Η προσευχή δεν τελειώνει
με ένα "αμήν",
τότε ξεκινά
Δε χτίζεται με λόγια
μα με τη καρδιά
και με τα βήματά μας
Σε εκκλησιές δε κλείνεται
σε ναούς και σε τζαμιά
Θρονιάζεται εκεί που
ο μόχθος είναι πολύς
κι ελάχιστος ο μισθός
---
πίνακας του Ρ. Ταγκόρ
Η προσευχή δεν τελειώνει
με ένα "αμήν",
τότε ξεκινά
Δε χτίζεται με λόγια
μα με τη καρδιά
και με τα βήματά μας
Σε εκκλησιές δε κλείνεται
σε ναούς και σε τζαμιά
Θρονιάζεται εκεί που
ο μόχθος είναι πολύς
κι ελάχιστος ο μισθός
---
πίνακας του Ρ. Ταγκόρ
Κι αν η τελευταία μου
παράσταση
τελειώσει εδώ και τώρα
θα υπάρξει κάποιος να χειροκροτήσει;
Τα φώτα αφού σβήσουν
ποιος άραγε θα με θυμάται;
Τι θα απομείνει;
Ένα καμαρίνι σκοτεινό
μια αδειανή ξύλινη σκηνή
ίσως κάποια ξεφτισμένα σκηνικά
με πεταμένα πάνω τους
κοστούμια κουρελιασμένα...
Πουθενά ο σκηνοθέτης, πουθενά
έστω ένας υποβολέας
Αν τώρα δα τελειώσει η παράστασή μου,
κι είναι η τελευταία,
θα μείνει κάτι από αυτή
στα αδειανά πλέον καθίσματα;
Τι όμορφα που είναι να βλέπεις
Μια μικρή λαχανιασμένη νεράιδα,
Να βγαίνει από το δάσος
Να πλένει με χάρη
Μ' ένα δεμάτι λευκού σταριού
Το νόμο της παγκόσμιας έλξης!
---
Βελιμίρ Χλέμπνικοφ, Λαντομίρ και άλλα έργα, εκδ. Φίλντισι
Τούτη τη νύχτα
τον μυστικό μου δείπνο
με πόνο και αγωνία
ετοιμάζω.
Το μαχαίρι που κρατώ
θα τεμαχίσει το ψωμί
και τη σάρκα μου θα κόψει
Το αίμα θα κυλήσει
όχι για να ξεπλύνει αμαρτίες
αλλά για να πνίξει
σαν κύμα οργής την αδιαφορία
Τούτος ο δείπνος
κατακλυσμός θα μοιάζει
καθώς το κρασί
που τα πιάτα θα συνοδεύει
σαν λάβα κόσμους ολόκληρους
θα κατακάψει
---
πίνακας: Jacob Kainen (American, Waterbury, Connecticut 1909–2001). Flood, 1937
Ο αέρας παγωμένος
μα η εικόνα σου θερμή
τι να σκέφτεσαι άραγε
όσο τους στίχους τούτους γράφω;
Το κρύο με αγκαλιάζει
η σκέψη σου με ζεσταίνει
αν με ξεχάσεις κάποτε
ας με καταπιεί το ψύχος
Ήταν μια υπέροχη μέρα της Άνοιξης
Έξω, κελαηδούσαν όσα πουλιά είχαν
γλιτώσει από
το νέφος
Τσαρλς Μπουκόβσκι, Τρόμου και Αγωνίας Γωνία, εκδ. Απόπειρα
Χορεύουν σκιές
στη μουσική της νύχτας
Ποιος είν' ο βάρδος;
Αυτός στέκει μακριά
στους κόσμους των πνευμάτων
Ξημέρωσε μέρα γιορτινή
μα κι αποφράδα ημέρα
καρδούλες, άνθη και γλυκά
γεμίζουν τον αέρα
Τα μαγαζιά χαμογελούν
το πορτοφόλι κλαίει
τι δώρο να της πάρω
που πνίγομαι στα χρέη;
Για ένα λούτρινο ζητούν
το ένα μου πνευμόνι
το άλλο για τριαντάφυλλα
και δώρο ένα μπαλόνι
Είδα κι απόειδα ο φτωχός
τη σκληρή δέχομαι μοίρα
και έκλεισα τριήμερο
στο ηφαίστειο
στη Θήρα!!!
Σαν αδέσποτο σκυλί
χωρίς αφεντικό και σπίτι
ακούραστα περπατώ
Στο χάδι κουνάω την ουρά μου
δαγκώνω όποιον με χτυπά
Με το δρόμο μόνη περιουσία,
την ελευθερία σύντροφο πιστό
του λύκου θυμάμαι τη καταγωγή
και με ευλάβεια την τιμώ!
Ο θάνατος μου μπορεί
κρύος να έρθει και μοναχικός
μα θα περηφανεύομαι
πως δε γάβγισα ποτέ
με άλλου την εντολή
----
Ρόνιν: περιφερόμενος σαμουράι που δεν είχε αφέντη
----
σκίτσο του Takehiko Inoue
Ακολουθώ την ηρεμία,
φέρνω τη καταιγίδα
που ξεσπά πάνω σας
Γεννώ τις κρίσεις
χορεύω στις ταραχές
Αποδεχτείτε με!
Αναγνωρίστε με!
Νέος κόσμος ανατέλλει
τόσο αρχαίος, τόσο παλιός...
----
πίνακας: Imaginos by RainerKalwitz
Γέννημα της νύχτας
χωρίς σκιά, χωρίς είδωλο...
κουφάρι αδειανό...
η μαύρη ψυχή
που κάποτε το κατοικούσε
στους δαίμονες
το 'χει δωρίσει.
Νεκρή πληγή πάνω
στους συντρόφους
που τόλμησαν
ζωντανοί να μείνουν
Δε ψάχνω να σε βρω
στο κρύο του χειμώνα
Δε ζητώ η μορφή σου
να με ζεστάνει
ούτε το χαμόγελό σου
την ελπίδα μου ν' αναγεννήσει
Τη σκιά σου αν έβλεπα
έστω και φευγαλέα
θα μου ήταν αρκετό
τον παγετό ν' αντέξω
Αλήθεια, εκείνο το πρωί,
τα λουλούδια άνθισαν
μόνο και μόνο
για να τα δεις εσύ
Χαμογέλασες και το χρώμα τους
έλαμψε σαν φως...
και μόλις έστρεψες το βλέμμα σου
έκλεισαν ξανά τα πέταλά τους
Ένας κεραυνός
και μια μακρινή βροντή,
την επερχόμενη καταιγίδα
προμηνύουν.
Κάτω από της λάμπας
το αδύναμο φως,
κάποιος Νοστράδαμος
διαβάζοντας τους στίχους του,
δακρύζει
Παίρνω βαθιά ανάσα,
μου καίει τα πνευμόνια
Αφήνω την απαλή βροχή
να με γεμίσει λάσπη
Ο ήλιος που θα έρθει
θα μας παγώσει όλους
Τούτος είναι ο κόσμος μας,
τόσο θανατηφόρος
Κάπου στον κόσμο
ένα σπουργίτι πέφτει
Σαν χτυπά στο έδαφος
φεύγει η ψυχή του
Κάπου στον κόσμο
πεθαίνει ένα σπουργίτι
Υπάρχει άραγε έστω ένας
να κλάψει το πλασματάκι τούτο
ώστε να μη βρέξει ο ουρανός
θειάφι και φωτιά;