Σαν των πυρολατρών τη φωτιά
που ποτέ δε σβήνει
μένει η ελπίδα μου ζωντανή,
περιμένω να έρθεις ξανά
ίσως και για στερνή φορά
Δε με νοιάζει αν μετά τα μάτια μου
για πάντα θα μείνουν σφαλιστά
και στο χώμα αν το σώμα μου παραδοθεί
Ας γίνει ένα ξανά με τούτο τον εύφορο πλανήτη
φυλλαράκι των δασών, σταγόνα των θαλασσών
κόκκος άμμου της ερήμου έστω
ή ακόμα και πετραδάκι στο βουνό
αρκεί το βλέμμα σου με το βλέμμα μου
ξανά να συναντηθεί, για λίγο έστω
να με αγγίξεις ξανά όπως κάποτε
φευγαλέα, δε πειράζει, μια στιγμή αρκεί
ποτέ μου τίποτα παραπάνω δε σου ζήτησα άλλωστε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου