Ας χιονίζει την ώρα της Κρίσης

Όταν θα 'ρθει της Κρίσης η ώρα,
της δικής μου;Του κόσμου όλου;
Δεν ξέρω,δεν το σκέφτηκα αυτό καθόλου
θα 'θελα,πραγματικά,τότε να χιονίζει

Πιο εύκολο θα μου είναι,σκέφτομαι,
να στέκομαι ενώπιον των πράξεών μου
και γύρω τα πάντα να'ναι καλυμμένα από χιόνι.
Ναι,πόσο πιο γαλήνια και εύκολα θα είναι έτσι.

Του χιονιού το άσπρο-ποτέ δε μ'άρεσε η λέξη λευκό-
θα καλύψει κάπως το μαύρο της ψυχής μου
και το κόκκινο από των άλλων το αίμα που έχυσα.
Όχι,όχι με μαχαίρι,με λέξεις και με σκέψεις το 'κανα.

Και ίσως-ναι!ναι!γιατί όχι;-ίσως λοιπόν μπορέσω
και τις κακίες μου χιονόμπαλες να κάνω.
Ή ίσως(αυτό θα ήταν καλύτερο)έναν χιονάνθρωπο
από αυτές να φτιάξω,να τον αφήσω σιγά σιγά να λιώσει!

Αχ!Πραγματικά πολύ θα το 'θελα,αν είναι δυνατό,
της Κρίσεως τη μέρα έξω να χιονίζει,
να χιονίζει πολύ,και τα πάντα να σκεπάζει.
Ίσως τότε,κάποια επιείκεια  να βρω,έστω κι αν δε μ'αξίζει.