Βγήκα κι απόψε να μαζέψω πεφταστέρια. Κρατούσα ένα καλάθι από όνειρα φτιαγμένο. Μόνο αυτό το υλικό μπορεί να κρατήσει τα πεφταστέρια και τις ευχές που αντιπροσωπεύει το καθένα τους. Αν τα πιάσεις απαλά και δεν τα τρομάξεις μπορείς να ακούσεις τις ευχές που έκαναν οι άνθρωποι βλέποντάς τα να πέφτουν. Και είναι τόσο μελωδικός ο ήχος των ευχών των ανθρώπων. Έτσι λοιπόν έφτασα σε ένα ύψωμα που είδα πολλά από τούτα τα πανέμορφα ουράνια σώματα να πέφτουν. Τα έπιανα όσο πιο απαλά μπορούσα, άκουγα τις ευχές που είχε το καθένα τους και τα έβαζα στο καλάθι μου. Ώσπου βρήκα ένα αστέρι που μου φάνηκε γνώριμο. Είχε πιο έντονο χρώμα από τα υπόλοιπα και η μουσική του ακουγόταν πιο δυνατά. Το μάζεψα από κάτω και το έφερα κοντά στο αυτί μου. Ταράχτηκα τόσο που το καλάθι μου έπεσε από τα χέρια και τα πεφταστέρια σκόρπισαν στο έδαφος και έφυγαν μακριά χοροπηδώντας και σφυρίζοντας. Το αστέρι που κρατούσα το άφησα με τρόμο να πέσει κάτω. Μόλις το έφερα στο αυτί μου και άκουσα τις ευχές που τραγουδούσαν μέσα του κατάλαβα πως ήταν το πεφταστέρι που είχα δει την προηγούμενη νύχτα και οι ευχές ήταν δικές μου. Ποτέ δε περίμενα πως θα ευχόμουν τέτοια πράγματα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου