Ο Βασιλιάς των Ξωτικών

poiein.gr

Ποιος τόσο αργά ιππεύει εκεί, στη νύχτα, στον αέρα;
Είν’ ένα αγόρι στ’ άλογο μαζί με τον πατέρα.
Κρατά ο πατέρας το παιδί σφιχτά στην αγκαλιά,
Και το φυλά μ’ ασφάλεια και το φυλά ζεστά.
Γιατί κρύβεις την όψη σου, γιέ μου, γιέ μου, τι έχεις;
Τον Βασιλιά των Ξωτικών, πατέρα, δεν το βλέπεις;
Τον Βασιλιά των Ξωτικών, με την ουρά, το στέμμα;
Ομίχλη είναι, αγόρι μου, μόνον ομίχλης ψέμα.
«Ε εσύ, καλό, καλό παιδί, θες να μ’ ακολουθήσεις;
Παιχνίδια πάντα παίζοντας μαζί μου θενά ζήσεις.
Μια παραλία είναι εκεί κι ανθών πολλών το χρώμα
Και χρυσά ρούχα θενά βρεις στης μάνας μου το δώμα».
Πατέρα μου, πατέρα μου, ακούς που με φωνάζει;
Ακούς με σιγανή φωνή ο Ρήγας τι μου τάζει;
Παιδί μου, έλα ησύχασε, τι τόσο σε φοβίζει;
Μέσα στα φύλλα τα ξερά ο αέρας ψιθυρίζει.
«Θέλεις να δεις, αγόρι μου, τα ξωτικά που μένουν;
Οι ωραίες θυγατέρες μου γλυκά σε περιμένουν.
Μες στο νυχτερινό χορό αυτές θα σε χορέψουν
Θενά σε νανουρίσουνε και θενά σε μαγέψουν».
Πατέρα μου, πατέρα μου, βλέπεις εκεί τις κόρες
Του Βασιλιά των Ξωτικών στις σκοτεινές τους χώρες;
Αχ, γιε μου, γιε μου, αλίμονο, το βλέπω ακριβώς:
Φέγγουν οι γέρικες ιτιές μέσα σε γκρίζο φως.
«Σε αγαπώ, η ωραία σου μορφή είναι μαγεία,
Δεν έρχεσαι με το καλό, σε παίρνω με τη βία!»
Πατέρα μου, πατέρα μου, να τώρα με κρατάει!
Του Βασιλιά των Ξωτικών το χέρι πως πονάει!
Φρίκη ο πατέρας ένιωσε, σαν αστραπή καλπάζει.
Στην αγκαλιά του το παιδί, βογκάει και στενάζει,
Με βιάση και με κούραση στον κήπο καταφθάνει,
Μα το παιδί στα χέρια του έχει πια πεθάνει.

Goethe