και προσπάθησε με τα μάτια της
να συναντήσει τα δικά του
Μα αυτός παράθυρο έψαχνε
για να κοιτάξει έξω,μακριά
Πότε της δεν κατάλαβε πως
ζωντανό κελί ήταν το κορμί της
τα μακριά της ολόλαμπρα μαλλιά
κάγκελα που τον περιορίζουν
τα μάτια της,με όλα τους τα χρώματα
κλειδαριές απαραβίαστες με κλειδί χαμένο
τα χέρια και τα πόδια της
όπλα σκληρού βασανιστή
Αν τη θυμάται ρώτησε
μα πως να ξεχάσει κάποιος
τη φυλακή του;
Do you still remember me,she asked
and tried with her eyes to meet is gaze
But he was looking for a window
to see outside,as far as possible
She never understood how her body
a living cell was for him
her long,so much bright,hair
bars that hold him detained
her eyes,with all their colours
locks that without a key
that couldn't break,
her arms and her legs,
weapons of a cruel torturer
If he remembered her,she asked
How can someone forget
his own prison?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου