Μια εποχή στην κόλαση

e-dromos

Αρθούρος Ρεμπώ

Άλλοτε, αν θυμάμαι καλά, η ζωή μου ήταν γιορταστικό τραπέζι
όπου ανοίγονταν όλες οι καρδιές, πίνονταν όλα τα κρασιά.
Ένα βράδυ, κάθισα την Ομορφιά, στα γόνατά μου
–και τη βρήκα πικρή– και την έβρισα.
Οπλίστηκα ενάντια στη δικαιοσύνη.
Και τράπηκα σε φυγή.
Ω μάγισσες, ω μιζέρια, ω μίσος,
στη φύλαξή σας, δόθηκε ο θησαυρός μου!
Κατάφερα να σβήσει μεσ’ στο πνεύμα μου
όλη η ανθρώπινη ελπίδα.
Πάνω σε κάθε χαρά, για να τη στραγγαλίσω,
πήδησα αθόρυβα, όπως τ’ αγρίμια.
Κάλεσα τους δήμιους για να δαγκώσουν,
πεθαίνοντας από βίαιο θάνατο,
τα κοντάκια των τουφεκιών τους.
Κάλεσα τις μάστιγες για να με πνίξουν με την άμμο, το αίμα.
Η δυστυχία ήταν ο θεός μου.
Πλάγιασα μέσα στη λάσπη.
Στέγνωσα στον άνεμο του εγκλήματος.
Κι έπαιξα έξυπνες φάρσες στην τρέλα.

Κι η άνοιξη μου έφερε το φριχτό γέλιο του ηλίθιου.
Έτσι, εντελώς πρόσφατα, ενώ ήμουνα έτοιμος να τα τινάξω,
σκέφτηκα να αναζητήσω το κλειδί από το παλιό γιορτάσι,
ίσως και μου ανοιγόταν πάλι η όρεξη.
Το έλεος είναι τούτο το κλειδί.
–Κι αυτή η έμπνευση αποδεικνύει ότι ονειρεύτηκα.
Θα παραμείνεις ύαινα, κτλ… ανέκραξε ο δαίμονας,
που με είχε στέψει με τόσο ευγενικές παπαρούνες.
Θα καταχτήσεις το θάνατο με όλες τις ορμές σου,
και τον εγωισμό σου, και όλα τα θανάσιμα αμαρτήματα.
Αχ! πήρα μεγάλη δόση:-Μα, αγαπητέ μου Σατανά,
σε καθικετεύω, μη με αγριοκοιτάς τόσο!
Και εν αναμονή κάποιων καθυστερημένων μικροδειλιών,
εσείς που αγαπάτε στον συγγραφέα την απουσία
των περιγραφικών ή διδακτικών ικανοτήτων,
κόβω για σας αυτά τα λίγα φύλλα
από το σημειωματάριό μου ως κολασμένου.

Μετάφραση: Γιώργος Σπανός