Ας αναφλεχθώ λοιπόν, αν αυτό ζητάς!
Στάχτη να γίνω που θα σκορπίσει
ο μεσημεριανός αέρας
ώστε ποτέ να μη μπορέσω
από αυτές να ξαναγεννηθώ
Κι αν ποτέ στο μέρος
που την πυρά μου έστησες,
ξαναβρεθείς,
προσπέρασε το,
χωρίς να πεις έστω
στο κενό μια προσευχή
Κυνηγώντας με από χώρα σε χώρα, έψαξα σε κάθε τόπο συνεργούς για να με βοηθήσουν ανάλγητα να με εξορίσω· μουσαφίρης άγρια αχάριστος, παρακάλεσα τους ανέμους που με υποδέχονταν να με μεταφέρουν προς καταιγίδες όπου θα ένιωθα αναποφάσιστος και απειλούμενος.
Θα είμαι για κάθε εποχή ένας παράξενος ξένος:
Θα έχω περάσει τις μέρες μου παύοντας τη ζωή μου
Καταραμένοι Γάλλοι Ποιητές, εκδ. Ηριδανός
Σου προσφέρω τα καρφιά
για να με σταυρώσεις
γίνε εσύ το ξύλο
που πάνω του θα καρφωθώ
Δώσε μου τον καρπό
που στην εξορία για πάντα θα με στείλει
για χάρη σου και μόνο
χίλιες φορές θα το γευτώ.
πίνακας: Hell (Κόλαση) του Ιερώνυμου Μπος
Ένας φοίνικα να είμαι, να καώ μες στον Θεό
Ώστε τίποτα να μην μπορεί να με χωρίσει απ' Αυτόν
Χερουβικός Οδοιπόρος εκδ. Περισπωμένη
Η γκρίζα μουσική του φεγγαριού
η σκόνη των μαρμάρων που τρίβονται
καθώς χρόνος και τόπος
ταχύτατα αλλάζουν
Τυφλέ οδηγέ ποιον δρόμο
θεωρείς καλό να πάρει ένα έθνος;
Δείξε μας σε ποιο γκρεμό
να πέσουμε μαζί με την ένδοξη
φαντασίωση που αιώνες μας ταλαιπωρεί;
Δε φοβόμαστε πια τη φωτιά
δε καίγονται οι στάχτες
μήτε τα μαυρισμένα κάρβουνα...
.jpg/558px-Hieronymus_Bosch_-_The_Garden_of_Earthly_Delights_-_Garden_of_Earthly_Delights_(Ecclesia's_Paradise).jpg)
Του κήπου τούτου οι καρποί
πικροί, δηλητηριασμένοι
Τυφλές ακρίδες πέφτουνε
επάνω τους οι ανόητοι
Φάτε, φάτε παιδιά της υποκρισίας
η ώρα του θερισμού κοντεύει
Γεμίστε τα στομάχια σας
γίνετε σαν ασκοί
δάκρυ δε θα χυθεί κανένα
για πήλινες κόρες και υιούς
πίνακας: Hieronymus Bosch - The Garden of Earthly Delights - Garden of Earthly Delights (Ecclesia's Paradise)
Μακρινοί περίπατοι μέσα
στη νύχτα-
να τι τρέφει
την
ψυχή:
να κοιτάς κλεφτά απ' τα παράθυρα
κουρασμένες νοικοκυρές
καθώς πασχίζουν
να κουμαντάρουν
σουρωμένους
συζύγους
Η αγάπη είναι ένας σκύλος από την κόλαση, εκδ. Απόπειρα
Κλωσάς το αυγό που σου έδωσαν
είναι όμως πουλιού αυγό ή μήπως από φίδι;
Ποια γητεία τα μάτια σου θαμπώνει
ώστε να μη ξεχωρίζεις το τιτίβισμα
από την ιοβόλα δαγκωματιά;
Πιες νερό από των Λωτοφάγων τις πηγές
μα δεν είναι η ζωή που θα βρεις
στου ποτηριού τον πάτο
Στριγκά χελιδόνια πετούν
σε μαύρο ουρανό,
τις αναμνήσεις μου περιγελούν
Δυσκοίλιος γέρος παρακολουθώ
τη σκόνη να μαζεύεται
πάνω από το πτώμα μου
που μόλις κατάφερα να ξεθάψω
Με τα βουβάλια με τα βαριά θηλαστικά
με την αγέλη όχι με τα ζεύγη.
