Κατάρα

Μου είπαν πως ετούτο

το λουλούδι δε μαραίνεται ποτέ

μα στα χέρια μου το βλέπω 

να γίνεται σκόνη.

Ο καρπός αυτός που μου έδωσαν 

ποτέ του δε σαπίζει και πάντοτε τους πεινασμένους 

γενναιόδωρα χορταίνει. 

Μόλις όμως προσπάθησα 

κομμάτι να δαγκώσω 

αμέσως τα σκουλήκια τον 

έκαναν δικό τους. 

Στη γη αυτή που κανείς 

αρρώστια δε γνωρίζει

εγώ όπου πατώ τη κουβαλώ

μαζί μου 

με τις σκιές συνομιλώ όταν 

ο ήλιος με τις αχτίδες του 

τη χώρα χαϊδεύει. 

Από αιώνες πια νεκρός χωρίς 

τον γλυκό τον ύπνο 

σε συντρίμμια πύργων κάποτε 

περήφανων έμεινα να τριγυρνάω