Σοκάκια

 

Κατάλαβα πως βρισκόμουν έξω μόλις η κάφτρα του τσιγάρου στο χέρι μου, έφτασε στα δάχτυλά μου. Δεν είχα ιδέα γιατί κρατούσα τσιγάρο. Τα σιχαίνομαι αυτά τα κέρατα. Επίσης δεν είχα ιδέα που βρισκόμουν. Κοίταξα γύρω μου και κοίταξα και το έδαφος που πατούσα. Ένα σύμπλεγμα πεζόδρομων και μικρών σοκακιών απλωνόταν γύρω μου. Ήμουν εντελώς μόνος μου. Σε αυτή τη πόλη, οι δρόμοι έχουν φωνή. Μιλάνε συχνά μεταξύ τους και σε αυτούς που περπατούν πάνω τους. Αφουγκράστηκα για να ακούσω τους ψιθύρους τους. Μόλις η ακοή μου προσαρμόστηκε και μπόρεσε να αποκλείσει το ευρύτερο βουητό της πόλης, κατάφερα να ακούσω τα λόγια που έλεγαν οι δρόμοι μεταξύ τους. Έλεγαν ιστορίες για στοιχειωμένες αγάπες και εκδικητικά μίση. Για θριάμβους που επετεύχθησαν με βρώμικα μέσα και τραγωδίες που ήρθαν ακολουθώντας ανθρώπους που πορεύθηκαν με τιμή. Ιστορίες για ζητιάνους και πρίγκηπες, για πετυχημένους ανθρώπους και ξεπεσμένες ψυχές. Οι δρόμοι σε τούτη τη πόλη έχουν πολλά να διηγηθούν. Αφού υπήρξε μια μικρή παύση, βρήκα την ευκαιρία να μιλήσω στο δρόμο και να ρωτήσω πού βρισκόμουν. "Μα εκεί που σε οδήγησαν τα βήματά σου. Για να βρεις αυτό που ψάχνεις. Κάτι που έγινε, κάτι που θα γίνει ή κάτι που ποτέ δε θα έρθει, ίσως. Αφού εδώ έφτασες, πάντως, εδώ είναι το μέρος που έπρεπε να είσαι". Κοίταξα γύρω μου. Θυμήθηκα, ευχήθηκα, χάρηκα, απογοητεύτηκα. Προχώρησα στη διασταύρωση, έστριψα αριστερά και βγήκα στον κεντρικό. Η βουή της πόλης έγινε πιο δυνατή, καλύπτοντας τις συζητήσεις των δρόμων πίσω μου.