Κοινή τροφή κοινός ο τρόμος
κι ο θάνατος μονάχα να σε ξεχωρίζει
- Κι ο Έρωτας;
Με τα πουλιά. Με τα πουλιά και με τα ωοτόκα
όχι με το σμήνος ούτε δυο δυο σαν τρυγόνια.
Μόνος. Να πίνεις το νερό όπου το βρεις
κοιτάζοντας τον ουρανό χωρίς κανένα μάρτυρα
(εκτός απ' τον κρυμμένο κυνηγό)
-Κι ο Έρωτας;
- Αναπαραγωγή
Άψινθος - εκδ. Μελάνι
Σαν άλμπατρος σε είδαν να πετάς
τον κόσμο να ταξιδεύεις
Ξεστρατισμένος θαλασσοπόρος
σε ψάχνω απεγνωσμένα
Μάταια, εσύ ποτέ στον ουρανό μου
ν' ανοίξεις δεν καταδέχεσαι
της παρουσίας τα φτερά σου
Μόνο σε φευγαλέα όνειρα
αντικατοπτρισμούς σου βλέπω
Του Αίολου θ' ανοίξω τους ασκούς
μήπως και σε φέρουν άνεμοι μανιώδεις
στα δικά μου τα κατάρτια
Αποκτούμε ελευθερία, όταν έχουμε ακριβοπληρώσει
το δικαίωμά μας να ζήσουμε
Λαμπυρίδες, εκδ. Ίκαρος
Σε μονοπάτια να βαδίζεις κρυπτικά
σε είδαν άμοιροι οδοιπόροι
κανείς δεν άντεξε μπροστά σου
τα λογικά του να κρατήσει
στα μυθικά όρη σε βρήκα του Νεπάλ
κι εκεί ντύθηκα την παραφροσύνη
Ω μάτια, κοιτράτε μόνο προς τα εκεί που βρίσκεται
Εκείνος
Ω ψυχή, κρέμασε τα ρούχα σου στον τροχό
της ζωής και του θανάτου.
Ω γλώσσα, άφησε τον Εραστή να τραγουδήσει.
Ω αυτιά, μεθύστε με το τραγούδι Του.
Ο Αγαπημένος, εκδ. Αρμός
Ποια είναι αυτή η φλογέρα που η μουσική της με γεμίζει χαρά;
Η φλόγα καίγεται χωρίς λάμπα.
Ο λωτός ανθίζει χωρίς ρίζες·
τα λουλούδια ανθίζουν μέσα στα παρτέρια·
το πουλί της σελήνης είναι αφιερωμένο στη Σελήνη
το πουλί της βροχής ελπίζει στη Βροχή·
αλλά στην αγάπη ποιανού θα αφιερώσει τη ζωή του
ο Αιώνιος Εραστής;
Καμπίρ - Ποιήματα εκδ. Πύρινος Κόσμος
Η λάμπα μου ανάβει πληκτική,
τα μάτια μου και πάλι τυραννεί.
Θεέ μου, αν είμαι δούλος,
αν είμαι αδύναμος όλος,
αν πάντα σ' αυτό το τραπέζι θα κάθομαι,
στο πληκτικό αυτό έργο να εργάζομαι,
κάνε μία νύχταν αφτάσω
την αδυναμία μου να ξεπεράσω,
και σε τέλεια δημιουργία μια
καθάρια στους αιώνες ν' ανάψω φωτιά.
Ανθολογία Ρωσικής Ποίησης εκδ Κοροντζή
Φορώ του σκυλιού το δέρμα
επάνω μου ακόμα μια φορά
τρέχω μπροστά σου χοροπηδώντας
προφήτης τρελός της ομορφιάς σου
κι ας με χτυπούν οι άπιστοι
οι τυφλοί ας με λοιδορούν
χάνομαι στης όψης σου τους λαβυρίνθους
και στου κάλλους σου τη φωτεινή ομίχλη
Τούτο μονάχα μου αρκεί
μου φτάνει κι ας μη με κοιτάς ποτέ
Με κοιτάς και κλαις
όλα πονούν
σε κρατώ και ψιθυρίζω
αλλά όλα μπορούν να θεραπευτούν
Γάλα και Μέλι, εκδ. Λιβάνη
γλυκά πολύ με καίει
Τον εαυτό μου χάνω με χαρά,
γίνομαι όλος στάχτη
Κάθε φορά που τούτη η φλόγα
σφιχτά με αγκαλιάζει
Γεννιέσαι κάθε ανατολή
στη δύση βασιλεύεις
Με ξόρκια αρχέγονα κρυφά
σφιχτά πολύ με δένεις.
Δεν χρειάζονται όμως δεσμά
δίπλα σου για να μείνω
Καλύτερα αποκαΐδι, κάρβουνο
παρά να ζήσω μακριά σου.
Να 'σαι ο περίγελος, εγκαταλειμμένος να 'σαι, να πονάς πολύ μέσα στον καιρό,
Τίποτα να μην έχεις, να μην μπορείς, τίποτα να μην είσαι, το μεγαλείο μου εμένα ειν' αυτό.
Άγγελος Σιλέσιος, Χερουβικός Οδοιπόρος, εκδ. Περισπωμένη
Λένε πως είσαι ξωτικό
στις ερημιές πως τρέχεις,
όποιος σε ακολουθεί
χάνεται για πάντα
Κόρη της Λίλιθ είσαι λέν'
κι ενός τρελού Τιτάνα
χάνεσαι μέσα σε σπηλιές,
όνειρα στοιχειώνεις
ο δρόμος σου οδηγεί
στην παραφροσύνη
Σαν ταξιδιώτης χωρίς πυξίδα
κι άστρα να μ' οδηγούνε
ευχαρίστως παρασύρομαι
σ' όλους τους προορισμούς σου
Αυτά είναι τα γεμάτα αστέρια κενά της νύχτας
και τα βάθη κι οι σπηλιές της γης
Αυτοί οι Μύλοι είναι ωκεανοί, σύννεφα και νερά
ακυβέρνητα μες στην παραφορά τους.
Εδώ είναι τ' αστέρια που δημιουργήθηκαν κι οι σπόροι
όλων των πραγμάτων που φυτεύτηκαν,
Και εδώ ο Ήλιος κι η Σελήνη δέχονται
τον καθορισμένο του προορισμό
Προφητικά, εκδ. Χατζηνικολή
Τι κρύβεται στο βλέμμα σου
και τι στο χαμόγελό σου
όταν με χαιρετάς;
Του σύμπαντος τα μυστικά
πόσο ανούσια μου φαίνονται
τώρα δα, μα την αλήθεια!
Στης όψης σου τη μυσταγωγία
καθώς χάνω τον εαυτό μου,
ευτυχισμένος πια ξεχνώ
τα αρχέγονα μυστήρια του κόσμου
Όσοι αγαπούν στο μνήμα
Του πόνου δε θρηνούν.
Τα δώρα της αγάπης
Να κλέψουν ποιοι μπορούν;-
Η Νύχτα τους γλυκαίνει
Την πίκρα του καημού -
Φύλακες της καρδιάς τους
Τα τέκνα τ' ουρανού
Ύμνοι στη Νύχτα, εκδ. Περισπωμένη
Σε τοίχο πάνω
άνθισες τριαντάφυλλο
Άφθονο κρασί
έρρεε από μέσα σου
Μέθυσα χωρίς ποτέ
γουλιά να πιω ούτε μία
μα ούτε ποτό άλλο καταδέχτηκα
στο στόμα μου να βάλω
Νερό, νερό, παντού νερό,
Κι απ' όλες τις πλευρές
Το σκάφος φύραινε·
Νερό, νερό, παντού νερό
Κι ούτε σταγόνα για να πιεις.
Ακόμη κι ο βυθός εσάπιζε: Χριστέ μου!
Ποτέ αυτό δεν πρέπει να 'γινε ξανά!
Γλοιώδη πλάσματα με πόδια κολυμπούσαν
Στη γλοιώδη πάνω θάλασσα.
Γύρ, παντού, πλήθος, κουβάρια
Οι φωτιές του θανάτου χόρευαν τη νύχτα·
Το νερό, σαν μάγισσας λάδια,
Πυρωμένο πράσινο, και λουλακί και άσπρο.
Η Μπαλλάντα του Γέρο Ναυτικού, εκδ. Χατζηνικολή
Δε χαμογελάς σχεδόν ποτέ
μα λάμπει το πρόσωπό σου
Ρωτώ της νύχτας τον ουρανό
τι ποίημα να σου γράψω
κάποιο κλουβί αν υπάρχει
τις λέξεις μου να κρατήσει
αφήνω σαν νυχτοπούλια
τους στίχους να ξεγλιστρήσουν
τα σφιγμένα χείλη σου
μήπως και τ' αγγίξουν λίγο
Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ' επήγα.
Στις απολαύσεις, που μισό πραγματικές,
μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
Κ' ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς
που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.
Τα ποιήματα, εκδ. Μεταίχμιο
Άσε τα μάγουλά σου
σαν ρόδα να κοκκινήσουν
από το κρασί που βγάζει
της ποίησης το αμπέλι
Κι αν η φλόγα καίει
κάπου στα βάθη της ψυχής
πλησίασε τη ζεστασιά της
μα μην αφήσεις φωτιά να γίνει
και να κάψει γύρω σου
των τριανταφυλλιών τον κήπο
Η κτίση είν' ένα βιβλίο· όποιος με γνώση να διαβάσει μπορεί
Σ' αυτόν ο δημιουργός όμορφα θ' αποκαλυφθεί
Άγγελος Σιλέσιος, Χερουβικός Οδοιπόρος, εκδ. Περισπωμένη
Κι αν αλλιώς φυσούσε ο αέρας
εκείνο το πρωί;
Του λουλουδιού το άνθος
αν δεν άνοιγε στις ακτίνες
τις πρώτες του ήλιου
άραγε, τι θα γινόταν;
Θα μπορούσες ότι σου λείπω
να μου πεις
αν ποτέ δεν είχαμε γνωριστεί
ούτε καν για λίγο;
Ο θάνατος μας κρατά στην αγκαλιά του
αστόχαστος, απέριττος
Μας κουβαλά σαν ένα μυστικό από τα μυστικά του
κι από πολλούς μας κάνει έναν.
ένας τάφος για την Νέα Υόρκη, εκδ. Πατάκη
Κόκκινο έστρωσα χαλί
την καρδιά μου
πάνω της να πατήσεις.
Περπάτησες απαλά
στις μύτες των ποδιών σου
Μα πόσο το κάθε βήμα σου
να 'ξερες πως πονούσε
Λέμε: τίποτα δεν λείπει στον Θεό κι ούτε χρειάζεται τις δικές μας δωρεές:
είναι αλήθεια- τότε γιατί θέλει Αυτός τις φτωχές μας τις καρδιές;
Άγγελος Σιλέσιος, Χερουβικός Οδοιπόρος, εκδ. Περισπωμένη
