Η ζωή κυλούσε σχετικά ήρεμα εδώ και αρκετό καιρό. Ηρεμία σε αυτό τον καταραμένο τόπο ήταν έννοια σχετική. Σε αυτή περιλαμβάνονταν οι συχνές επιθέσεις μεταλλαγμένων, τεράτων, ζωντανών αρπακτικών φυτών, το μόνιμο χειμερινό σκηνικό με τα κατάμαυρα σύννεφα, το χιόνι παγωμένης στάχτης, οι όξινες καταιγίδες και πολλά άλλα που σίγουρα στον νου του αναγνώστη σχηματίζουν μια εικόνα Αποκάλυψης.
Για όσους όμως στέκονταν ακόμη, αυτή ήταν η καθημερινότητά τους, η ρουτίνα τους. Δεν τους έπιανε πια απελπισία από την κατάσταση. Οι διάσπαρτες κοινότητες ανθρώπων είχαν κάνει αρκετά βήματα προόδου, με μια πρώιμη τεχνολογία να αναπτύσσεται γοργά, άρχισαν να καλλιεργούν βότανα και φυτά που παραδόξως μπορούσαν να ευδοκιμήσουν υπό τις άγριες αυτές συνθήκες, ενώ ακόμη είχαν καταφέρει να βρουν και ζώα τα οποία δεν αποτελούσαν κίνδυνο, είχαν νόστιμο κρέας και εκτός από στόχο κυνηγιού είχαν πια γίνει και μονάδες εκτροφής.
Κουνέλια σε μέγεθος προβάτων, οκτάποδες κότες, δικέφαλες κατσίκες, ελάφια με υποτυπώδη φτερά στην πλάτη τους και άλλα περίεργα πλάσματα αποτελούσαν βασικά είδη διατροφής των ανθρώπων πλέον.
Ένα είδος ντομάτας η οποία έβγαινε σαν ρίζα κάτω από το έδαφος, φρούτα που έμοιαζαν με πεπόνια και έβγαιναν μέσα σε σπηλιές, μήλα τα οποία τα μάζευαν από τις κουφάλες των δέντρων αλλά και διάφορα χόρτα και βότανα που έβγαιναν σε οποιοδήποτε μέρος ήταν προστατευμένο από το κρύο τους βίαιους ανέμους και την όξινη βροχή μπορούσαν είτε να συμπληρώσουν το μενού είτε να αποτελέσουν κυρίως πιάτα.
Οι κοινότητες είχαν οχυρωθεί πια και οι κάτοικοί τους προστατεύονταν. Οι θάνατοι είχαν λιγοστέψει ενώ φήμες ακούγονταν για παιδιά που γεννιόντουσαν μέσα σε αυτές. Μεταξύ τους αυτές οι νεόδμητες "πόλεις" είχαν αρχίσει να έχουν κάποια επικοινωνία και λίγες συναλλαγές αν και προσπαθούσαν να μην ενοχλούν και πολύ η μία την άλλη. Οι επιθέσεις διαφόρων εχθρών είχαν όλο και λιγότερα θύματα. Οι άμυνες και οι αμυντικές τακτικές των ανθρώπων είχαν βελτιωθεί και εξελιχθεί. Το ίδιο και ο οπλισμός τους.
Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα εδώ και κάποια χρόνια πια. Πέντε ή έξι τα είχε υπολογίσει. Δε θυμόταν ακριβώς. Χωρίς ήλιο ή φεγγάρι να εμφανίζονται στον ουρανό ήταν πολύ δύσκολο να υπολογίσει. Και ειδικά οι πρώτοι υπολογισμοί ήταν αρκετά...προβληματικοί. Ήταν σίγουρος πως κάποιες γιορτές τις είχε γιορτάσει πάνω από δυο φορές σε λιγότερο από ένα, ενάμιση χρόνο. Τι σημασία είχε. Και μόνο που μπορούσε πια να ξανακάνει λειτουργίες, έστω και σε άτακτα χρονικά διαστήματα, έστω και σε λάθος ημέρες(πλέον η αγαπημένη διαφωνία των ανθρώπων ήταν αν σήμερα ήταν η Δευτέρα, η Τρίτη ή το Σάββατο) ήταν μια καλή παρηγοριά γι' αυτόν. Ότι μπορούσαν όλοι να κάνουν κάτι που γνώριζαν -ακόμα οι άνθρωποι δεν θυμόνταν τα ονόματά τους και το παρελθόν τους, μόνο τις ιδιότητές τους- τους προσέφερε ενθάρρυνση και ανακούφιση.
Εκείνο το πρωί, είχε ξυπνήσει από έναν εφιάλτη. Δε θυμόταν τι ακριβώς είχε δει μα ήταν πολύ έντονος. Ξύπνησε καταϊδρωμένος. Σηκώθηκε από το κρεβάτι του και ντύθηκε. Βγήκε έξω και κινήθηκε προς την εκκλησία. Οι άλλοι δεν είχαν ξυπνήσει ακόμα και υπήρχε ησυχία στα δρομάκια. Μόνο όσοι εκτελούσαν χρέη σκοπού ήταν ξύπνιοι. Ήταν μάλιστα ώρα αλλαγής βάρδιας και μπορούσε να ακούσει τις συζητήσεις αυτών που αναλάμβαναν το πόστο με αυτούς που είχε έρθει η ώρα τους να ξεκουραστούν.
