Ο άγγελος

 

Έκανε ζέστη χθες βράδυ. Αποφάσισα να πάω μια βόλτα. Ντύθηκα και έβαλα τα παπούτσια μου και βγήκα έξω. Ευτυχώς δεν έχουν γυρίσει όλοι από τις καλοκαιρινές τους διακοπές και υπάρχουν ήσυχα μέρη στη πόλη να περπατήσεις. Δε ξέρω πόση ώρα είχε περάσει. Τα παπούτσια όμως είχαν σκονιστεί. Έστριψα σε ένα στενό κι εκεί τον είδα. Ένας άγγελος κρατούσε στο ένα χέρι τα φτερά του και στο άλλο ένα αναμμένο τσιγάρο. Τον πλησίασα. "Καπνίζουν και οι άγγελοι" τον ρώτησα με μια ελαφριά ειρωνεία, τόση ώστε να μην επισύρει την οργή του πάνω μου. Δε θες να τσαντίσεις ένα πλάσμα που μεταφέρει τα μαντάτα από τον ουρανό στη γη και το αντίστροφο, έτσι δεν είναι; Με κοίταξε. "Σίγουρα με βλάπτει λιγότερο απ' ότι εσένα το ουίσκι", μου είπε. Χαμογέλασα. Ναι, μου την έφερες φτερωτέ, σκέφτηκα. Μπράβο σου. "Και τι κάνεις εδώ πέρα;" τον ρώτησα, χωρίς να με πολυενδιαφέρει είναι η αλήθεια. "Σκέφτομαι να πετάξω τα φτερά μου" μου απάντησε. "Γίνεται αυτό;" τον ξαναρώτησα. "Μπορείτε να παραιτηθείτε έτσι απλά; Για δες!". Με κοίταξε ενοχλημένος. Μάλλον τον τσάντισα. "Κοίτα φίλε", ξεκίνησα να λέω μετά από μια μικρή παύση, "δεν έχω καμιά ειδικότητα στα αγγελικά προβλήματα, αλλά έχω μια εμπειρία στις βλακείες. Όπως θες εσύ να πετάξεις τα φτερά σου τώρα, έτσι πέταξα εγώ κάμποσα χρόνια. Τώρα, φαντάζομαι πως αν πετάξεις τις φτερούγες δε θα μπορείς να τις ξαναπάρεις έτσι δεν είναι; Όπως τα χρόνια μας που δε γυρίζουν πίσω. Οπότε θα πρέπει να το καλοσκεφτείς πριν κάνεις ο,τιδήποτε. Τουλάχιστον εσύ έχεις αυτή την ευκαιρία". Μου έριξε ένα βλέμμα και μετά γύρισε στα φτερά του. Πέταξε κάτω το τσιγάρο και το πάτησε για να σβήσει. Γύρισε τη πλάτη του κι έφυγε μουρμουρίζοντας. Μάλλον με έβρισε. Δε ξέρω τι αποφάσισε τελικά. Να πω την αλήθεια δε με νοιάζει κιόλας. Μπήκα στο πρώτο μπαρ που βρήκα. Παρήγγειλα ένα ουίσκι αλλά δεν ήπια ούτε μια γουλιά. Πέρασα το υπόλοιπο βράδυ κοιτάζοντας το ποτήρι. Όταν έφυγα είχε αρχίσει να ξημερώνει. Ένα φτερό προσγειώθηκε στα πόδια μου και ένα αποτσίγαρο στο κεφάλι μου. "Μπάσταρδε!" σκέφτηκα και πήγα σπίτι να κοιμηθώ.