Το φτερούγισμα των δακρύων

 

Από τότε που θυμόταν τον εαυτό της κυνηγούσε λουλούδια. Μα κι εγώ, έτσι τη θυμόμουν πάντα. Να κυνηγά λουλούδια και αυτά να τις ξεφεύγουν. Τα άτιμα είναι τόσο γρήγορα πλάσματα. Οι σαύρες που τις είχε εκπαιδεύσει για να παγιδεύουν τριαντάφυλλα, γαρύφαλλα και παπαρούνες έκαναν καλή δουλειά. Στρίμωχναν μετά από ανελέητο κυνηγητό τα πολύχρωμα φυτά. Μα όποτε τα πλησίαζε και ήταν έτοιμη να τα πιάσει πάντα κάτι συνέβαινε. Ένας στιγμιαίος δισταγμός, μια φευγαλέα απόσπαση της προσοχής, μια σπάνια σύμπτωση. Όλο κάτι συνέβαινε και τα άνθη κατόρθωναν να ξεφύγουν και να χαθούν γελώντας τρανταχτά μέσα στις πολύχρωμες ομίχλες του χρόνου και του τόπου. 

Την έβλεπα μετά από κάθε αποτυχία της να κλαίει, μάζευα ένα ένα τα δάκρυά της, τα παρηγορούσα και τα άφηνα ελεύθερα να πετάξουν με τις πεταλούδες, τις μέλισσες και τους κλέφτες ώστε να βρουν κάποια στιγμή το δρόμο της επιστροφής στην ανώνυμη και άγνωστη πατρίδα τους.

Όσο ο καιρός περνούσε, άρχιζε να ντρέπεται για τα δάκρυά της. Και κρυβόταν σε μικρές ανήλιαγες γωνιές του κόσμου ώστε να μπορέσει να τα αφήσει ελεύθερα μακριά από σεισμικά βλέμματα και πύρινα σχόλια. Έτσι μου γινόταν όλο και δυσκολότερο να τη βλέπω να απελευθερώνει δάκρυα και νότες, ναι κυλούσαν και νότες από τα βυσσινί μάτια της. Πονούσα που δεν κατάφερνα πια να τη δω. Με πονούσε η απουσία της γλυκιάς θλίψης της, της μελαγχολικής θριαμβευτικής της νυχτωδίας. 

Είχε περάσει ο καιρός και φαινόταν όλο και πιο σπάνια. Μα δε μπόρεσα να υπομείνω άλλο αυτόν τον πόνο. Της έστησα ενέδρα και αφού την εντόπισα δεν την έχασα από τα μάτια μου. Την ακολούθησα μέχρι που έφτασε σε μία από τις κρυψώνες της. Είδα τα δάκρυά της να πεταρίζουν από τα ανοίγματα και τις σχισμές. Με μερικά γρήγορα βήματα μπήκα μέσα. Δε φάνηκε να ξαφνιάζεται. Γύρισε με τη γνώριμη ηρεμία που αντιμετώπιζε κάθε τι παράξενο και δυσάρεστο που της συνέβαινε. Με κοίταξε και άνοιξε τα χέρια της. Ήταν γεμάτα από τα τόσα που είχε δώσει, μα εντελώς άδεια από αυτά που θα έπρεπε να είχε πάρει. Τότε κατάλαβα γιατί έκλαιγε. Δεν έκλαιγε για τα λουλούδια που τις ξέφευγαν αλλά για τις πάμπολλες δωρεές και τις ανύπαρκτες απολαβές της. Τόσο πλούτο δεν μπόρεσε ποτέ να τον αντέξει...

Περισσότερα α-νόητα διηγήματα εδώ: https://tragoudiglarou.blogspot.com/search/label/%CE%B1-%CE%BD%CE%BF%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B5%CF%82