38 Special - Hold on Loosely

 

Ο ήχος

"Δεν αντέχω άλλο",

μου είπε, 

"Νιώθω να με πνίγουν τα πάντα!"

Τη κοίταξα από την κορφή ως τα νύχια 

"Φταίει το μπλουζάκι σου.

Είναι για πιο λεπτές γυναίκες "

Δεν πρόλαβα να δω το χαστούκι...

Μόνο το άκουσα 

Η 314η επέτειος από τον θάνατο του Μίρζα Αμπντ αλ-Καντίρ Μπεντίλ

 

https://amu.tv/189384/

Αφγανοί συγγραφείς, ποιητές και προσωπικότητες του πολιτισμού συγκεντρώθηκαν αυτή την εβδομάδα στην Κωνσταντινούπολη για να τιμήσουν την 314η επέτειο από τον θάνατο του Μίρζα Αμπντ αλ-Καντίρ Μπεντίλ, του περίφημου σουφιστή ποιητή του 17ου αιώνα, του οποίου η περίπλοκη περσική ποίηση έχει εμπνεύσει γενιές σε ολόκληρη τη Νότια και Κεντρική Ασία. Ήταν η πρώτη φορά που πραγματοποιήθηκε τέτοια εκδήλωση στην Τουρκία.

Η εκδήλωση διοργανώθηκε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Σοχάν, σε συνεργασία με την Εταιρεία Φίλων του Μπεντίλ, την Ένωση Τούρκων Συγγραφέων και το Ερευνητικό Κέντρο Χαφέζ Σιράζι του Πανεπιστημίου Ιστανμπούλ Μεντενιγιέτ.

Σε ανακοίνωση των διοργανωτών αναφέρεται ότι η συνάντηση ανέδειξε τη διαχρονική λογοτεχνική και πνευματική κληρονομιά του Μπεντίλ, χαρακτηρίζοντας την επέτειο ως μια ευκαιρία επανασύνδεσης με τη μυστικιστική του σκέψη και την πολύπλοκη τέχνη του.

Το πρόγραμμα περιλάμβανε συγκριτικές συζητήσεις για την επιρροή του Μπεντίλ στη λογοτεχνία της Οθωμανικής περιόδου, παραλληλισμούς ανάμεσα στο «ινδικό ύφος» της περσικής ποίησης και τις οθωμανικές ποιητικές παραδόσεις, καθώς και ανάλυση της χαρακτηριστικής του χρήσης πολυεπίπεδων μεταφορών και γλωσσικής πολυπλοκότητας. Ακαδημαϊκοί ανέλυσαν επίσης θέματα ταπεινότητας στο έργο του, διερεύνησαν τους λόγους της διαρκούς φήμης του και απήγγειλαν επιλεγμένα αποσπάσματα από την ποίησή του.

Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης παρουσιάστηκε και μουσική βασισμένη σε ποιήματα του Μπεντίλ.

Οι συμμετέχοντες ανέφεραν ότι η συνάντηση αποτέλεσε όχι μόνο φόρο τιμής στον Μπεντίλ, αλλά και γέφυρα μεταξύ των περσόφωνων κοινοτήτων και των θαυμαστών της μυστικιστικής λογοτεχνίας στην Τουρκία. Οι διοργανωτές τη χαρακτήρισαν ως ένα ιστορικό γεγονός — την πρώτη επίσημη τιμητική εκδήλωση για τον Μπεντίλ στην Τουρκία, η οποία, όπως είπαν, θα μείνει στη μνήμη ως σημαντική σελίδα στην πολιτιστική ιστορία και των δύο λαών.

The White Buffalo - The Highwayman

 

Απαλάχια!

 

Ζύγισα τα πράγματα

ψύχραιμα και με απάθεια

Το μελέτησα πολύ, 

στη μέγιστη συνάφεια

Όλα τα σιχάθηκα 

θα πάω στα Απαλάχια!!

Doc Holliday - Damn Yankees

 

Η καλημέρα

 

Πάλι έκαιγε ο τόπος σήμερα.

Κατέβηκα τις σκάλες του μετρό 

έχοντας ετοιμάσει τα ψιλά.

Ο ζητιάνος όμως έλειπε.

Μου έμειναν τα ψιλά 

αλλά μου έλειψε η καλημέρα του.

Ο αναρχικός συγγραφέας και ποιητής, που δολοφονήθηκε από τους Ναζί στις 10 Ιουλίου 1934, αποτελεί πλέον μέρος του λογοτεχνικού κανόνα της Γερμανίας.

 

https://freedomnews.org.uk/2024/07/10/let-the-dead-rest-and-fulfill-their-hopes-remembering-erich-muhsam/

«Ο Αναρχικός αυτοκτονεί» ήταν ο τίτλος σε ένα ναζιστικό προπαγανδιστικό έντυπο στις 10 Ιουλίου 1934. Ο «αναρχικός» ήταν ο Γερμανοεβραίος συγγραφέας Έριχ Μύζαμ (Erich Mühsam), και η υποτιθέμενη αυτοκτονία του δεν ξεγέλασε κανέναν – ήταν ξεκάθαρα μια σκηνοθεσία των Εθνικοσοσιαλιστών. Λίγο πριν, του είχαν πει πως έπρεπε να αυτοκτονήσει, αλλιώς θα το φρόντιζαν οι ίδιοι. Αυτό έγινε τη νύχτα 9 προς 10 Ιουλίου στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ορανιενμπούργκ, όπου κρατούνταν μετά τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ. Βρέθηκε κρεμασμένος στο κελί του. Το γεγονός ότι πρόκειται για δολοφονία και όχι για αυτοκτονία έχει αποδειχθεί πέραν πάσης αμφιβολίας.

Ο Μύζαμ εκπροσωπούσε πολλά από αυτά που μισούσαν οι Ναζί: ήταν Εβραίος, αναρχικός, αντιμιλιταριστής, ένας από τους λεγόμενους «εγκληματίες του Νοέμβρη» (δηλαδή υποστηρικτής της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης) και τουλάχιστον αμφιφυλόφιλος. Όμως ο Μύζαμ ήταν πολλά περισσότερα απ’ ό,τι ήθελαν να τον παρουσιάσουν.

Αν και γεννήθηκε στο Βερολίνο, στις 6 Απριλίου 1878, μεγάλωσε ως γιος εβραϊκής οικογένειας στην χανσεατική πόλη του Λύμπεκ στον βορρά, που συνδέεται με τον συγγραφέα Τόμας Μαν και το εμβληματικό του έργο Οι Μπουντενμπρουκς. Οι γονείς του ήθελαν να γίνει φαρμακοποιός και να αναλάβει την οικογενειακή επιχείρηση. Αυτό όμως δεν του ταίριαζε. Έφυγε από την πατρίδα του και εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο για να ζήσει ως μποέμ και συγγραφέας. Άρχισε να γράφει το 1901, και η πρώτη του σημαντική δημοσίευση κυκλοφόρησε το 1903 με τίτλο Ομοφυλοφιλία. Εκείνη την εποχή είχε ομοερωτική σχέση με τον Γιόχανες Νολ, που αργότερα έγινε γνωστός συγγραφέας. Εμπνευσμένος από τις έρευνες του σεξολόγου Μάγκνους Χίρσφελντ, ο Μύζαμ υπερασπίστηκε τη (ανδρική) ομοφυλοφιλία και πολέμησε την ποινικοποίησή της, που τότε κυριαρχούσε στη Γερμανία. Από σημερινή σκοπιά, το έργο του είναι γεμάτο στερεότυπα και κλισέ – όπως η ιδέα ότι οι ομοφυλόφιλοι άντρες είναι εγγενώς δημιουργικοί.

Στο τέλος του 19ου αιώνα, ο γερμανόφωνος κόσμος ήταν γεμάτος από μεταρρυθμιστικά κινήματα: φυσιολατρία, γυμνισμός, χορτοφαγία, φυσιοπαθητική, αποχή από αλκοόλ και καπνό κ.ά. Ένα από τα επίκεντρα αυτού του κύματος ήταν το Mont Verità στην Ελβετία, όπου και έμεινε για λίγο ο Μύζαμ, προτού το σατιρίσει στο φυλλάδιό του Ascona (1905). Την ίδια εποχή κινήθηκε στους λογοτεχνικούς κύκλους του Βερολίνου. Εντάχθηκε στον κύκλο των ποιητών του Φρίντριχσχάγκεν (μεταξύ τους και ο γερμανοσκωτσέζος αναρχικός Τζον Χένρι ΜακΚέι) αλλά και στην μποέμ κοινωνία του Café des Westens, γνωστό και ως Café Größenwahn («Καφέ Μεγαλομανία»).

Ο Μύζαμ άρχισε να δρα πιο ενεργά πολιτικά. Τα πολιτικά του ποιήματα είχαν ήδη προκαλέσει σάλο στα σχολικά του χρόνια. Το 1911 κυκλοφόρησε το πρώτο τεύχος του περιοδικού του Κάιν: Ένα περιοδικό για την Ανθρωπιά (Kain. Zeitschrift für Menschlichkeit), μια αναρχική έκδοση που έγραφε σχεδόν εξ ολοκλήρου ο ίδιος και που διήρκεσε ως το 1914. Επίσης συνδέθηκε με τον αναρχικό Γκούσταβ Λαντάουερ – ο οποίος πάντως δεν εκτιμούσε ιδιαίτερα ούτε την ποίησή του ούτε την προπαγάνδα του για την «ελεύθερη αγάπη». Η κορύφωση αυτής της προπαγάνδας ήταν το θεατρικό έργο του Οι Ελεύθερα Παντρεμένοι (Die Freivermählten) το 1914, που λογοκρίθηκε πριν την έναρξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αρχικά, όπως και άλλοι αριστεροί, ο Μύζαμ παρασύρθηκε από τον παροξυσμό του πολέμου (ο συγγραφέας Έρνστ Τόλλερ, για παράδειγμα, κατατάχθηκε εθελοντικά). Γρήγορα όμως άλλαξε στάση και έγραψε αντιμιλιταριστικά ποιήματα – όπως το Πολεμικό Τραγούδι (Kriegslied).

Ο Πρώτος Παγκόσμιος τελειώνει στη Γερμανία με μια επανάσταση – ή απόπειρα επανάστασης. Εργατικά και στρατιωτικά συμβούλια ιδρύονται και αναλαμβάνουν τοπικά την εξουσία, ακόμη και στο Μόναχο, την μελλοντική πρωτεύουσα του ναζιστικού κινήματος. Για λίγο, ιδρύεται Σοβιετική Δημοκρατία στην πόλη με τη συμμετοχή γνωστών αναρχικών – όπως ο Μύζαμ (ως σύμβουλος πολιτιστικών υποθέσεων), ο Λαντάουερ και ο Σίλβιο Γκεζέλ. Το εγχείρημα καταρρέει σύντομα, μεταξύ άλλων και λόγω των μηχανορραφιών των Κομμουνιστών και των Σοσιαλδημοκρατών.

Κατά την εποχή της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ο Μύζαμ υπήρξε ακούραστος προπαγανδιστής των αναρχικών ιδεών. Έγραφε ποιήματα, σατίριζε, ερμήνευε, παθιασμένα προπαγάνδιζε. Η προσήλωσή του φαίνεται π.χ. στο έργο Staatsräson, που πραγματεύεται την υπόθεση των Ιταλών αναρχικών Σάκκο και Βαντσέτι, ή στις ομιλίες του προς τους περιθωριοποιημένους, τους λεγόμενους «αλήτες» (Lumpenproletariat). Αν και βρισκόταν κάπως έξω από τις οργανωμένες τάσεις του αναρχικού κινήματος, έπαιρνε μέρος στον διάλογο και έδινε βήμα σε άλλους αναρχικούς όπως ο Ρούντολφ Ρόκερ μέσα από τα περιοδικά του, όπως το Fanal (1926–1931). Παράλληλα έγραφε και για εφημερίδες όπως η Weltbühne, που εκδιδόταν από τον αντιμιλιταριστή Καρλ φον Οσιέτσκι.

Λόγω της ρευστής πολιτικής κατάστασης στη Γερμανία, το 1925 επιχείρησε για λίγο μια προσέγγιση με το Κομμουνιστικό Κόμμα, οραματιζόμενος ένα «λαϊκό μέτωπο» της αριστεράς, από τους κομμουνιστές μέχρι τους αναρχοσυνδικαλιστές. Ωστόσο, η δογματική πολιτική του ΚΚΓ –που απέκλειε τους διαφωνούντες της αριστεράς όπως τον Ότο Ρύλε– τον οδήγησε να διακόψει τη συνεργασία του μετά από μόλις έξι μήνες. Το όραμα του μετώπου απέτυχε.

Στις αρχές του 1930, δημοσίευσε το σημαντικότερο θεωρητικό του έργο: Η απελευθέρωση της κοινωνίας από το κράτος (Τι είναι κομμουνιστικός αναρχισμός;). Σε αυτό ανέπτυξε περαιτέρω τον αναρχοκομμουνισμό, αξιοποιώντας τις εμπειρίες του από τη Δημοκρατία των Σοβιέτ στο Μόναχο. Το έργο απαγορεύτηκε την ίδια χρονιά και κυκλοφόρησε αργότερα μόνο ως σαμιζντάτ στη ΛΔΓ.

Μετά τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ τον Φεβρουάριο του 1933, συνελήφθη σε ένα κύμα διώξεων, φυλακίστηκε και μεταφέρθηκε στο Ορανιενμπούργκ, όπου εκτελέστηκε από μέλη των SS τον Ιούλιο του 1934.

Μερικές μέρες μετά, τα λείψανά του ενταφιάστηκαν σε κοιμητήριο του Βερολίνου, στο Dahlem. Παρόντες στην ταφή ήταν και αξιωματούχοι της Γκεστάπο, που ήλπιζαν να συλλάβουν τη σύζυγό του Ζένσλ Μύζαμ. Εκείνη όμως είχε ήδη καταφύγει στο εξωτερικό. Το δράμα της δεν τελείωσε εκεί – όπως περιγράφει ο Ρούντολφ Ρόκερ στο φυλλάδιο Ο Γολγοθάς της Ζένσλ Μύζαμ (1936). Στην ΕΣΣΔ, όπου βρήκε καταφύγιο, βρισκόταν υπό την παρακολούθηση της KGB· όταν μετακινήθηκε στην ΛΔΓ, την παρακολουθούσε πλέον η Στάζι.

Ο τάφος τιμής του Μύζαμ στο δάσος-νεκροταφείο του Dahlem στο Βερολίνο φιλοξενεί κάθε χρόνο, από τη δεκαετία του ’70, αναρχική τελετή μνήμης. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Μύζαμ έχει καθιερωθεί ως μία από τις σημαντικότερες φιγούρες της γερμανικής αναρχίας. Στη Δυτική Γερμανία μελετάται από τις δεκαετίες του ’60, ενώ στην Ανατολική Γερμανία δημοσιεύτηκαν επιλεκτικά έργα του – χωρίς τις καθαρά αναρχικές αναφορές – παρ’ όλα αυτά αποτέλεσε σημείο αναφοράς για τους αντιφρονούντες. Η βιβλιοθήκη της «Εκκλησίας των Από Κάτω» (χριστιανοί αντιφρονούντες στη ΛΔΓ) ονομάστηκε προς τιμήν του «Αρχείο Κάιν». Τα αναρχικά του κείμενα διαδίδονταν προφορικά, ενώ η πανκ σκηνή οργανώνει από τη δεκαετία του ’80 ετήσια πορεία τιμής στο Ορανιενμπούργκ.

Ο Μύζαμ παραμένει ως σήμερα μια από τις πιο γνωστές μορφές της αναρχικής ιστορίας της Γερμανίας. Το 2012, το πανκ συγκρότημα Slime από το Αμβούργο κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ-φόρο τιμής με τίτλο Το να υποτάσσεσαι είναι το ίδιο με το να λες ψέματα (Sich fügen heißt lügen), με ποιήματά του μελοποιημένα. Τα γκράφιτι που απεικονίζονται παραπάνω βρίσκονται σε δύο διευθύνσεις όπου είχε ζήσει, στη Hufeisensiedlung και στην Alt-Lietzow 12. Πολλά από τα σημαντικά του έργα ωστόσο περιμένουν ακόμη να ψηφιοποιηθούν και να μεταφραστούν.

~Maurice Schuhmann 

The Marshall Tucker Band - Running Like the Wind

 

Hangover

 

Είχαν περάσει δυο ώρες

κι αυτοί μιλούσαν ακόμα για λογιστική. 

ποιος εικοσάχρονος μιλά δυο ώρες για κάτι τέτοιο;

Άνοιξα ένα μπουκάλι ρετσίνα

και το άδειασα

Απαίσια η γεύση της

αλλά έκανε τη συζήτηση υποφερτή.

Μετά από τρία μπουκάλια που είχα αδειάσει

η λογιστική απέκτησε ένα κάποιο ενδιαφέρον...

κι εγώ πονοκέφαλο για το επόμενο πρωί.

The Allman Brothers Band - Ramblin' Man

 

Συνάχι

 

"Νομίζω πως κρυώνω"

είπε με φωνή που νιαούριζε

και το λεπτό κορμί της

αναρίγησε.

Χαμογέλασα κι έβγαλα το μπουφάν μου

Της το έδωσα να το φορέσει

παρ' ότι κι εγώ αισθανόμουν 

την καλοκαιρινή ψύχρα του βουνού.

Στο τέλος της βραδιάς

μου έδωσε πίσω το μπουφάν

μ' ένα φιλί.

Την επoμένη είχε κανονίσει

ραντεβού με έναν τύπο

κι εγώ είχα συνάχι...

Blackfoot - Highway Song

 

Παραλλαγή Ζεϊμπέκικου

 

Καθόμαστε απέναντι στο τραπέζι

νέοι και ανόητοι.

Παρατηρεί τα δαχτυλίδια μου με τις νεκροκεφαλές,

το μπλουζάκι με τον δράκο

τον Νοσφεράτου που κρέμεται στον λαιμό μου.

"Να σε ρωτήσω, βλέπω όλα αυτά που φοράς...

μήπως ακούς metal;"

με ρωτά με απαλή φωνή.

"Όχι, σκυλάδικα ακούω. Αυτά τα φοράω παραλλαγή

για να μη με ματιάζουν όταν χορεύω ζεϊμπέκικο"

απαντώ σαν να μη τρέχει τίποτα. 

Με κοιτάζει καλά καλά και με βρίζει.

Πάντα είχα τον τρόπο μου με τις γυναίκες...

Η ποίηση των γελαδάρηδων

 

https://wetmountaintribune.com/2025/07/25/cowboy-poets-and-musicians-gather-at-jones-to-celebrate/

Η Εθνική Ημέρα του Καουμπόη τιμά κάθε τέταρτο Σάββατο του Ιουλίου τη συμβολή των Αμερικανών καουμπόηδων και καουγκερλ στην ιστορία. Παρόλο που εκδηλώσεις διοργανώνονται σε μουσεία και πολιτιστικά κέντρα σε όλη τη χώρα, πριν από τέσσερα χρόνια, ο Dennis Russell και ο JJ Steele αποφάσισαν ότι και η κοινότητα της Κομητείας Κάστερ άξιζε μια τέτοια γιορτή. «Έτσι, βάλαμε τα κεφάλια μας κάτω και είπαμε “ας το κάνουμε την Ημέρα του Καουμπόη”», ανέφερε ο Steele.

Η ιστορία του καουμπόη –και ιδιαίτερα της Καουμπόη Ποίησης (Cowboy Poetry)– ξεκινά από τα μέσα του 19ου αιώνα. Καθώς οι καουμπόηδες διέσχιζαν τις απέραντες πεδιάδες από το Τέξας ως το Κάνσας στις μετακινήσεις κοπαδιών, με μοναδική τους ψυχαγωγία τη φωνή τους και τους γύρω τους, γεννήθηκε η ποιητική αυτή παράδοση. Για να αποτυπώσουν τις εμπειρίες τους, «[Οι καουμπόηδες] κατέγραφαν την ιστορία τους βάζοντάς την σε ποίηση, σε ρίμα και ρυθμό», είπε ο Russell, «ώστε να θυμούνται ότι υπήρχε ένα πέρασμα ή ένα σημείο διέλευσης».

«Ή ότι κάποιος έπεσε με το κεφάλι του κάτω από ένα άλογο», πρόσθεσε ο Steele, «ή ότι έγινε πανικός και τα βόδια έτρεχαν μες στις αστραπές... όλα αυτά τα πράγματα που μπορούν να συμβούν σε μια τέτοια διαδρομή έγιναν ποίηση. Έτσι γεννήθηκε το είδος».

Μια αλυσίδα προφορικής ποίησης που δεν έσπασε ποτέ επιβιώνει ακόμα, μέσω γενεών ποιητών και μουσικών που «εξιδανικεύουν το μυστήριο αυτής της ζωής», είπε ο Russell – της ζωής του καουμπόη. Ο Steele συμπλήρωσε: «Ο Αμερικανός καουμπόης είναι σύμβολο αντοχής και ανεξαρτησίας. Νομίζω αυτό τον κράτησε ζωντανό και παγκόσμιο για τόσο καιρό».

Πολλοί ποιητές που προηγήθηκαν του Russell και του Steele, καθώς και η κοινότητά τους από καλλιτέχνες και μουσικούς, συχνά απαγγέλλονται ακόμη. «Αφηγούνται πολλές ιστορίες για την ιστορία και τις μετακινήσεις κοπαδιών», είπε ο Russell. Πολλά από αυτά έχουν μελοποιηθεί – όπως έργα των κλασικών Charles Badger Clark, Don Edwards και Bruce Kiskaddon. Ο Don Edwards, ειδικά, χρησιμοποίησε τη μουσική για να ζωντανέψει τα λόγια των Clark και Kiskaddon, γράφοντας και ο ίδιος ποιήματα στην πορεία.

Ο Henry Herbert Nibbs είναι ένας ακόμα γνωστός ποιητής που οι Steele και Russell ανέφεραν με αγάπη. «Ο Nibbs θεωρούνταν για πολλά χρόνια ο καουμπόης των καουμπόη-ποιητών, γύρω στις αρχές του 20ού αιώνα», είπε ο Steele. Όπως και ο Joe Bob Allen, πρόσθεσε ο Russell: «Ήταν δάσκαλος, αποσύρθηκε στα 70 του και έκτοτε πέρασε όλο του τον καιρό πάνω σε άλογο, γράφοντας πάνω από 700 ποιήματα απ’ τη σέλα μετά τα 70».

Οι καουμπόηδες δημιούργησαν ποίηση για να διασώσουν ένα κομμάτι της αμερικανικής κουλτούρας και την αγάπη τους για τη γη – «ο καουμπόης ήταν καλός διαχειριστής της γης», είπε ο Steele. Όμως, «είναι δύσκολο να κάνεις τον κόσμο να το δει αυτό και να καταλάβει ποιοι είμαστε», παρατήρησε ο Russell. «Αλλά άμα έρθουν μια φορά, ξανάρχονται».

Το να παραμείνει η εκδήλωση φιλική προς την οικογένεια για όλη την κοινότητα της Κομητείας Κάστερ, ενώ ταυτόχρονα διατηρεί την αυθεντικότητα του καουμπόη, είναι ο βασικός στόχος της Ημέρας του Καουμπόη. «Γιατί είναι δύσκολο να κρατήσεις την ιστορία ζωντανή. Και παρόλο που ένα μεγάλο μέρος της είναι αληθινό, ένα άλλο είναι υπερβολικό για χάρη της περιπέτειας ή του χιούμορ... σε κάθε ποίημα και στα περισσότερα τραγούδια, θα βρεις την αλήθεια ενός κομματιού του παρελθόντος μας. Και νομίζω πως είναι σημαντικό να το κρατήσουμε αυτό».

«Γιατί κάθε μέρα το παρελθόν απομακρύνεται... και ο κόσμος γίνεται όλο και πιο ασταθής. Νομίζω προσπαθούμε να κρατηθούμε από τη σταθερότητα εκείνου του παλιού κόσμου», είπε ο Russell. Προσπαθώντας ταυτόχρονα «να φέρουμε και τα νέα παιδιά σε επαφή με αυτό... να τα τραβήξουμε από το κινητό και τα παιχνίδια και να τα φέρουμε πίσω στην τέχνη».

«Όποια κι αν είναι η δική σου τέχνη», πρόσθεσε ο Steele.

Η ικανοποίηση του να προσφέρουν ένα τέτοιο πολιτιστικό γεγονός στην κοιλάδα είναι για τον Russell και τον Steele το πιο ανταποδοτικό κομμάτι αυτής της προσπάθειας, ξανά και ξανά. «Απ’ όσο ξέρω, θα είμαστε εδώ να το κάνουμε μέχρι κάτι να μας φωνάξει αλλού», είπε ο Steele.

Με ένα βραβευμένο και περιζήτητο καλλιτεχνικό σχήμα ποιητών και μουσικών – Jon Chandler, Ernie Martines, Dale Page, Doug Figgs, The Russellers (Dennis Russell και Beverly Gray Russell), Kacey και Jenna Thunborg, JJ Steele και Terry Nash – το κοινό δεν πρέπει να χάσει τη γιορτή της Ημέρας του Καουμπόη 2025 στο Ιστορικό Θέατρο Jones, στις 26 Ιουλίου, 2:00 με 5:00 μ.μ.

Τα εισιτήρια κοστίζουν 20 δολάρια. Και μην ξεχάσετε το μεταγιορτινό ραντεβού στο Jess Price Park, για να γνωρίσετε από κοντά κάθε ποιητή και καλλιτέχνη.

– Brett LeVan

Alice Cooper - Sanctuary

 

Ζάχαρη και ενδιαφέρον

Ο καφές στα χέρια μου, 

παγωμένος, γλυκός.

Η τηλεόραση έδειχνε αθλητικά.

Έβρισα πολύ άσχημα. 

" Μη ξαναμιλήσεις έτσι 

εδώ μέσα" είπε κοφτά.

Τη κοίταξα. 

Μιλούσε σε μένα.

Ζυγισα το ποτήρι του καφέ 

και σημάδεψα 

το κεφάλι.

Το σκέφτηκα.

Ήταν γλυκός με γάλα.

Τράβηξα μια ρουφηξια 

κι άφησα το ποτήρι.

Ποτέ δεν μπόρεσα ν' αντισταθώ 

στη ζάχαρη 

και το ενδιαφέρον...

Ποίηση και Πνευματικότητα

 

https://angelusnews.com/voices/rolheiser-poetry/

του π.Ronald Rolheiser

Ποιος διαβάζει ακόμη ποίηση; Στην ψηφιακή εποχή μας και σε μια περίοδο όπου το εμπειρικό έχει σε μεγάλο βαθμό αντικαταστήσει το πνευματικό, ποια είναι η αξία της ποίησης; Τι έχει να προσφέρει;

Ένας από τους διανοητικούς γίγαντες της εποχής μας, ο Charles Taylor, στο πρόσφατο βιβλίο του Cosmic Connections, Poetry in the Age of Disenchantment (Belknap Press, $29.95), απαντά σ’ αυτό το ερώτημα. Η ποίηση, λέει, υπάρχει για να μας ξαναμαγέψει, να μας βοηθήσει να δούμε πέρα από την ανία της καθημερινής κοινοτοπίας, να ξαναδούμε τις βαθιές, έμφυτες συνδέσεις ανάμεσα σε όλα τα πράγματα.

Για τον Taylor, ως παιδιά, είμαστε φυσικά συντονισμένοι με αυτές τις έμφυτες συνδέσεις. Ωστόσο, η φυσιολογική μας ανάπτυξη λειτουργεί διαβρωτικά προς εκείνη την πρωταρχική, αδιατύπωτη αίσθηση του κοσμικού τάγματος. Όμως αισθανόμαστε αυτή την απώλεια, και έχουμε έναν ασαφή πόθο να ανακτήσουμε εκείνη την αίσθηση της πληρότητας.

Και εκεί ακριβώς μπορεί να βοηθήσει η καλή ποίηση.

Όταν βιώνουμε κάτι, δεν το δεχόμαστε απλώς, σαν μια κάμερα που τραβάει φωτογραφία· συμμετέχουμε στον ορισμό του νοήματός του. Όπως λέει ο Taylor: «Δεν απλώς καταγράφουμε πράγματα· αναδημιουργούμε το νόημά τους.» Έτσι, όπως κάθε καλό έργο τέχνης, η ποίηση έχει ως λειτουργία να μεταμορφώνει μια σκηνή ώστε η βαθύτερη τάξη των πραγμάτων να γίνεται ορατή και να διαπερνά το φαινόμενο. Ο Γάλλος ποιητής Στεφάν Μαλαρμέ είχε πει πως η τέχνη δεν υπάρχει για να ζωγραφίζει ένα αντικείμενο, αλλά για να ζωγραφίζει το αποτέλεσμα που αυτό πρέπει να προκαλεί.

Καλή ποίηση, λέει ο Taylor, μπορεί να το καταφέρει αυτό. Πώς; Βοηθώντας μας να δούμε τα πράγματα από μια ευρύτερη προοπτική.

Βυθισμένοι στις δικές μας ζωές, είμαστε πολύ κοντά στα γεγονότα και τόσο απορροφημένοι, ώστε δεν μπορούμε να ονομάσουμε σωστά όσα περνάμε. «Η ποίηση τού δίνει πλοκή, ιστορία· και το κάνει με τρόπο που του προσδίδει δραματική μορφή. Τώρα μπορούμε να δούμε τη ζωή μας σαν ιστορία, σαν δράμα, σαν αγώνα, με την αξιοπρέπεια και το βαθύτερο νόημα που έχει. Για παράδειγμα, όταν δίνεται ποιητική έκφραση σε ένα οδυνηρό συναίσθημα, η ποίηση μας επιτρέπει να το κρατήσουμε σε απόσταση.» Η δουλειά του ποιητή είναι να κάνει ποίηση από την πρώτη ύλη του μη ποιητικού. Όπως είχε πει ο William Wordsworth: «Ποίηση είναι το συναίσθημα που ανακαλείται εν ηρεμία.»

Και για να το κάνει αυτό, ο ποιητής χρειάζεται να χρησιμοποιήσει διαφορετική γλώσσα.

Ορίστε πώς το διατυπώνει ο Taylor: «Η ποίηση είναι η ‘μετάφραση’ της ενόρασης σε πιο λεπτές γλώσσες. Ό,τι δεν μπορεί να κατανοηθεί επαρκώς με τη χρηστική γλώσσα – όπως οι αξίες, η ηθική, η αγάπη, η τέχνη – απαιτεί διερευνήσεις που μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο σε άλλα λεξιλόγια.» Η γλώσσα του εμπειρισμού είναι κατά βάση ένα εργαλείο για να οικοδομήσουμε μια υπεύθυνη και αξιόπιστη εικόνα του κόσμου όπως τον βλέπουμε· αλλά αυτός ο κόσμος πια δεν θεωρείται τόπος του πνεύματος και των μαγικών δυνάμεων. Αντίθετα, το σύμπαν κατανοείται με βάση νόμους που ορίζονται αποκλειστικά από την αιτιότητα.

Και συνεχίζει: «Έτσι έρχεται στο προσκήνιο μια κρίσιμη διάκριση: ανάμεσα στην κοινή, επίπεδη, χρηστική γλώσσα, που δηλώνει διαφορετικά αντικείμενα και τα συνδυάζει σε ακριβή πορτραίτα πραγμάτων και γεγονότων, όλα για τον σκοπό του ελέγχου και της διαχείρισής τους… και, από την άλλη, στην αληθινά διεισδυτική ομιλία [την καλή τέχνη], η οποία αποκαλύπτει τη φύση των πραγμάτων και αποκαθιστά την επαφή μας με αυτά. Η ποιητική γλώσσα μας δίνει την αίσθηση ότι μας καλεί κάτι· ότι υπάρχει Κάποιος ή Κάτι εκεί έξω.»

Η ποίηση είναι συγγενής της μουσικής, ως παραγλωσσική πρακτική. Αλλά τι σχέση έχει όλα αυτό με την πνευματικότητα, και μάλιστα με τον χριστιανισμό; Δεν είναι, άραγε, η ποίηση και η τέχνη καθαρά υποκειμενικά πράγματα και, συχνά, ανήθικα; Ο Taylor θα διαφωνούσε έντονα – τουλάχιστον όσον αφορά την καλή ποίηση και την καλή τέχνη. Η καλή τέχνη, λέει, δεν είναι ποτέ απλώς θέμα «μεταβαλλόμενων γούστων».

Ο Taylor υποστηρίζει ότι τα νοήματα που βιώνουμε μέσα από την καλή ποίηση και την τέχνη έχουν τη θέση τους δίπλα στις ηθικές και δεοντολογικές απαιτήσεις. Γιατί; Επειδή, για τον Taylor, στην καλή ποίηση και τέχνη «η εμπειρία είναι εμπειρία χαράς και όχι απλώς ευχαρίστησης.» Ποια η διαφορά; «Νιώθεις χαρά όταν μαθαίνεις ή θυμάσαι κάτι θετικό, που έχει ισχυρή ηθική ή πνευματική σημασία, ενώ η έντονη απόλαυση σε βυθίζει ακόμη περισσότερο στον εαυτό σου.» Για τον Taylor, η χαρά ξυπνά μια «αισθαντική διαίσθηση» η οποία δεν είναι απλώς υποκειμενική. Είναι ένα άνοιγμα προς το οντολογικό, προς τον Θεό.

Και τέλος, παραθέτοντας τον Μπωντλαίρ, ο Taylor μας αφήνει με αυτή την εικόνα: «Είναι και διά της ποίησης και μέσω της ποίησης, διά της μουσικής και μέσω αυτής, που η ψυχή αντικρίζει τη λάμψη πέρα από τον τάφο· και όταν ένα εξαίσιο ποίημα φέρνει τα δάκρυα στην άκρη των ματιών, αυτά τα δάκρυα δεν είναι απόδειξη υπερβολικής απόλαυσης, αλλά μαρτυρία μιας ερεθισμένης μελαγχολίας, μιας ταραχής των νεύρων μιας φύσης εξόριστης στο ατελές, που επιθυμεί να κατακτήσει αμέσως, εδώ στη γη, έναν αποκεκαλυμμένο παράδεισο.»

Λοιπόν, τι έχει να κάνει η ποίηση με την πνευματικότητα;

Για να το πούμε με λόγια του αγίου Αυγουστίνου: «Μας έπλασες για Σένα, Κύριε, και όταν η ποίηση και η μουσική αναστατώνουν την καρδιά μας με ερεθισμένη μελαγχολία, τότε αναγνωρίζουμε πως τελικά η ανάπαυσή μας είναι μόνο κοντά Σου.»

Rob Zombie - Return Of The Phantom Stranger

 

Αναμονή

 

Σε περίμενα. 

Όσο χρειαζόταν

και πολύ παραπάνω. 

Τα λεπτά έγιναν ώρες

κι εκείνες μέρες

κι έπειτα μήνες, χρόνια.

Μάρτυράς μου ο Θεός, περίμενα.

Στο τέλος κουράστηκα. 

Μπήκα στο πρώτο μπαρ που βρήκα.

Παρήγγειλα ένα Jack κι ένα  Jim Beam.

Ήπια πέντε από το καθένα 

για να αποφασίσω ποιο είναι καλύτερο

Τελικά ξέχασα και τι έπινα 

και τι περίμενα τόσο καιρό...

Blind Guardian - Wheel of Time

 

Κουασιμόδος

 

Σαν τον Κουασιμόδο

τις καμπάνες θα χτυπώ

Όχι για τη καρδιά 

μιας όμορφης τσιγγάνας

Αλλά για να ξυπνήσω 

εκείνους που κοιμούνται 

μ' ορθάνοιχτα μάτια

Πριν μου πείτε πόσο

το ποίημα σας αρέσει,

ψάξτε μήπως εσάς 

γυρεύω να εκνευρίσω 

κι έτσι το μυαλό 

δυο τρεις στροφές να πάρει!

------

π.Κ.Λ.

Τι συμβαίνει στο μυαλό μας όταν διαβάζουμε ποίηση;

Ζούμε σε μια εποχή «doomscrolling», όπου το περιεχόμενο έχει γίνει συνώνυμο των σύντομων βίντεο (reels). Λόγω της συνεχούς κύλισης, η προσοχή μας γίνεται σαν κερί στη θύελλα.

Μεταξύ αυτού του ψηφιακού χάους, το ποίημα στέκεται ήρεμο — καθαρό, βαθιά στοχαστικό. Πίσω από τα ήρεμα σχήματα λόγου υπάρχει μια νευρωνική “καταιγίδα”: η ποίηση δεν αγγίζει απλώς την ψυχή· “τονώνει” το μυαλό The Times of India.

Η νευρο-σύνδεση ποίησης–γνωστικής λειτουργίας:

• Η ανάγνωση ποίησης ενεργοποιεί περιοχές του εγκεφάλου υπεύθυνες για:

  • Συναίσθημα

  • Μνήμη

  • Εσωτερικό στοχασμό
    Αυτό αποκαλείται «poetry‑cognition nexus» — η ποίηση ως σύνδεσμος μεταξύ αισθημάτων και νοητικής διέγερσης The Times of India.

Ο ήρεμος ρυθμός του ποιήματος:

• Σε αντίθεση με το γρήγορο scrolling, η ποίηση απαιτεί βαθιά προσοχή και εσωτερική στάση.

• Επιτρέπει στο μυαλό να περιπλανηθεί δημιουργικά — συνδυάζει συναίσθημα και διανοητική λειτουργία — μια εμπειρία που δεν προσφέρει εύκολα οποιοδήποτε άλλο περιεχόμενο The Times of India.

Συμβολή σε ψυχοθεραπεία, εκπαίδευση, νευρο-αποκατάσταση:

• Η ποίηση μπορεί να χρησιμοποιηθεί:

  • ως θεραπευτικό μέσο στην ψυχική υγεία,

  • ως εργαλείο μάθησης,

  • ακόμη και στη νευρολογική αποκατάσταση,
    λόγω της ικανότητάς της να ενεργοποιεί ποικίλες περιοχές του εγκεφάλου The Times of India.

Συμπέρασμα:

Η ανάγνωση ποίησης δεν είναι απλώς μια αισθητική επιλογή· είναι μία επιστημονικά υποστηριζόμενη άσκηση για τον εγκέφαλο και τον συναισθηματικό μας κόσμο The Times of India.

Ozzy - Fire in the Sky

 

Πτωχοπροδρομικό

 

Άφησα λευκή τη κόλλα

για να φτιάξω μια μπριζόλα

πώς να γράψεις ένα ποίημα

όταν σε ζαλίζει η πείνα;

Πάω να την αγοράσω

μα ήμουνα πάλι στον άσο

-"Κάνε μου χασάπη τράκα"

-"Πάρε δρόμο ρε μ@$@κα"

Κοίτα φίλε μου ένα χάλι

άδειο να 'ναι το τσουκάλι

και να βλέπω άλλους παπάδες

με αστακομακαρονάδες

να μου λένε πως νηστεύουν

και πως τους φτωχούς ζηλεύουν

Οι στίχοι και οι λειτουργίες

σ' οδηγούν σε αφραγκίες,

να 'χα πλούσια ενορία

και γεμάτα τα ταμεία...

Άτιμη που 'σαι κοινωνία 

δε μ' αφήνεις σ' ησυχία

Τη καλή κάπως να πιάσω 

και να δείτε πώς θ' αγιάσω!

---

π.Κ.Λ.

Ποταμός και ιστορία

 

https://www.chinadaily.com.cn/a/202507/21/WS687de8c5a310ad07b5d910b2.html

Το Σάββατο, η ποιητική συλλογή Μπαλάντα του Ποταμού Ντουλόνγκ και Χάλκινα Δοχεία Κοχυλιών, παρουσιάστηκε κατά τη διάρκεια σεμιναρίου στο Πεκίνο, το οποίο διοργάνωσαν το περιοδικό Poetry Periodical, οι Εκδόσεις Εκπαίδευσης Γιουννάν και η Ένωση Συγγραφέων Γιουννάν.

Η συλλογή αποτελείται από δύο μέρη. Στο πρώτο, με τίτλο Μπαλάντα του Ποταμού Ντουλόνγκ, ο συγγραφέας Ντουάν Αϊσόνγκ χρησιμοποιεί σύντομα ποιήματα για να αποδώσει τις εντυπώσεις του από τον ποταμό στη επαρχία Γιουννάν. Το δεύτερο μέρος, που έχει τίτλο Χάλκινα Δοχεία Κοχυλιών, βασίζεται σε αρχαιολογικά ευρήματα από τον αρχαίο πολιτισμό των Ντιέν, ο οποίος άκμασε από την Εποχή των Εμπόλεμων Κρατών (475–221 π.Χ.) έως τη Δυναστεία των Χαν (206 π.Χ.–220 μ.Χ.) στην περιοχή της Γιουννάν. Μέσα από αυτό το δεύτερο μέρος, ο συγγραφέας δίνει ελεύθερη πνοή στη φαντασία του σχετικά με το βασίλειο των Ντιέν.

Οι ειδικοί που παρευρέθηκαν σημείωσαν ότι το βιβλίο φέρει έντονα τοπικά χαρακτηριστικά. Αναδεικνύει τη μηδαμινότητα του ανθρώπου μπροστά στη συντριπτική δύναμη της φύσης, ενώ ταυτόχρονα φωτίζει την ιστορία, την υλικότητα και το στοιχείο του θείου.

Η απλότητα και το μεγαλείο που διατρέχουν τη Μπαλάντα του Ποταμού Ντουλόνγκ αλληλοσυμπληρώνονται, αποκαλύπτοντας το μεγαλείο της φύσης μέσα από μινιμαλιστικές πινελιές. Το μέρος Χάλκινα Δοχεία Κοχυλιών λειτουργεί ως ένα σύγχρονο έπος που συνδυάζει την ανθρωπολογία και την αρχαιολογία, ενώ παράλληλα εμποτίζεται από μία σύγχρονη αισθητική, απεικονίζοντας ένα ζωντανό λαϊκό πανόραμα της εποχής μας, όπως σημειώνουν.

Σύμφωνα με τον Λι Σαοτζουν, αρχισυντάκτη του Poetry Periodical, η συλλογή ενώνει λέξεις, ιστορία, οικογενειακές μνήμες, μύθους και τοπικά αρχαιολογικά ευρήματα σε ένα ενιαίο σύνολο.

«Η αξία αυτού του έργου έγκειται όχι μόνο στην ποιητική απεικόνιση του αρχαίου πολιτισμού των Ντιέν, αλλά και στο ότι αποτελεί ένα εμπνευστικό παράδειγμα για το πώς η σύγχρονη ποίηση μπορεί να μεταπλάσει δημιουργικά τα παραδοσιακά πολιτισμικά αποθέματα», γράφει ο Τσιου Χουαντόνγκ, αντιπρόεδρος της Ένωσης Συγγραφέων Κίνας, σε συγχαρητήρια επιστολή για την κυκλοφορία του βιβλίου.

Mortal Love - Reality

 

Πανηγυριώτικο

Έσκασα, εκάηκα

άλλο μη παρέκει

σε πανηγύρι ελληνικό

θα πάω να γλεντήσω

Να φάω λίπος 

με κρέας λιγοστό

και μπύρα 

σαν τα ούρα, 

που δίνω για εξέταση

να φύγει η καούρα

Απ' το πιπέρι το πολύ

επάνω στη σαλάτα

που πάνω κάμπια 

περπατεί,

ψάχνοντας για λάδι

Μα δεν πρόκειται

να δει ούτε μισή σταγόνα

πιο εύκολο να βρει

να φάει κάνα αχλάδι

Ν' ακούσω τον κλαρινιτζή

να σπάει τα πνευμόνια τ'

φυσώντας το κλαρίνο του

και μένα τα αυτιά μου

Και τραγούδια ανόητα, χαζά

με προφορά χωριού

που να θυμίζουν το έθιμο

των βλάχικων αρραβώνων

Γάμοι είν' κανονικά 

αλλά και ποιος κρατάει

λογαριασμό όταν το κρασί

σαν ξύδι πια βρωμάει.

Μωρ' τώρα που το σκέφτομαι

θα πάρω και μιαν αρκούδα

στο ντέφι να χοροπηδά

να σκάσουν οι οικολόγοι

Η ποιήτρια Κιμ Χε-σουν κερδίζει γερμανικό λογοτεχνικό βραβείο για την «Αυτοβιογραφία του Θανάτου».

 

https://www.koreatimes.co.kr/lifestyle/20250718/south-korean-poet-kim-hye-soon-wins-german-literary-prize-for-autobiography-of-death

Η Κορεάτισσα ποιήτρια Κιμ Χε-σουν τιμήθηκε με το διεθνούς κύρους Γερμανικό Βραβείο Διεθνούς Λογοτεχνίας για τη συλλογή ποιημάτων της Autobiography of Death (Αυτοβιογραφία του Θανάτου).

Η Κιμ έγινε η πρώτη Ασιάτισσα συγγραφέας που λαμβάνει αυτή την τιμητική διάκριση, ενώ είναι και η πρώτη φορά που το βραβείο απονέμεται σε έργο ποίησης, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του θεσμού την Παρασκευή.

Το Βραβείο Διεθνούς Λογοτεχνίας τιμά ένα εξαιρετικό έργο σύγχρονης διεθνούς λογοτεχνίας καθώς και την πρώτη του μετάφραση στα γερμανικά. Το βραβείο απονεμήθηκε επίσης στους μεταφραστές Ουλιάνα Βολφ και Σουλ Παρκ.

«Στο θαύμα της ποίησης της Χε-σουν, το νόημα συχνά αποκαλύπτεται ακριβώς μέσα από το αινιγματικό», ανέφερε η κριτική επιτροπή σε δήλωσή της. «Τα κείμενα ανοίγονται καθώς ακολουθούμε τον ρυθμό τους και τα ξαναδιαβάζουμε ξανά και ξανά».

Ο συγγραφέας Ντενίζ Ουτλού πρόσθεσε ότι το βιβλίο της Κιμ επιτρέπει στους αναγνώστες να «ακούσουν αυτή τη γλώσσα όπως ηχεί στο κατώφλι του επέκεινα. ... Με τη γλώσσα του επέκεινα, οι στίχοι της Κιμ Χε-σουν υπερβαίνουν το γνωστό και οικείο και, παραδόξως, κατορθώνουν να καταστήσουν το ακατανόητο —τον θάνατο— λίγο πιο απτό».

Το Autobiography of Death, που εκδόθηκε για πρώτη φορά στα κορεατικά το 2016, αποτελείται από 49 ποιήματα, το καθένα εκπροσωπώντας μια μέρα στην οριακή κατάσταση μετά τον θάνατο. Η Κιμ, η οποία δεν κατάφερε να παρευρεθεί στην τελετή απονομής στη Γερμανία, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη της μέσω βιντεομηνύματος.

Το βραβείο αυτό αποτελεί τον πιο πρόσφατο κρίκο σε μια σειρά μεγάλων διεθνών διακρίσεων για την Κιμ.

Η Αυτοβιογραφία του Θανάτου είχε προηγουμένως τιμηθεί με το Καναδικό Βραβείο Griffin για την Ποίηση το 2019, ενώ η συλλογή της Phantom Pain Wings (Φτερά Φανταστικού Πόνου) απέσπασε το Βραβείο Εθνικού Κύκλου Κριτικών Βιβλίου στις ΗΠΑ τον Μάρτιο του περασμένου έτους.

Katatonia - Night Comes Down

 

Καριερίστας

 

Είχα πολλές προοπτικές

για να μεγαλουργήσω

σε πισίνα από χρήματα

βαθιά να κολυμπήσω

--

Μου ΄παν γραβάτα φόρεσε

πουκάμισο, σακάκι

και κατά προτίμηση

ωραίο παπουτσάκι

--

Μα εγώ τα αθλητικά

μποτάκια πώς να βγάλω 

του καριερίστα τη στολή

με τι καρδιά να βάλω

--

Φόρεσε με είπανε

έστω μια μπλούζα πόλο

τους απάντησα ευθαρσώς

να την βάλουν...στη ντουλάπα

--

Πρωί πρωί δεν ήθελα

να αγουροξυπνάω 

το βράδυ σπίτι να γυρνώ

μία μπουκιά να φάω

--

Φτωχός λοιπόν μου μέλλει

κάποτε να πεθάνω

μα δε θα τα τινάξω 

-στη προσπάθεια-

τους στόχους μου να πιάνω!

--

π.Κ.Λ.

Ένας επιστήμονας, λάτρης του Χαφέζ και του Σααντί

https://www.tehrantimes.com/news/515796/The-Martyred-Physicist-Who-Began-His-Classes-with-Hafez-s-Poetry

 Γεννημένος στις 3 Ιουνίου 1958 στην Τεχεράνη, ο Ασκάρι ολοκλήρωσε τις σπουδές του στα μαθηματικά και τη φυσική στο περίφημο Λύκειο Αλμπορζ. Χαρισματικός από παιδί, με εξαιρετικά υψηλό δείκτη νοημοσύνης, ξεχώριζε από μικρή ηλικία. Συνέχισε τις ανώτερες σπουδές του στη πυρηνική φυσική στο Πανεπιστήμιο Σιράζ, από όπου αποφοίτησε με άριστα, μαζί με τον συνμάρτυρα Δρ. Μασούντ Αλιμοχαμαντί.

Μετά τη νίκη της Ισλαμικής Επανάστασης και κατά τη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, που οδήγησε στο κλείσιμο των πανεπιστημίων, ο Ασκάρι ανέλαβε εθνική υπηρεσία ως επικεφαλής επταμελούς επιτροπής στο Καμιρούζ του Σιράζ. Αργότερα εντάχθηκε στις πρώτες γραμμές του πολέμου Ιράν–Ιράκ, διακρινόμενος ως ένας από τους πρωτοπόρους υπερασπιστές του μετώπου.

Μετά τον πόλεμο, παρότι του προσφέρθηκαν θέσεις σε εξέχοντα ιδρύματα όπως τα Πανεπιστήμια Σιράζ και Τεχεράνης, ο Ασκάρι επέλεξε, με απόλυτη αφοσίωση, να ενταχθεί στο Σώμα των Φρουρών της Ισλαμικής Επανάστασης (IRGC) το 1984. Απόκτησε διδακτορικό στην πυρηνική μηχανική από το Πολυτεχνείο Αμιρκαμπίρ, με εξειδίκευση στην ακτινοπροστασία από ακτίνες γ για ιατρικές εφαρμογές — έργο που ανέπτυξε έως το στάδιο της βιομηχανικής παραγωγής.

Ως ιδρυτικό μέλος ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Ιμάμ Χοσεΐν, μαζί με τους μάρτυρες Φερεϊντούν Αμπάσι και Μοχσέν Φαχριζαντέχ, ίδρυσε το Τμήμα Φυσικής και δίδαξε προηγμένα μαθήματα όπως η κβαντική μηχανική, η αναλυτική μηχανική και η ηλεκτρομαγνητική θεωρία. Παράλληλα, διηύθυνε το Κέντρο Φιλοσοφίας των Φυσικών Επιστημών του Πανεπιστημίου.

Μαζί με τον Αμπάσι και τον Φαχριζαντέχ, ίδρυσε το Ινστιτούτο Εφαρμοσμένης Φυσικής, πρόδρομο του Οργανισμού Καινοτομίας και Έρευνας Άμυνας (Sepand). Μεταξύ άλλων έργων, διηύθυνε έρευνες για ασπίδες ακτινοβολίας, μικτά πεδία νετρονίων-γάμμα και ελαστομερή υλικά.

Ο Ασκάρι διαδραμάτισε καίριο ρόλο στην ανάπτυξη του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν, συνιδρύοντας την Ιρανική Πυρηνική Ένωση με τους μάρτυρες Ματζίντ Σαχριγιαρί και Αμπάσι, προάγοντας την πυρηνική επιστήμη σε εθνικό επίπεδο. Συνεργάστηκε με τον Αλιμοχαμαντί για τη δημιουργία ανιχνευτών θερμοφωταύγειας (TLDs), σημαντικό επίτευγμα στην ανίχνευση πυρηνικής ακτινοβολίας.

Επίσης, συνεργάστηκε με τον Σαχριγιαρί για τον σχεδιασμό μετρητών πυρηνικού επιπέδου, που χρησιμοποιούνται στη μέτρηση στάθμης υγρών σε πετρελαϊκές, αερίου και πετροχημικές βιομηχανίες — τεχνολογία την οποία συνέβαλε καθοριστικά στην πλήρη εγχώρια παραγωγή της.

Γνώριζε άπταιστα αγγλικά, ρωσικά και γαλλικά, ενώ μελετούσε κινεζικά και εβραϊκά. Καθοδήγησε δεκάδες μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς φοιτητές, με δημοσιεύσεις σε κορυφαία επιστημονικά περιοδικά. Το έργο του στην πυρηνική περίθλαση και την ακτινοπροστασία υπήρξε ιδιαίτερα παραγωγικό.

Παρά τη σπουδαία του ακαδημαϊκή πορεία, παρέμενε ταπεινός καθοδηγητής. Η ευγλωττία και ο χαρακτήρας του προσέλκυαν πολλούς, ακόμη και εκτός του επίσημου κύκλου μαθημάτων. Άνθρωπος πειθαρχίας και ευσέβειας, νήστευε τακτικά κάθε Δευτέρα, Πέμπτη και κατά τους ιερούς μήνες. Ήταν γνωστός για τη ρήση: «Μην λες στην προσευχή ότι είσαι απασχολημένος με τη δουλειά· πες στη δουλειά ότι ήρθε η ώρα της προσευχής» – κι όταν ακουγόταν το κάλεσμα, άφηνε τα πάντα για να προσευχηθεί.

Με πάθος για την ποίηση, είχε απομνημονεύσει στίχους από τον Χαφέζ, τον Σααντί και σύγχρονους ποιητές, τους οποίους συχνά μοιραζόταν με τους φοιτητές του. Ο αθλητισμός επίσης είχε θέση στη ζωή του – υπήρξε ικανότατος επιθετικός στο ποδόσφαιρο, με στρατηγικό νου στο γήπεδο.

Η ακρίβεια, η δημιουργικότητα και η ανθεκτικότητά του τον κατέστησαν τον άνθρωπο που αναλάμβανε τα πιο δυσεπίλυτα αδιέξοδα του Sepand. Ως εκπρόσωπος του Υπουργείου Άμυνας στο Ανώτατο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, συνέβαλε καθοριστικά στην πλοήγηση περίπλοκων διπλωματικών ζητημάτων σχετικών με την πυρηνική πολιτική, με στρατηγική διορατικότητα που δεν είχε όμοιά της.

Η προσωπική του ζωή στιγματίστηκε από αγάπη και απώλεια. Είχε δύο κόρες και δύο εγγόνια. Στις 12 Ιουνίου 2025, σε αποτρόπαια επίθεση του σιωνιστικού καθεστώτος, η σύζυγός του — Μασούμε Γιουσεφί, συνταξιούχος καθηγήτρια βιολογίας — η κόρη του, Δρ. Μαρζιέ Ασκάρι, νεογνολόγος, και η εγγονή του, Ζάχρα Μπαρζεγκάρ, μαρτύρησαν μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.

Lake of Tears - The Path of the Gods (Upon the Highest Mountain, Part 2)

 

Μάτι πονηρό

 

Σε κοίταξα, με κοίταξες

αλλού όμως κοιτούσες

το μάτι στα δεξιά σου πήγαινε

μ' αριστερά γλιστρούσες

Ένα ζευγάρι με γυαλιά 

δώρο αν σου είχα πάρει

θα γλίτωνα τη χυλόπιτα

κι ίσως να 'χα ρεφάρει!!

Tiamat - Whatever That Hurts

 

Ρομάντζο με μισθολόγιο

 

Τούτο το βράδυ 

το χέρι σου 

να κρατούσα,

Κάτω απ' το φεγγάρι 

τα χείλη σου 

να φιλουσα 

----

Στη τσέπη μου 

να έβαζα 

μέρος του μισθού σου

Και τα κλειδιά 

να κράταγα 

του εξοχικού σου

----

Τέτοια ευκαιρία 

πώς μπόρεσα 

να χάσω;

Απ' το κακό 

μου έρχεται 

εντελώς να σκάσω 

Megadeth - Paranoid

Τα λόγια τι να κλάσουν

Κοιτώ προσεκτικά

κείμενα κι αναρτήσεις

διαβάζω άρθρα σοβαρά 

ακούω και ειδήσεις

---

Ν ' αρθρώσω αποφάσισα

λόγο πολιτικό

να αναλάβω έντονο

ρόλο κοινωνικό

---

Στο κινητό μου έβαλα

εφαρμογή βαρβάτη

σε πόλεις να πάω και χωριά

μέχρι και σ' άλλα κράτη

---

Τους λήσταρχους που κυβερνούν

στεγνά να ξεσκεπάσω

λαϊκή επανάσταση

να καλοσχεδιάσω 

---

Μα λίγο τα ξανασκέφτηκα

τα φιλόδοξα σχέδιά  μου 

και τέλος αποφάσισα 

ν' αράξω στα κυβικά μου

---

Αδιαφορία μπόλικη

συμμετοχή καμία

αυτή είναι κανονικότητα 

μια όμορφη ηρεμία 

---

Στη χώρα που οι κλέφταροι

τους κλέφτες λεν' θα πιάσουν

και ψήφους παίρνουν με κιλά

τα λόγια τι να κλάσουν;

Το Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης της Μεδεγίν Απορρίπτει τη Γενοκτονία

 

https://www.saba.ye/en/news3517312.htm

Μεδεγίν – Σάμπα: Στην τελετή λήξης του 35ου Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης της Μεδεγίν, στην Κολομβία, 46 ποιητές από όλο τον κόσμο υπέγραψαν δήλωση αλληλεγγύης προς την Παλαιστίνη, απορρίπτοντας τη γενοκτονία και τον πολιτισμικό αφανισμό στη Γάζα και σε ολόκληρη την Παλαιστίνη. Παράλληλα, κάλεσαν σε τερματισμό του πολέμου, άρση της πολιορκίας της Γάζας και παύση της σιωνιστικής επιθετικότητας κατά του παλαιστινιακού λαού.

Η ανακοίνωση αυτή εντάσσεται στο πλαίσιο της ευρείας διεθνούς αλληλεγγύης των ποιητών προς την Παλαιστίνη, οι οποίοι ύψωσαν τις φωνές τους δυνατά και ξεκάθαρα υπέρ της Παλαιστίνης και του δίκαιου αγώνα της, καταδικάζοντας την κατοχή και τις καθημερινές δολοφονίες της Παλαιστίνης και του λαού της.

Anthrax - I Am The Law

 

Χαιρετισμός

 

Οι στίχοι μου

σαν τον κόρακα

κράζουν στην ησυχία

**

Θα μείνουν 

με χρυσά γράμματα

γραμμένοι στην ιστορία

**

Με μια χλαμύδα

και σανδάλια

στον Όλυμπο θα πάω

**

Όχι στο βουνό,

στην ταβερνούλα

της γειτονιάς να φάω

**

Στον κόσμο όλο

θα 'θελα

για χρόνια να γυρίζω

**

Ή γράφοντας

στο διαδίκτυο 

τα σκώτια να σας πρήζω

**

Για την ώρα 

είναι αρκετός 

ο χαιρετισμός που γράφω

**

Με χρώμα κόκκινο

προκλητικό 

τα γένια μου τα βάφω

«Το Αφγανιστάν δεν είναι μόνο οι Ταλιμπάν»: Καλλιτέχνες πρόσφυγες στο Δελχί χρησιμοποιούν τη μουσική για να θεραπεύσουν και να διαφυλάξουν τον πολιτισμό τους

 

https://indianexpress.com/article/lifestyle/art-and-culture/world-refugee-day-afghanistan-taliban-music-culture-10103355/

Καθώς το Αφγανιστάν βλέπει μια απροσδόκητη αύξηση στον τουρισμό παρά τα χρόνια σύγκρουσης, χιλιάδες μίλια μακριά, στο Νέο Δελχί, είναι ο πόνος του ξεριζωμού και η «λαχτάρα για την πατρίδα» που ενώνει τους Αφγανούς πρόσφυγες. Την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, στις 21 Ιουνίου, αυτό το κοινό αίσθημα νοσταλγίας και ανθεκτικότητας έφερε κοντά εκατοντάδες ανθρώπους από τις κοινότητες προσφύγων του Αφγανιστάν, του Ιράν, της Μιανμάρ και άλλων χωρών, σε μια βραδιά μουσικής και μνήμης που διοργανώθηκε από το The Migration and Asylum Project στο Alliance Française.

Παρότι καλλιτέχνες από διάφορες χώρες ερμήνευσαν κομμάτια από διαφορετικά μουσικά είδη, ήταν το συγκρότημα Salaam, μια ομάδα Αφγανών μουσικών προσφύγων, που μάγεψε το κοινό με τις συγκινητικές qawwalis του. Τραγουδώντας κομμάτια του θρυλικού Αφγανού καλλιτέχνη Farhad Darya και υφαίνοντας παραδοσιακή λαογραφία στη μουσική τους, το συγκρότημα μετέδωσε ένα ισχυρό μήνυμα ειρήνης. Το κοινό κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι, χτύπησε παλαμάκια στον ρυθμό, και πολλοί ένιωσαν μια σπάνια στιγμή «σαν στο σπίτι τους».

Το συγκρότημα Salaam ξεκίνησε το 2013, και τα μέλη του το βλέπουν ως έναν τρόπο να συνδεθούν με την πατρίδα τους και να διοχετεύσουν τα συναισθήματά τους (Φωτογραφία: Alliance Française).

Σε συνομιλία με το indianexpress.com, μέλη του συγκροτήματος μίλησαν για την καλλιτεχνική τους διαδρομή, για το πώς χρησιμοποιούν τη μουσική ως εργαλείο θεραπείας και για να μεταφέρουν το μήνυμα του Αφγανιστάν.

Το συγκρότημα ιδρύθηκε το 2013 από τον Ahmad Haidar Hadis, ο οποίος είχε ιδρύσει νωρίτερα το γκρουπ Yuva Beats το 2010. Ο Hadis ξεκίνησε τη μουσική του πορεία ως έφηβος στο Πακιστάν και έχει πάνω από 20 χρόνια εμπειρίας. Ζήτησε άσυλο στην Ινδία το 2009. Στην πορεία εργάστηκε για την αφγανική τηλεόραση και υπήρξε μέλος του γνωστού αφγανικού συγκροτήματος Nawa.

«Δεν υπήρχε καμία πλατφόρμα για μουσικούς πρόσφυγες στην Ινδία», λέει ο Hadis. «Γι’ αυτό ξεκίνησα το Salaam. Θέλαμε έναν χώρο όπου να διατηρήσουμε τη μουσική, τη γλώσσα και την πολιτιστική μας κληρονομιά».

Η μάνατζερ του συγκροτήματος, Athena, θυμάται τις πρώτες μέρες της ομάδας. Λέει πως οι περισσότεροι που τους συναντούσαν, ήθελαν να ρωτήσουν για τους Ταλιμπάν, για το πώς λειτουργούν και για την «κατάσταση» στην πατρίδα τους. «Το Αφγανιστάν δεν είναι μόνο οι Ταλιμπάν· θέλαμε να δείξουμε στον κόσμο ποιοι είναι οι άνθρωποί μας. Να παρουσιάσουμε τον πολιτισμό μας — η γη μας δεν είναι μόνο πόλεμος, αλλά και πολλά άλλα πράγματα», λέει.

Η Athena εξήγησε πως τα μέλη του συγκροτήματος αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το Αφγανιστάν τα τελευταία χρόνια λόγω αστάθειας και έλλειψης καλλιτεχνικής ελευθερίας. «Ακόμη και κατά τη διάρκεια της αμερικανικής επέμβασης, οι καλλιτέχνες δεν ήταν ασφαλείς. Η Ινδία ήταν μια φυσική επιλογή λόγω των φιλικών σχέσεων με το Αφγανιστάν και της σχετικής ευκολίας στην έκδοση βίζας και εγγράφων προσφύγων», πρόσθεσε.

Ο κιθαρίστας του συγκροτήματος, Maasih Jafari, είπε ότι η μουσική παραμένει αμφιλεγόμενο ζήτημα στο Αφγανιστάν. «Σε κάποιες περιοχές είναι νόμιμη, σε άλλες θεωρείται χαράμ (απαγορευμένη), ανάλογα με τα πολιτιστικά και θρησκευτικά ήθη της κάθε περιοχής», λέει.

Ο Jafari, αυτοδίδακτος μουσικός, άρχισε να παίζει το 2018 και εντάχθηκε στο Salaam το 2023. Αντλεί έμπνευση από διάφορες πηγές, μεταξύ αυτών οι Hairat, η ιρανική παραδοσιακή μουσική και το έργο του Farhad Darya. «Δεν χρειαζόμαστε ειρήνη μόνο για το Αφγανιστάν — τη χρειάζεται όλος ο κόσμος», είπε.

Θυμούμενος τις ημέρες του ξεριζωμού και της αναζήτησης ασύλου, ο κιθαρίστας Badnashare είπε: «Περνάς από θυελλώδη συναισθήματα· είναι μια δύσκολη εμπειρία. Τα τραγούδια που δημιουργούμε αντανακλούν αυτό το βίωμα. Η μουσική μας δείχνει ζωτικά στοιχεία της φιλίας μεταξύ Αφγανιστάν και Ινδίας».

Η τραγουδίστρια του συγκροτήματος, Madiha Hasiq, είπε: «Όλα μας τα τραγούδια σχετίζονται με την πατρίδα μας, και η μουσική είναι ο τρόπος που παραμένουμε συνδεδεμένοι με το Αφγανιστάν».

Από πρεσβείες έως εκδηλώσεις της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) και πολιτιστικά φεστιβάλ του Ινδικού Συμβουλίου Πολιτιστικών Σχέσεων (ICCR), το Salaam έχει βρει τον ρυθμό του στη μουσική σκηνή της Ινδίας. Το συγκρότημα βλέπει τη μουσική όχι μόνο ως παράσταση, αλλά ως επιβίωση, ως μορφή συναισθηματικής αποφόρτισης, ως τρόπο να ειπωθούν οι ιστορίες τους.

Tankard - Die with a Beer in Your Hand

 

Υγεία πάνω απ' όλα!

 

Μιλούσα τις προάλλες

με φίλη μου παλιά

ποτέ μου δε τη χώνεψα

μαγείρευε βαριά

**

"Πώς τα περνάς" με ρώτησε

κι άρχισα να φορτώνω

κάτι τελάρα ανανά

την ώρα να σκοτώνω

**

"Υπομονή" απάντησα,

"μέχρι να βγει και η ψυχή"

κάτι να πει ετοιμάστηκε

η τύχη μου η κακή

**

"Υγεία μωρέ να 'χουμε

αυτό είναι πάνω απ' όλα"

μου είπε και αμέσως άρπαξα

μπαγιάτικη μπριζόλα

**

Στη κεφαλή της έφερα

χτύπημα ριζικό 

μήπως και πάρει καμιά στροφή

το τεμπέλικο μυαλό

**

Από τότε δεν έδωσε

ζωής σημάδι ένα 

κι εγώ τσιπάκια τρώω

που δε σταματάς στο ένα!

Ανύψωση - Charles Baudelaire

Περά απ’ τις λίμνες, πέρα απ’ τις κοιλάδες,

απ’ τα βουνά, τα δάση, τα σύννεφα, τις θάλασσες,

πέρα απ’ τον ήλιο, πέρα απ’ τους αιθέρες,

πέρα απ’ τα πέρατα των άστρων και των σφαίρων,

το πνεύμα μου, κινείσαι με ευλυγισία,

κι όπως καλός κολυμβητής που λιώνει μες στο κύμα,

οργώνεις χαρωπά την άβυσσο την απέραντη

με μιαν ανείπωτη και αρρενωπή ηδονή.

Πέτα μακριά απ’ τούτους τους νοσηρούς ατμούς·

πήγαινε να καθαρθείς στον αγνότερο αέρα,

και πιες, σαν κάποια θεία και αγνή λικέρ,

το καθαρό φως που γεμίζει τους διαυγείς αιθέρες.

Πίσω απ’ τα βάσανα και τις βαθιές τις λύπες

που βαραίνουν τη ζωή σαν ομίχλη φορτωμένη,

μακάριος όποιος μ’ ένα δυνατό φτερούγισμα

μπορεί να φτάσει ως τους καθάριους αγρούς του φωτός·

εκείνος που οι σκέψεις του, σαν κορυδαλλοί,

στον ουρανό κάθε πρωί παίρνουν ελεύθερο πέταγμα –

που υψώνεται πάνω απ’ τη ζωή και δίχως κόπο

καταλαβαίνει τη γλώσσα των λουλουδιών και των σιωπηλών πραγμάτων!