Σκιές βλάσφημες σ’ αναζητούν
καταραμένες ιστορίες να σου πουν
γιατί κι αν περάσαν τόσα χρόνια
ανεξίτηλα μένουν του όρκου σου τα λόγια
Κι όσο δειλιάζεις τόσο σου φωνάζουν
οι βέβηλοι όρκοι σου ακόμη σε τρομάζουν
μα απ’ την μιαρή σου πράξη πώς να κρυφτείς
αφού παρέτεινες τη ζωή σου έναντι αμοιβής
Ψίθυροι που στον άνεμο γυρίζουν
πως πούλησες τη ψυχή σου σου υπενθυμίζουν
δείχνοντας την αψεγάδιαστη, της ομορφιάς σου χάρη
κι ας κρύβεις σε πορτρέτο το γερασμένο σου κουφάρι
Σκιές που σαν άνθρωποι στα μάτια σε κοιτάνε
και φθονερά το αίμα απ’ το αίμα σου ζητάνε
άυπνο σ’ αφήνουν τούτες οι σκέψεις γιατί ξέρεις
σώνεται ο χρόνος κι είναι γραφτό σου να υποφέρεις
Το χέρι του Θανάτου θ’ αγγίξει και εσένα
τα χρόνια που ανάσαινες ήταν δανεικά και ξένα
μάταια όμως απ’ την κατάρα αυτή να εξαγνιστείς
εάν για το αντίτιμο δεν συμμορφωθείς
Γι’ αυτό χρυσή κλωστή ράψε απόψε στο στόμα
τα ρούχα σου με κοιμητηρίου γέμισε χώμα
τα μεσάνυχτα για το τελετουργικό ετοιμάσου
ο δαίμονας του θανάτου σιμώνει, γι’ αυτό βιάσου…
Θεόφιλος Γιαννόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου