γλυκά πολύ με καίει
Τον εαυτό μου χάνω με χαρά,
γίνομαι όλος στάχτη
Κάθε φορά που τούτη η φλόγα
σφιχτά με αγκαλιάζει
Γεννιέσαι κάθε ανατολή
στη δύση βασιλεύεις
Με ξόρκια αρχέγονα κρυφά
σφιχτά πολύ με δένεις.
Δεν χρειάζονται όμως δεσμά
δίπλα σου για να μείνω
Καλύτερα αποκαΐδι, κάρβουνο
παρά να ζήσω μακριά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου