Πατρίδα

Υποκλίνομαι
στα πρόσωπα που ξεραίνονται πίσω από τη μάσκα της 
απελπισίας·
υποκλίνομαι
στους δρόμους που λησμόνησα τα δάκρυά μου,
σ'έναν πατέρα που πέθανε,πράσινος σαν το σύννεφο,
με το πρόσωπο με καραβόπανο σκεπασμένο·
υποκλίνομαι
στο παιδί που εξαγοράζεται
για προσευχές και βάψιμο παπουτσιών
(όλοι στη χώρα μου προσευχόμαστε και βάφουμε 
παπούτσια)·

υποκλίνομαι στο βράχο όπου με την πείνα μου χάραξα
"είναι ο ρους της βροχής κάτω από τα βλέφαρα 
κι αστραπή"·
υποκλίνομαι
στο σπίτι που μες στη συμφορά μου πήρα το χώμα του-
όλ'αυτά είναι η πατρίδα μου,όχι η Δαμασκός.

Άδωνις.Άσματα του Μιχιάρ του Δαμασκηνού,εκδ.Άγρα