Στοργή

agiazoni

Καρέλλη Ζωὴ



Εἶναι λυπητερὸ πράγμα ἕνας ἄρρωστος ἄντρας.

Ἄρρωστος στὴν πλήρη ἀκμή του.

Οἱ ἄντρες εἶναι καμωμένοι νὰ μένουν δυνατοί.

Τὸ αἰσθάνονται αὐτὸ

κι ὅταν πέσουν στὸ στρῶμα

ἔχουν τὴν ἔκφραση τοῦ προσώπου περίλυπη.

Κάποτε τὸ βλέμμα τους χάνεται.

Σὰ ν' ἀποροῦν γι' αὐτὸ ποὺ τοὺς συμβαίνει.

Σὰ νὰ μὴ μποροῦν νὰ καταλάβουν τὴν ἀδυναμία τους,

θυμώνουν κι ἀγαναχτοῦν,

ὕστερα ὅμως εἶναι πιὸ λυπημένοι.

Ἔχουν μιὰν ἄλλη μελαγχολία στὴν ἀρρώστια τους.

Παραδίνονται σὰν παιδιά.

Σὰν ἐκεῖνα τὰ παιδιὰ ποὺ ἔχουν πρόωρη γνώση.

Σὲ κοιτάζουν στὰ μάτια,

περιμένουν νὰ τοὺς βεβαιώσεις...

Ὄχι μόνο πὼς θὰ γίνουν καλά,

ὄχι πὼς δὲν ἔχουν τίποτα,

μὰ πὼς ἡ δύναμή τους εἶναι ἀκέρια.

Πὼς ἐσὺ τὸ θέλεις καὶ τοὺς περιποιεῖσαι

κι αὐτοὶ τὸ δέχονται.

Δέχονται τὴν περιποίηση γιὰ τὸ χατίρι σου.

Εἶναι λυπητερὸ νὰ βλέπεις ἕναν ἄντρα ἄρρωστο,

νὰ βλέπεις νὰ κείτεται ἕνας λεβέντης.

Σὲ σφάζει τὸ βλέμμα του.

Σὲ παρακαλεῖ μ' ἕναν τρόπο πού σοῦ πονεῖ.

Σὲ πειράζει ποὺ δέχεται τὴ βοήθειά σου.

Σὲ πειράζει νὰ αἰσθάνεσαι χτυπημένη τὴν περηφάνειά του,

τὴν ὑπομονή του.

Γι' αὐτὸ δὲ θὰ πιστέψεις

πὼς ἐκεῖνος δὲν εἶναι ὁ πιὸ δυνατὸς κοντά σου.

Τοῦτο περιμένει νὰ δεῖ στὸ βλέμμα σου,

γιὰ νὰ γιάνει.

Αὐτὸ πρέπει νὰ σοῦ μαθαίνει ἡ ἀγάπη σου.

Πὼς δὲν τοῦ φτάνει μονάχα νὰ τὸν ἀγαπᾶς.

Θέλει ἀκόμα πιὸ πολύ,

νὰ πιστεύεις πάντα σ' αὐτόν.