Ανέστειλε , κύκνε τραγουδιστή,τον γλυκό κόπο:
δες πώς ο άρχοντας που βλέπουν οι Δελφοί
ανταλλάσσει για σένα την απαλή λύρα με τον αυλό
και στον Άδμητο φτιάχνει ποιμενικό ήχο.
Όπως το απαλό τραγούδι, αν και ισχυρό, κίνησε
πέτρες και δάμασε την οργή της κόλασης,
έτσι υποχωρεί, αφανίζεται, όταν ακούγεσαι:
το όργανό σας κατηγορεί την ίδια την εκκλησία.
Γιατί αν και τα έργα των αρχαίων κατασκευαστών
δεν μπορούν να φτάσουν τις στήλες της,
τίποτα δεν είναι μεγαλύτερο από το τραγούδι σου
όταν η καθαρή φωνή σου χτυπά τις πέτρες της,
και οι γλυκοί ήχοι σου τη ξεπερνούν,
τη μικραίνουν, ενώ παράλληλα τη κάνουν να μεγαλώνει περισσότερο.
Suspend, singer swan, the sweet strain:
see how the lord that Delphi sees
exchanges for you the gentle lyre for pipe
and to Admetus makes a pastoral sound.
As gentle song, though strong, moved
stones and tamed the wrath of hell,
so it retreats, abashed, when you are heard:
your instrument blames the church itself.
For though the works of ancient builders
cannot match its columns,
nothing’s greater than your song
when your clear voice strikes its stones,
and your sweet tones surpass it,
dwarf it, while making it grow the more.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου