Οι στίχοι μου τα λόγια ενός σκύλου
που μονάχος του τριγύριζε
και όλοι για λύκο τον περνούσαν
Το τραγούδι μου
μόνο εσύ κατάλαβες πως ήταν
του αδέσποτου το κλάμα
κι όχι του κυνηγιού
το εναρκτήριο ουρλιαχτό
Μη μου ζητάς συγγνώμη
για όσα δεν έκανες
δέξου το ευχαριστώ μου
λίγο πριν χαθώ στης πόλης τα στενά
Θυσία εξευμενισμού
στο σκοτεινό φρύνο
προσφέρω απόψε
Δεν συγκινείται
ούτε και αντιδρά
Θρονιασμένος,
στο στήθος μου
κόβει την πνοή μου
Με το σιωπηλό
σαρδόνιο χαμόγελο
ζωγραφισμένο
στο πρόσωπό του
αλλά και στο δικό μου
Δεν έβαλα κουρτίνες στο παράθυρο,
κοίτα γραμμή στη κάμαρά μου!
Γελώ, ευθυμώ, που δεν μπορείς
να ξεκολλήσεις από μένα.
Λέγε με ακόμα πόρνη, δεν με νοιάζει,
στη λύσσα σου όσο θέλεις χλεύαζέ με.
Πες ό,τι θες. Τον ύπνο σου 'χω κόψει,
το γλυκό άγχος σου έχω γίνει.
Άννα Αχμάτοβα, Ανθολογία Ρωσικής Ποίησης, εκδ. Κορόντζη
Στην οικουμένη γράφω γράμμα
-ποτέ δεν έλαβα δικό της-
τ' απλά που η φύση μου 'πε νέα,
η τρυφερή Μεγαλειότης.
Το μήνυμα θα παραλάβουν
χέρια σ' εμέναν αμυδρά
χάριν Εκείνης, κρίνετέ με,
συμπατριώτες, τρυφερά.
Emily Dickinson, Το Μέγα Ύδωρ, εκδ. Άγρα
Στις σκοτεινές γωνιές
που ξυπνούν
όταν σβήνουν οι πολυέλαιοι...
Εκεί η προσευχή,
η μέθεξη,
η μυσταγωγία,
Εκεί η ζωοποιός έρημος
ανοίγει τις αγκάλες της...
Πώς έσβησε
του κεριού η φλόγα;
Τα παράθυρα είναι κλειστά
κι έξω δε κουνιέται φύλλο
Το σκοτάδι απλώνεται...
δεν είμαι πια μόνος
στο αδειανό δωμάτιο
