Θυμάσαι, κάποτε όταν έβρεχε χαιρόσουν.
Τώρα σε πιάνει μια μελαγχολία κι ένας φόβος...
Μου λες πως σκοτεινιάζει πολύ πια ο ουρανός,
ο αέρας έχει μια μοχθηρία όταν φυσά
και το χώμα...μα πώς μαύρισε το χώμα έτσι!
Εκεί που έβλεπες λουλούδια να φυτρώνουν
βλέπεις τώρα μοναχά σκουλήκια να σέρνονται
και βδέλλες που αίμα ζητούν να πιουν.
Αγκάθια πνίγουν τη γη, τα πόδια σου ματώνουν
κι εσύ δακρύζεις και ο ήλιος αρνείται να ρίξει δυο αχτίδες
ίσα για να ζεστάνει τη καρδιά σου.
Θες να ξεσπάσεις λες, μα το ξέσπασμά σου τι θα φέρει, τρέμεις
και ξεκινάς με τα χέρια σου τις λάσπες να καθαρίζεις και
τα μαλλιά σου να χτενίζεις.
Είχες ξεχάσει πόσο όμορφη είσαι αλλά να!
Σε μια λιμνούλα με νερό καθρεφτίζεται το πρόσωπό σου
κι ένα μικρό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη σου, την ίδια ώρα
που από ένα αγκάθι ένα μικρό τριαντάφυλλο ανθίζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου