Κύπριοι ποιητές γράφουν για την ποίηση

poetryfromcyprus

Εισαγωγικό

      Η Ιδέα της γέννησης αυτού του βιβλίου δημιουργήθηκε διαβάζοντας τις ρήσεις, τα αποφθέγματα, τα κείμενα μεγάλων Ελλήνων αλλά και Ξένων Ποιητών που αναφέρονταν στην Ποίηση. Και απόλυτα φυσιολογικά προέκυψε το ερώτημα γιατί να μην έχει καταγραφεί σε  ένα βιβλίο η άποψη με οποιοδήποτε τρόπο ορισμένων νέων Ποιητών, σύγχρονων ποιητών, ανθρώπων που ασχολούνται με την Ποίηση, σε μία συγκεντρωτική έκδοση. Το διαδίκτυο και πιο συγκεκριμένα τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης έγιναν ο ασφαλέστερος δίαυλος επικοινωνίας και διάδοσης αυτής της ιδέας. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα συγκεντρώθηκε υλικό από 89 ποιητές. Και αυτό το Υλικό, το Ποιητικό Υλικό,  σας το παρουσιάζουμε με πολύ απλό τρόπο, κρατώντας μόνο την ικανοποίηση της δημιουργίας.

    Για την καλύτερη παρουσίαση των κειμένων, αποφθεγμάτων και ποιημάτων,  το υλικό αρχειοθετήθηκε σε δύο μέρη. Στο Α΄ μέρος καταχωρήθηκαν τα κείμενα, οι ρήσεις, τα αποφθέγματα και οι ορισμοί. Στο Β΄ μέρος τα ποιήματα.

Σε ελάχιστες περιπτώσεις, δεν μπορέσαμε να αρνηθούμε την συμμετοχή Ποιητών και Ποιητριών με περισσότερες της μιας ποιήσεως ή του ενός κειμένου.

Αυτή η ανάρτηση αποτελεί μέρος του e=book: Περί Ποίησης : 89 ποιητές μιλούν για την Ποίηση

Σας ευχαριστώ

Δημήτριος Γκόγκας

Τι είναι Ποίηση λοιπόν;

Ποιος είναι ο Ποιητής;

Θα μπορούσαμε να ενστερνιστούμε την άποψη του Αργεντινού συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες, ότι «Ποίηση είναι η έκφραση του ωραίου, διαμέσου λέξεων περίτεχνα υφασμένων μεταξύ τους» ή θα πρέπει να προσπαθήσουμε να λύσουμε τον γόρδιο δεσμό της λέξης «ποίηση» χωρίς να χρησιμοποιήσουμε καθόλου την σπάθη του Μεγάλου Αλεξάνδρου; Δεν θα φτάσουμε όμως ποτέ εκεί, έστω κι αν  οι δρόμοι μας σίγουρα οδηγούν προς εκείνη την κατεύθυνση. Στην παρούσα ανάρτηση  αρχικά θα ανατρέξουμε στις ρήσεις μεγάλων Ελλήνων Ποιητών, Συγγραφέων και φιλοσόφων και  θα αφεθούμε στην ωραιότητα των περιγραφών της Ποίησης και στη συνέχεια θα αναγνώσουμε τις τόσο διαφορετικές αλλά συνάμα δεξιοτεχνικά δοσμένες τις απαντήσεις των σύγχρονων ποιητών που αφορούν στην Ποίηση και τον Ποιητή.

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος είχε πει: «Αν δε μου ’δινες την ποίηση, Κύριε, δε θα ’χα τίποτα για να ζήσω» Ο Χάρης Βλαβιανός έγραψε: «Η αμοιβή της ποίησης δεν είναι η φήμη ή ο έπαινος, αλλά η μέθη. Αυτός είναι ο λόγος  που τόσοι ατάλαντοι ποιητές αρνούνται να ζήσουν χωρίς αυτήν» και είπε: «Η ποίηση βασιλεύει, αλλά δεν κυβερνά – στη σκέψη τουλάχιστον όσων ακόμη υπηρετούν τυφλά τις λέξεις» Ο Μανώλης Αναγνωστάκης μας έδωσε την δική του εκδοχή στις ρήσεις: «Η ποίηση δεν είναι ο τρόπος να μιλήσουμε αλλά ο καλύτερος τοίχος να κρύψουμε το πρόσωπό μας.» και «Η ποίηση έχει σώμα ζεστό κι ολοζώντανο και το αίμα της κυκλοφορεί όπως το όνειρο στον ύπνο και στις φλέβες» ενώ ο Οδυσσέας Ελύτης καταθέτοντας την ψυχή του αναφώνησε: «Η ποίηση έγινε, για να διορθώσει τα λάθη του Θεού ή, εάν όχι, τότε για να δείχνει πόσο λανθασμένα εμείς συλλάβαμε τη δωρεά Του.» και ακόμα: «Η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της υπερηφάνειας» Ο Κώστας Καρυωτάκης ανέκραξε: «Μας διώχνουνε τα πράγματα, κ' η ποίησις είναι το καταφύγιο που φθονούμε» Ο Γεώργιος Σαραντάρης: «Η ποίηση είναι εκείνος ο εαυτός μας που δεν κοιμάται ποτέ.»  και ο Γεώργιος Σεφέρης τοποθέτησε την ποίηση στην … ανθρώπινη ανάσα: «Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα». Ο Τάσος Λειβαδίτης είπε: «Θυμάμαι παιδί που έγραψα κάποτε τον πρώτο στίχο μου. Από τότε ξέρω ότι δε θα πεθάνω ποτέ, αλλά θα πεθαίνω κάθε μέρα.» Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος σε διαφορετικό τόνο έγραψε:«Νομίζω ότι η καλύτερη επικοινωνία με την ποίηση είναι να διαβάζουμε τα ποιήματα στο σπίτι μας, με το μάτι, και σε ώρα που νιώθουμε ανάγκη» Ο Γεώργιος Βαφόπουλος έγραψε: Φαίνεται όμως πως θαύματα δεν κάμνουν μόνο οι διάβολοι κι οι θεοί. Θαύματα κάνει κι η ποίηση, όταν πράγματι είναι ποίηση Δεν θα ολοκληρώνουμε αυτή την μικρή αναδρομή εάν δεν αναφέραμε τον Γιάννη Ρίτσο :«Πολλοί στίχοι είναι σαν πόρτες - πόρτες κλειστές σ' ερημωμένα σπίτια και πόρτες ανοιχτές σε ήμερες συγυρισμένες ψυχές»

   Δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες, άσημοι, σημαντικοί, γνωστοί και άγνωστοι ποιητές κατέθεσαν και καταθέτουν καθημερινά της άποψή τους για την ποίηση, συνθέτοντας κείμενα, ποιήσεις, αποφθέγματα, γράφοντας στίχους σε όλες τις γλώσσες του κόσμου αλλά κυρίως με τη γλώσσα της ψυχής, την γλώσσα των  ανθρώπων

Τι είναι Ποίηση;

Στην απάντηση του ερωτήματος συμμετέχουν  οι παρακάτω Κύπριοι ποιητές:

1.                  Αβρααμίδου Χριστιάνα

2.                  Ανδρέου Ειρήνη

3.                  Γαριβάλδη Άντρια

4.                  Γεωργίου Εύα

5.                  Γκόγκας Δημήτριος

6.                  Ελευθερίου Λευτέρης

7.                  Ζυμπουλάκης Στέφανος

8.                  Ηλιάδη Μαίρη

9.                  Ιωάννου Άνθιμος

10.              Ιωσηφίδης Σ. Ιωσήφ  

11.              Καϊμακλιώτη Αγγέλα

12.              Κωνσταντινίδου – Δημητρίου Μαρία

13.              Κωνσταντίνου Δέσποινα

14.              Λαμπής Γιάννος

15.              Νεοκλέους Εύα

16.              Πανάγου Μαρούλλα

17.              Πατσαλίδου Παναγιώτα (Γιούλα)Ιωάννου

18.              Ρουβήμ Όλγα

19.              Στυλιανού Στέλιος

20.              Σωφρονίου Ελένη

21.              Τακίδη Μαρίνα

22.              Τέμβριου Αθηνά

23.              Τιμοθέου Ανδρέας

24.              Τρίγγης Κώστας

25.              Τσαππαρίλας Μιχάλης

26.              Τσιαήλης Ρ. Χρίστος 

27.              Τυρίμου Ελένη

28.              Υπερμάχου Χριστίνα

Επισήμανση: Με κόκκινο μελάνι καταγράφονται οι ποιητές και οι ποιήτριες που συμμετέχουν με κείμενα, αποφθέγματα και ρήσεις ενώ με μαύρο,  όσοι/όσες απέστειλαν ποιήματα.

Α΄ Μέρος

Κείμενα – Αποφθέγματα- Ρήσεις- Ορισμοί

Χριστιάνα Αβρααμίδου: Η ποίηση είναι ότι δεν γράφτηκε. Την στιγμή ακριβώς που δεν γράφτηκε. Στο χαρτί μόνο γιατί όλα εκείνο ακριβώς το δεύτερο καταγράφονται αστραπιαία στο νου και την ψυχή. Και στο σώμα. Στον τρόπο που αλλάζει το βλέμμα και το στόμα. Που νιώθεις πως εκεί που είσαι σωματικά δεν είσαι. Και κρατάει άλλοτε ένα λεπτό άλλοτε ώρες άλλοτε μήνες. Και νιώθεις απόλυτα μόνος λες και τίποτα δίπλα σου δεν υφίσταται πια. Η τέχνη δεν είναι γλώσσα η γλώσσα είναι το μέσο και είναι λειψό. Όπως όσα χρώματα και να προσθέσεις στη ζωγραφιά που κάνεις δεν είσαι σίγουρος που σε παίρνουν και γιατί. Τα μέσα αυτά έχουν δυναμική. Σε παίρνουν εν αγνοία σου σε άλλους προορισμούς. Αν αυτό είναι το υποσυνείδητο η οι πληγές σου δεν είμαι βέβαιη. Γιατί ξυπνάς ξαφνικά η κοιμάσαι με μια εικόνα τόσο ξένη και άγνωστη που λες τώρα αυτό τι είναι; Και μάλλον αυτό είναι η δυναμική της δημιουργίας. Και όσα δεν πρόλαβαν να μετουσιωθούν η αληθινή ρίζα της τέχνης

**

Γκόγκας Δημήτριος: Η Ποίηση πρέπει να είναι μια κάποια ασθένεια. Όπου αυτή δεν υπάρχει γιατρειά. Ο Ποιητής εγκλωβίζεται στους στίχους και αιχμαλωτίζεται από τις λέξεις. Ίσως μια μεγαλειώδης ανάδυση να είναι η λύτρωση.  Αλλά και τούτο ίσως  δεν είναι το επιθυμητό. Η σταδιακή εναπόθεση των δυνάμεων, δημιουργεί μια διαρκή επώδυνη κατάσταση. Ο ποιητής γεννιέται από το κενό, δημιουργεί την ποίηση εκ του μηδενός και μετά την γέννηση, εναποθέτει το σαρκίο του στην άβυσσο με κιβωτό το ποίημα.

**

**

Ζυμπουλάκης Στέφανος: Η ποίηση είναι τρόπος ζωής. Είναι μια πνευματική καθημερινή τροφή, την οποία ο ποιητής έχει ανάγκη όπως το οξυγόνο που αναπνέει. Η Ποιητική έκφραση ζυμώνεται μαζί με όλο αυτό το κύκλωμα του ανθρώπου, τα αισθήματα, τον πόνο, τη χαρά και τις αγωνίες του. Γράφει ο ποιητής γιατί θέλει να δώσει ένα μήνυμα, να παλέψει, να πει την αλήθεια και να ξεσηκώσει. …Η ποίηση είναι μια προσωπική λύτρωση. Χωρίς την ποίηση δεν επιβιώνει κάποιος, διότι η ποίηση δεν σημαίνει μόνο να ξέρει να γράφει στίχους αλλά να απολαμβάνει ένα όμορφο ηλιοβασίλεμα, τη θάλασσα, ένα ωραίο πίνακα ή και μια ωραία μουσική.

**

Καιμακλιώτη Αγγέλα: Η ποίηση είναι η παγκόσμια γλώσσα, μέσω της οποίας οι άνθρωποι ανεξάρτητα από τις διαφορές μας, προσεγγίζουμε την έννοια του θεϊκού στοιχείου στη ζωή μας. Είναι η συνεκτική ουσία της ταυτότητας των λαών αλλά παράλληλα και το όχημα με το οποίο συναντώνται οι πολιτισμοί. Έχω την αίσθηση μιας ευλογίας όταν η φωνή μου εκφράζεται ποιητικά και μιας ιδιαίτερης τιμής επειδή εκφράζεται ελληνικά.

**

Πανάγου Μαρούλλα: Η ποίηση ομολογά τις αλήθειες που αλλιώς δεν μπορούν να ειπωθούν… Αν χρειάζεσαι πιο πολλά λόγια μπορούμε να γράψουμε πιο πολλά. Εξάλλου ποιος μπορεί να εξηγήσει την δύναμη της που σε σπρώχνει για δημιουργείς

**

Πατσαλίδου Παναγιώτα (Γιούλα) Ιωάννου: Η ποίηση είναι τα συναισθήματα που υπαγορεύονται από τις αισθήσεις του ποιητή και αποτυπώνει σε μεγέθυνση την χαρά του, την λύπη του και την αγάπη του για την ζωή, με επίλεκτες λέξεις και με σειρά που να ταιριάζουν μεταξύ τους. Γι΄ αυτό το νόημα ενός ποιήματος το συλλαμβάνει πρώτα η ψυχή και μετά ο νους.

**

Τακίδη Μαρίνα:  Η ποίηση  είναι  έμπνευση, αίσθημα, αγάπη, ερωτάς, πόνος. Αγάπη  στην  φύση. Όλα  αυτά  που  εμπνέουν…

Αυτός  που  αγαπά  την  ποίηση    εμπνέετε  και  γράφει,  γράφει ασταμάτητα.   Η πέννα  τρέχει  χωρίς  άλλη  σκέψη και  ακούραστα  !!!!

**

Αθηνά Τέμβριου: Τι Είναι Ποίηση;

Ποίηση, η πνευματική ανάσα ζωής που ευνοεί τον άνθρωπο να γνωρίσει τον εαυτό του, τον κόσμο γύρω του αλλά και να προσπεράσει τους υπαρξιακούς του περιορισμούς.

Η έμπνευση, αυτή η γεμάτο φως υπέρβαση της ψυχής συναντά τον άνθρωπο – ποιητή κάθε φορά που χαίρει το βάπτισμα της μεταφυσικής ιδιότητας του χαρίσματός του. Ο άνθρωπος κρατά την άλλη διάσταση του, τον ποιητή δηλαδή, από το χέρι για να μην ξεστρατίσει, καθότι στο μονοπάτι της ποίησης θέλει αρετή, τόλμη κι ελευθερία. Έπειτα ο ποιητής φέρει την ευθύνη να μεταφέρει ένα κύτταρο ανθρωπισμού από γενιά σε γενιά μέσω του ποιητικού του έργου.

Οι διαστάσεις της ποιητικής δημιουργίας είναι αναρίθμητες, για αυτό αν η ποίηση ανά τους αιώνες ήταν ένα ψηφιδωτό πολιτισμού, θα ήταν πάντα ανολοκλήρωτο όπως και η ίδια η ανθρωπότητα άλλωστε. Αυτό που κάνει το ποιητικό ταξίδι απερίγραπτα ενδιαφέρον είναι η ανάγκη του ποιητή να μετατρέψει το υποσυνείδητο σε συνειδητό, τα σκοτάδια σε φως, αναζητώντας  τα ανθρώπινα και τα θεϊκά, σαγηνευμένος κι ερωτευμένος πάντα μ’ αυτό το αίνιγμα ενός ολάκερου σύμπαντος που καλείται Ποίηση. 

**

Τσαππαρίλας Μιχάλης: Ποίηση είναι η εξομολόγηση της ψυχής !

**

Χρίστος Ρ. Τσιαήλης:  Αμάραντο λουλούδι σε κρυμμένο κήπο ο στίχος. Χωρίς χρώμα ένα ποίημα προσκολλάται στο σύννεφο όπως ξεζουμίσει, έτοιμο για το ουράνιο τόξο. Οι σταγόνες σαν εντοπίζουν τον κήπο, το λουλούδι γεννάει κι άλλα πέταλα μεμιάς. Η ποίησις..."

**

Β’ Μέρος

Ποιήματα

Ειρήνη Ανδρέου

ΧΑΡΗ ΣΤΕΡΝΗ

Και όταν ήρθε η στιγμή

που την ψυχή του ποιητή

απαίτησε ο Χάρος,

εκεί στην σκοτεινή γωνιά

παρέα με την μοναξιά

στα χείλη το τσιγάρο,

του ζήτησε χάρη στερνή

ν' αποτελειώσει μια γραμμή

το ποίημα να τελειώσει

που βρήκε πια την συνταγή

που έψαχνε μία ζωή

τον κόσμο για να σώσει..

Αχ φουκαρά μου ποιητή

που δεν εχάρηκες στιγμή,

του απαντά ο Χάρος,

γέρασες μα 'μεινες παιδί

θα σου χαρίσω την ζωή

μα κόψε το τσιγάρο.

Βγες από τούτη την γωνιά

και πάψε πια στα σκοτεινά

να γράφεις για τον ήλιο

κι ο κόσμος δεν είναι καλά

έχει Θεό του τα λεφτά

τη δόξα για βασίλειο."

«Χάρε , σταμάτα, μην μιλάς

τις σκέψεις μου μην σταματάς

την χάρη σου δεν θέλω.

Βλέπεις ετούτα τα χαρτιά

κληρονομιά για τα παιδιά

κι ελπίδα για το μέλλον;

Σε τούτα τ' άψυχα χαρτιά

θα βρουν τον ήλιο τα παιδιά

που 'κλεψαν οι μεγάλοι.

Και να που τέλειωσε η γραμμή

πάρε μου τώρα την ψυχή

σε καρτερούνε κι άλλοι»...

**

Γαριβάλδη Άντρια

ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΜΠΛΕΞΗ

Εποίησον με Κύριε

Με λέξεις, γράμματα, φθόγγους και συμφραζόμενα

Ποιητικά φαινόμενα του εικοσιτετράωρου

Σε μια στέρνα γεμάτη λόγια

Που ξεχειλά στη χλόη των ονείρων

Ολάνθιστα παντζούρια λάμπουν στον ήλιο

Κάθε ανθός κι ένα ποίημα κεντημένο με κλωστές απειροδιάβατης διάνοιας

Ελεύθεροι στίχοι που υμνούν συλλαβιστά το μεγαλείο του δημιουργού

Κι ένα αναπτέρωμα ψυχής απλώνεται αθόρυβα

Στο χειροποίητο σκηνικό

των ποιημάτων που χορεύουν σε ρυθμό ενσυνειδησίας

Μια συγχορδία ωρίμανσης κι ανατένισης της σκέψης προς το υπερπέραν.

**

Γαριβάλδη Άντρια

Με ρωτάς τι είναι ποίηση

Κάθε που η ανάσα της γης χαϊδεύει τα φύλλα στο νοτισμένο χώμα

Και οι δειλές ηλιαχτίδες στεγνώνουν την υγρασία στη φλούδα των γέρικων δέντρων

Εκεί γεννιέται η έμπνευση που πλημμυρίζει τις φλέβες κι αναζητά καταφύγιο στον έξω κόσμο

Πλάθονται τότε οι λέξεις και πλέκουν στεφάνι στο μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης

Στον κρυψώνα της ψυχής γεννιέται η πεθυμιά οι σκέψεις να γραφτούν έστω με χαρακιά στο δέρμα

Να φυσήξει η αύρα το λευκό πανί στο πέλαγος να σκιρτήσει η καρδιά από συγκίνηση και δέος

Ύμνος ακοίμητος ο πόνος της ζωής…

Η ποίηση ανάβλυσμα ψυχής

Κάθε στιγμή που η καρδιά χτυπά και λαχταρά για φως.

**

**

Εύα Γεωργίου

Ποίηση

Τα πιο όμορφα ποιήματα

γράφονται σε μικρές ώρες

κει που το δάκρυ ξεχειλίζει

και χαράζει σαν διαμάντι τα γυάλινα...

Τα μάτια αλητεύουν,

περιπλανούνται κει που έζησες....

Ο νους πλάθει αρχέγονες εικόνες

Η νύχτα δεν έχει τίποτα να σου πει,

η έκσταση δε δαμάζεται με όνειρα...

θεριεύει όλο σου το είναι

και αναμασάς ιστορίες

Και τότε, σε βρεγμένο χαρτί

ζωγραφίζονται ολόκληροι χάρτες ονείρων

και ωκεανοί αδάμαστοι!

**

Λευτέρης Ελευθερίου

..Περί ταλέντου…

(..είπε κάποιος…)

..Έχω στερέψει!

ούτε σταγόνα έμπνευσης…

πάω να ζηλέψω αυτούς

που λέξεις ποιητικές ,με στόμφο

ορμάνε χειμαρρώδεις από την πέννα τους…

κι εγώ; το στύβω και το ξαναστύβω!

..ΤΙΠΟΤΑ… το απέραντο κενό στη σκέψη…

Πλην όμως, ΟΧΙ μέσα μου….

εκεί όλως παραδόξως νοιώθω αγαλλίαση!!

Ρε σεις, μπας κι είμαι ατάλαντος

και δεν το αντιλήφθηκα εγκαίρως;…

..εντάξει τότε… αποσύρομαι….

..τι κι αν δεν είμαι ποιητής…

..εξάλλου εγώ αγάπησα την ποίηση!!

**

Ηλιάδη Μαίρη

Τι να ναι τάχα η ποίηση ;

Όσα δεν τόλμησαν ποτέ

τα χείλη να αρθρώσουν ;

Τι να ναι τάχα η ποίηση:

Όσα δεν μπόρεσαν ποτέ στο φως να βγουν

να ζήσουν να ευωδώσουν ;

Μην είναι το απόθεμα το άδοτο εκείνο της ψυχής,

το ιδανικό όπου αυτή ζητούσε,

σαν με γυμνά τα πόδια της

στα πυρωμένα τα καρφιά πατούσε  κι αψηφούσε;

Για μια ζωή καλύτερη, δίκαιη και μ' αγάπη

ο πόθος ο αλαργινός σε άλλο κόσμο

πόθησε με το γραφίδι της καρδιάς

ν' ανοίξει μονοπάτι ;

Τι να ναι τάχα η ποίηση ;

Όλα αυτά κι άλλα ;

Άλλα πολλά ,ιδανικά και της ψυχής μεγάλα ;

Μην είσαι συ, μην είμαι γω,

μην είν' τα δύο σου μάτια

που θέλησαν να κάνουνε τον κόσμο ετούτο το μικρό

θρύψαλα και κομμάτια;

Να φτιάξουν κόσμο όμορφο

αυτό που μας αξίζει,

εις την καρδιά και στη ψυχή

και ότι ψεύτικο , μικρό

μεμιάς το μηδενίζει...;

**

Ιωάννου Άνθιμος

Τι είναι ποίηση

Ποίηση είναι να μπορείς,

μες στις ψυχές ν΄ αγγίζεις

με χίλια τόσα χρώματα

μέσα να ζωγραφίζεις

να βάζεις λέξεις στη σειρά

να πλάθεις ιστορίες

να λες αλήθειες που πονούν

να ΄έχεις πάντ΄ αξίες

ποίηση είναι, όνειρα

να πλάθεις που σε πάνε

πάντα σε μέρη ονειρικά

που σε γλυκομεθάνε

κι ο νους σου μα και η καρδιά

ν΄ αγγίζουνε  τ΄ αστέρια

κι όταν κοιτάς τον ουρανό

να βλέπεις καλοκαίρια

ποίηση είναι χάρισμα

απ΄ τον Θεό δοσμένο

που πάντα  μέσα στη ψυχή

θα το χεις φυλαγμένο

σαν ένα νάμα ιερό

πάντα να το χαρίζεις

κι όλο τον κόσμο με χαρά

μ΄ αγάπη να δροσίζεις

ποίηση είναι τελικά

να ξέρεις να μοιράζεις

αυτά που σού ΄δοσε ο Θεός

ποτέ να μη δειλιάζεις

**

Ιωσήφ Σ, Ιωσηφίδης

ΕΠΙΠΛΕΟΝ

Η Ποίηση είναι επιπλέον ό,τι

η φθορά πασκίζει να αφαιρέσει,

ο προφήτης αγωνιά να προσθέσει,

ο Μεφιστοφελής ποθεί να διαιρέσει,

η αγάπη διαιρούμενη πολλαπλασιάζει.

                              

Επιπλέον, είναι η λευκή αλκυωνίς,

η απουσία του μέλανος κρύου,

η χρυσή βροχή που αγγίζει κάθετα

το οριζόντιο σώμα της Δανάης.

                     

Δεν είναι το κάρο με το άχυρο*,

μα αυτό με τις πέτρες του χρέους

που ανηφορίζοντας πλάθονται διαμάντια*.

.                                                                        

Επιπλέον, είναι το ρίγος

του Δάντη σαν μύρισε το Ρόδο στην Κόλαση,

του Ομήρου σαν γεύτηκε το μέλι των Μουσών.

Η Ποίηση είναι το Επιπλέον.

Από την Ποιητική Συλλογή ‘ΔΙΑΔΡΟΜΗ Γ’ –Έρως απείρως’,

Εκδόσεις ‘ΕΝ ΤΥΠΟΙΣ’, Λευκωσία, Αθήνα, 2007

**

Ιωσήφ Σ, Ιωσηφίδης

ΠΟΙΗΣΗ

                                                                                             

Είδες εκείνο το δύτη το δεινό

που καταβύθισε το σώμα του

και αναβάπτισε την ψυχή του;

Tον είδες που έπλασε υποβρύχιες αρχιτεκτονικές

κι αγάλματα από χίλια μέταλλα

και ζωγραφιές με μύρια χρωστικά του υγρού

μέσα στη μουσική των ενδοθαλάσσιων ποταμών;

Η ποίηση είναι, που ξέρει

τί είναι πλούτος του άδυτου.

Αυτή είναι, που βιώνει όσα δε φαίνονται

από το ύψος του στεγνού αέρα

και μπορεί, σαν καλεστεί,

ν' αναδυθεί στην επιφάνεια

και να σώσει

όσους πνίγονται στα ρηχά.

Κι ακόμα να τους φανερώνει

μέσα στην ανταύγεια της ματιάς της

τον ήλιο που γεννιέται στο βάθος

της αποκάλυψης.

Από την Ποιητική Συλλογή ΔΙΑΔΡΟΜΗ Β’ –Σί βόλε’,

Εκδόσεις ΣΜΙΛΗ, Αθήνα, 2003

**

Μαρία Κωνσταντινίδου – Δημητρίου

Νικάς τον θάνατο ποιητή μου

Οι λέξεις σου είναι ακόμα αγέννητες...

Πάρε τις λέξεις ποιητή μου απ' την αρχή να τις χορέψεις...

Η ποίηση είναι αίμα και όνειρο μαζί...

**

Κωνσταντίνου Δέσποινα

ΠΟΙΗΣΗ  ΕΙΝΑΙ....

Ποίηση είναι  ο  ροδοκίτρινος  μαστός

που  ελευθερώνει η  φυλακή  του  κάκτου

και  το  γάλα που  προσκυνά  αργά  αργά

την  πράσινη  μάνα

Ποίηση  είναι  η  μπακιρένια τ'  ουρανού  μεταμόρφωση

σαν  γίνεται  ημικύκλιο  ο  βασιλιάς  των  ωρών

Ποίηση είναι  κάθε  καινούρια  πρωτοχρονιά

που  λευκαίνει  τα ενδότερα  των  ανθρώπων

Ποίηση  είναι  μια  μακρόσυρτη  Σαρακοστή

που  τρεμοσβήνει  ντροπαλά

φλόγες αναστάσιμες

Ποίηση  είναι  απλά  μια  φρασούλα

κάποτε  και  μια  λέξη

που  αναβλύζει  από  μόνη  τα...

Από  την  ποιητική  συλλογή

’’ Εξακτινώσεις  σε  τρία  και  κάτι  τοπία’’ 

**

 Κωνσταντίνου Δέσποινα

Η  Άνοιξη  δείχνει πως  βαριέται  να  τα επισκεφτεί

Φαίνεται  πως  δε  γράφουμε  αρκετή  ποίηση

**

Λαμπής Γιάννος

Παραίνεση

Η ποίηση είναι μια ανοιχτή πληγή,

τα ποιήματα αίμα

κι στίχοι λεπίδες.

Γι’ αυτό, πρόσεχε,

μην χαθείς μέσα στη ποίηση,

θα σε πεθάνει,

μην διαβάζεις μεμιάς ένα ποίημα,

θα πνιγείς απ’ το αίμα,

ένα στίχο μονάχα διάβαζε την μέρα,

μια χαρακιά θα σου χαρίσει που, ίσως,

λέω ίσως, επουλωθεί την επόμενη μέρα.

**

Νεοκλέους Εύα

Ποίηση

Δε χρειάστηκε και πολύ…

Μοναχά το μένος της αθωότητας

μέσα από  τα τεράστια μάτια σου

που μεταμόρφωναν τον κόσμο.

Ποίηση μονάχα οι σιωπές

καθώς  ο χρόνος  σταματά

και λαχταράει.

Ποίηση οι αιχμές των ονείρων μας

μες τη σοφή απεραντοσύνη

του κάλλους.

Ποίηση μονάχα εσύ.

Κι ας μην το ξέρεις.

Ποιητική Συλλογή: Σημάδια για το δρόμο, Ακτίς 2015

**

Όλγα Ρουβήμ

Ποίηση - Άγνωστη ερωμένη

Με αγκάλιασες.

Χάθηκα στη ζεστασιά του κορμιού σου.

Μου ψιθύρισες.

Χιλιάδες εικόνες φτερούγισαν στο μυαλό μου.

Με κράτησες.

Κι ήμουν έτοιμος να κάνω τον γύρο του κόσμου.

Με φίλησες.

Κι ένιωσα ότι σου ανήκω.

Αναστέναξες.

Κι έγινα ανάλαφρος, έφτασα ως τα κλαδιά των κερασιών.

Ρώτησα τ’ όνομά σου.

Μα,  έφυγες! Αφήνοντας στα χέρια μου, τον τελευταίο σου στίχο.

**

Στυλιανού Στέλιος

Άκουσε με

 να γίνει θέλω η δική σου

δική μου φωνή

ίσως τότε το πούνε ποίηση

Κι αυτή η χαραματιά που έψαχνα

 ήταν ρυτίδα

για να κυλάει πιο εύκολα ο ιδρώτας

μα και το δάκρυ

μέχρι τότε γύρευα στίχους

**

Σωφρονίου Ελένη

Και τι είναι άραγε η ποίηση;

- Θυμάμαι που με ρώτησες κάποτε -

Ένα δάκρυ που ασφυκτιά μες στης ψυχής τα μπουντρούμια.

- Θυμάμαι που σου απάντησα -

Ένα δάκρυ...

**

Τέμβριου Αθηνά

Ποίηση

Χτύπα τον στίχο με το σφυρί

να πάρει την μορφή του κόσμου.

Σπίθες να πετάξουν τα μάτια

να καεί το ξερό δάσος της μνήμης

ν’ αναστηθούν τα κομμένα

δέντρα που αγαπήσαμε

και τα χέρια να σκάψουν τη γη

ώσπου ο σπόρος σου, Ποίηση,

να καρπίσει και να θρέψει

τους πεινασμένους.

**

Τιμοθέου Ανδρέας

ΠΟΙΗΣΗ, ΑΧΡΑΝΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ

Ώρα πρώτη κι ο θίασος έξω απ’ την πόρτα.

Χτυπά κι ανοίγω ευλαβικά,

όπως έμαθα άλλωστε να κάνω.

Τα βλέμματά μας αντικριστά

και απ’ το μυαλό μου περνάς εσύ…

Έτσι όπως ξέρεις να με κερδίζεις κάθε φορά,

να με παρηγορείς, να με φροντίζεις, να με συντηρείς.

Με καταριέσαι πάλι με την ευλογία,

δεν αντιστέκομαι,

παραδίνομαι ερωτευμένος.

Υπόσχεσαι στιγμές

απ’ τη χώρα του αχώρητου

και γνέφω θεληματικά.

Όλο δικός σου.

Στις λέξεις, στους στίχους, στις στροφές.

Ποίηση, άχραντο μυστήριο.

**

Κώστας Τρίγγης

Ανήσυχο μου πνεύμα

μοιάζεις πηγή

νεράκι που τρέχεις

τρεχάμενο γης

λιμνάζουσες σκέψεις

της σάρκας μου πάθος

ψέματα αλήθεια

σωστό  μου και λάθος

αστείρευτος οίστρος

της ψυχής μου ρωγμή

κλάμα μου γέλιο

της καρδιάς μου σχισμή

μνήμες και θύμισες

ταξίδι στο πόθο

πορεία στο χρόνο

ηλιοβασίλεμα μια χαραυγή

του ηλίου αχτίδα μου

μέσα μου ελπίδα μου

μια απέραντη θάλασσα

χώμα και γη

**

Τυρίμου Ελένη

Ποίηση

Ψίθυροι  ψυχής

της μοναξιάς τις νύκτες

σίγουροι χτύποι σταθεροί

του ρολογιού 'ναι δείκτες.

Καθρέφτης είναι της καρδιάς

γραμμένος κάθε στοίχος

χαρές και λύπες της ζωής

μες της σιγής ο ήχος.

Λουλούδι μου αμάραντο

πάντα θα σε ποτίζω

δάκρυα πίκρας και χαράς

με αγάπη να ραντίζω.

Στον κάθε στίχο προσευχή

σε κάθε, λέξη τάμα

όσο θα ζώ θα την υμνώ

να είμαστε αντάμα.

**

Τυρίμου Ελένη

Ποίηση

Η Ποίηση εν τραουδκια

Τζι' τραουδκια μυρίζει

γίνετε σαν την μέλισσα,

που τον ανθό Τρυίζει.

Η Ποίηση είναι ζωή

που την ψυσιη φκαρμένη,

να πιούν τζαι άλλοι πόν 'νεχουν

τζαι είναι διψασμένη.

Βρύση που τρεσιει μες το νου,

φκιορο πόν μαρανισκει

η ποίηση εν' 'γοράζετε

κληρονομιά μεινισκει.

Η Ποίηση σαν το δεντρο

τες ρίζες του απλώνει

τζιαν ευβρει εύφορη

την γη καρποφόρα, ριζώνει.

**

Υπερμάχου Χριστίνα

Ποίηση

Το πέρασμα

απ' τον αποστακτήρα

του πόνου μα και της άκρατης χαράς

που στάζει δάκρυ.

Ώσπου να ρέει ρευστό,

σταλαματιά σταλαματιά,

το στάλαμα

από τ' απόσταγμα.

Τ' απόξεσμα και η τριβή

αλλεπάλληλων συναισθημάτων ,

ώσπου ν' αφήσουν ψήγματα.

Μα και η σμίλη

που σμιλεύει ακατάπαυστα το φως

ώσπου να φανεί τ' απαύγασμα.

Απόσταγμα και ψήγματα και σμίλευμα,

σμιλεύουν τον λόγο

και γλύφουν το νόημα της ζωής.

Αφού η ποίηση είναι ζωή

και η ζωή μιά ποίηση.

Χριστίνα Υπερμάχου.