Έφτασε στην εκκλησία, έσπρωξε την πόρτα και μπήκε μέσα. Έφτασε στο ιερό, φόρεσε το πετραχήλι και ξεκίνησε να διαβάζει τον όρθρο, την πρωινή προσευχή. Μετά από περίπου μία ώρα είχε τελειώσει. Πρόσεξε τότε πως κάτι διαφορετικό υπήρχε στον αέρα, κάτι που δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει. Έμεινε ακίνητος με το βιβλίο στα χέρια του. Απόλυτη σιωπή κυριαρχούσε παντού. Οι σκοποί ήταν ακίνητοι στις θέσεις τους, οι υπόλοιποι άνθρωποι ούτε ονειρεύονταν ούτε σάλευαν στον ύπνο τους ακόμα και οι άνεμοι, πρώτη φορά από εκείνη την καταραμένη ημέρα της μεγάλης έκρηξης δεν φυσούσαν. Για μερικά αιώνια δευτερόλεπτα τα πάντα έμοιαζαν να έχουν παγώσει.
Τότε έγινε αυτό που θεωρούσαν αδιανόητο. Ένας κρότος, σαν μπουμπουνητό τάραξε συθέμελα όλες τις πόλεις. Κατακόκκινο φως ξεχύθηκε από τον ουρανό πλημμυρίζοντας τον τόπο. Τα σύννεφα είχαν πια εγκαταλείψει τον ουρανό, αφήνοντας τη θέση τους σε ένα πορφυρό πέπλο σκόνης. Ο άνεμος άρχισε και πάλι να φυσά, όχι όμως με τη μανία που τους είχε συνηθίσει. Βγήκε γρήγορα έξω. Είδε πως και όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι αυτού του μέρους είχαν την ίδια αντίδραση. Ήταν όλοι σαστισμένοι. Προσπαθούσαν να προσαρμοστούν στο κοκκινωπό φως που τους έλουζε πια. Δεν ήξεραν αν ήταν σημάδι πως τα πράγματα θα έφτιαχναν ή αν κάποια νέα, μεγαλύτερη καταστροφή θα εξόντωνε τα λιγοστά απομεινάρια της ανθρωπότητας σε τούτη την εφιαλτική γη.
Πέρασαν λίγα λεπτά. Τα μάτια τους άρχισαν πια να βλέπουν καθαρά. Όλοι κοίταζαν, κανείς δε μιλούσε. Ποιος μπορούσε άλλωστε να βρει κατάλληλες λέξεις τούτη την ώρα; Τότε μια γυναίκα φώναξε σπάζοντας τη σιωπή. Προτιμότερη ήταν η σιωπή της αβεβαιότητας από τον τρόμο που περίκλειε η φωνή που μόλις είχε ακουστεί, σκέφτηκε. Γύρισε προς το μέρος που στεκόταν η γυναίκα που φώναξε. Εκείνη με πρόσωπο παραμορφωμένο από τρόμο έδειχνε την κορυφή ενός κοντινού βουνού, βορειοανατολικά της πόλης.
Το βλέμμα του διέτρεξε όλη τη γυμνή, πετρώδη πλαγιά του βουνού, μέχρι που έφτασε στην μαύρη κορυφή του. Εκεί με φόντο τον κατακόκκινο ουρανό και τυλιγμένες από τη σκόνη που είχε αντικαταστήσει τα σύννεφα και την οποία ο άνεμος βοηθούσε να χορεύει σαν την κόμπρα στους ήχους της φλογέρας του φακίρη, στέκονταν πέντε γιγάντιες ανθρωποειδείς μορφές. Φορούσαν μακριούς γκρίζους χιτώνες που κατέληγαν στα πόδια τους. Κουκούλες κάλυπταν τα πρόσωπά τους έτσι ώστε να μοιάζουν με μαύρες τρύπες ενώ από τα μανίκια ξεπρόβαλλαν χέρια λεπτά, με μακριά γαμψά νύχια. Κινούνταν με πολύ αργά βήματα κάνοντας ακατανόητες χειρονομίες, μάλλον τελετουργικές. Οι γίγαντες σταμάτησαν ξαφνικά, τύλιξαν τα χέρια τους στα μανίκια τους και έμειναν ακίνητοι να κοιτούν προς το μέρος της πόλης. Όλοι ήταν σίγουροι πως ένας νέος εφιάλτης ξεκινούσε. Ένας εφιάλτης μέσα στον εφιάλτη που ζούσαν εδώ και χρόνια.
Το προηγούμενο μέρος εδώ:
https://poihsh-palh.blogspot.com/2022/04/blog-post_27.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου