Αυτή είναι μια ιστορία που δεν έπρεπε ποτέ να ειπωθεί
ενός έρωτα που συγκλόνισε και ουρανό και γη
που η ανάμνησή του μέχρι και σήμερα ακόμα ζει.
Συζητείται ανάμεσα στων δέντρων τα φύλα και τους καρπούς
την ψιθυρίζουν τα φτερά των πουλιών και των φιδιών τα μάτια.
Δυο νέοι,σε αιώνες αγνώστους και εποχές ξεχασμένες
ερωτεύτηκαν τρελά,τόσο πολύ που ο κόσμος γύρω τους τραγουδούσε
Ο νέος,που τ'όνομά του το πήρε η σκόνη του ανέμου μαζί της
κι η νέα που η μορφή της έδυσε πια με τις ακτίνες του ηλιοστασίου
έδεσαν τις μοίρες τους τόσο σφιχτά που πια δεν τις ξεχώριζε ούτε του Αλεξάνδρου η σπάθα
Και όλοι χαίρονταν με αυτή τους την αγάπη
που όμοιά της κανείς ταξιδιώτης που το σύμπαν περιδιαβαίνει
δεν είχε ξαναδεί,ουτ' είχε ξανακούσει,μα ούτε και σκεφτεί ποτέ
Μα το σκοτάδι ζήλεψε,σαν μάγισσας κατάρα,απάνθρωπη και φθονερή
και των γονιών τις σκέψεις μαστίγωσε ώσπου να τις σμιλέψει
και σχήμα να τους δώσει τέτοιο,που ταιριαστές να του 'ναι
Απαγόρευσαν αυτοί,στους νέους την αγάπη με προσχήματα
και δικαιολογίες,σφυρίγματα τ'αέρα,αναίσθητα και άσπλαχνα.
Μια νύχτα ασύννεφη,ζεστή,με ολόφωτα τα άστρα
οι εραστές βρεθήκανε ξανά,κρυφά απ'όλους ανταμώσαν
Τότε αγκαλιάστηκαν σφιχτά,κοιτάχτηκαν στα μάτια κι ενώνοντας τα χείλη
από κορφή βουνού επέταξαν,σε άβυσσο χαθήκαν,
άνθρωποι ή κτήνη ή πουλιά ποτέ δεν τους ξαναείδαν
Μόνο όταν ο χρόνος έρχεται κοντά στη μνήμη της αυτοκτονίας
δυο άγγελοι φέρνουν τους δυο βασανισμένους
και τις ψυχές τους αφήνουνε να σμίξουνε και πάλι
και τα πουλιά κελαηδούν και τα θεριά ημερεύουν
το φεγγάρι ρίχνει όλο το φως που έχει από τον ήλιο κρατημένο
τα ποτάμια μια στιγμή,κρατούνε τα νερά τους,στερεύουν τις πηγές τους
και η πλάση ολάκερη θρηνεί τους δυο ερωτευμένους
γιατί μονάχα έχουμε μία στιγμή μικρούλα,να ξανανταμώνουνε
μαζί να τραγουδούνε και σε χορό ερωτικό να χάνονται κι οι δυό τους
Και να περιμένουνε αναγκάζονται πότε θα ξανασυναντηθούνε
Αλίμονο στις ψυχές αυτών που τον εμποδίσαν
τον έρωτα αυτό το μαγικό που τέλος πια δεν έχει.
This is a story that shouldn't be told
of a love that shook heaven and earth
whose memory lives until nowadays
It is discussed among the leaves and fruits of trees
it is whispered by te feathers of birds and the eyes of snakes
Two young people,in centuries unknown and ages forgotten
fell madly in love,so much that the world around them was singing
The lad,whose name is taken away by the dust of wind
and the lass,whose face has set with the last rays of the solstice
they tied their fates so tightly that even Alexander's sword couldn't split them up
And everyone was happy with their love
that like it no traveler who wanders in the universe has seen or heard or even thought about.
But the Darkness was jealous,like a witch's curse,inhuman and envious
and whipped the parents' thoughts until it sculpt them to give them
a shape that it found suitable
They forbade their love,using pretexts and excuses,whistles of the wind,insensitive and cruel.
A cloudless night,warm,with stars so bright
the lovers met again,hidden from all they came to each other
they hugged so tight,looked deep in their eyes and uniting their lips
from a mountain top they flew,into the abyss they were gone
no humans or beasts or birds saw them again
Only when time marks the day of their suicide
two angels bring the tortured youth
and let their souls to reunite
and the birds are singig and the wild animals are calming down
the moon sheds all its light that keeps from the sun
the rivers for a single moment hold their water,they dry their springs upand the whole creation mourns the two lovers
because they have but a single tiny moment to meet again,
to sing together and in an erotic dance to die off
And they have to wait when to meet again
Woe to the souls of those people who imbeded such a love
so magical that has not an ending anymore.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου