Εικόνες παντού τις λέξεις φυλακίζουν· πού πια μελάνι; Σαν άλλος Δον Κιχώτης, κείμενα αναζητώ! Images imprisoning words; ink anywhere? Just like Don Quixote I quest for texts
poemhunter Τα χέρια μου Ανοίγουν τις κουρτίνες της ύπαρξής σου Σε ντύνουν με περαιτέρω γυμνότητα Αποκαλύπτουν τα σώματα του σώματός σου Τα χέρια μου Ανακαλύπτουν ένα άλλο σώμα για το σώμα σου Οκτάβιο Παζ
Γκρίζα σύννεφα τον ουρανό γεμίζουν, μύρισε βροχή. Ανοίγω τα παντζούρια με τυφλώνουν αστραπές Grey clouds fill the sky, a smell of rain I open the shutters get blinded by lightnings
poemhunter Λέξεις που γράφονται προσεκτικά, Θα αντέξουν τη δοκιμασία του χρόνου; Το μυστικό είναι το συναίσθημα, Όχι στον τρόπο που οι λέξεις κάνουν ομοιοκαταληξία. Θησαυροί βρέθηκαν, Διδάγματα μαθεύτηκαν, Βάλτε τα σε ένα σεντούκι. Δεν υπάρχουν καλύτερες λέξεις από το σε αγαπώ, Που θα μπορούσαν ποτέ να σας υπηρετήσουν καλύτερα. Bill Cantrell
Απλώνεται στα υπέρτατα της γης υψώνεται στα ουρανιά στο σχήμα του πόνου ακόμη Σχήματα που άλλωστε αναγνωρίζαμε συμποσίου μαρμαρωμένο φλόγες και σταχτί ματιά, χεριά, αγκαλιές ο Άγγελος της διαδρομής εκεί σε έχω στην ψυχή μου χορεύοντας με τον Μαβλάνα χώματα φτιαγμένα με αίμα ανθισμένα με φως 8.4.2012 Χίβα Παναχί
-Τα μάτια της σκέφτομαι και δακρύζουν τα δικά μου, είπες λυπημένος, τα μαλλιά της να χαϊδεύω φαντάζομαι,αγγίζοντας τον αέρα, θυμάμαι τα φιλιά της και πονώ. -Ανόητε φίλε μου,δεν κατάλαβες ακόμα πως με μια ανάμνηση είσαι ερωτευμένος;
poemhunter Η πέτρα. Η πέτρα στον αέρα, την οποία ακολούθησα. Το μάτι σου, τυφλό σαν την πέτρα. Ήμασταν χέρια, μπαλώσαμε το άδειο σκοτάδι , βρήκαμε τη λέξη που ανήλθε το καλοκαίρι: λουλούδι. Λουλούδι - λέξη τυφλού ανθρώπου. Το μάτι σου και το δικό μου: βλέπουν στο νερό. Ανάπτυξη. Καρδιακό τοίχωμα πάνω σε καρδιακό τοίχωμα του προσθέτει πέταλα. Μια άλλη λέξη σαν αυτή τη λέξη, και τα σφυριά θα ταλαντεύονται πάνω από το ανοιχτό έδαφος. Paul Celan
Οι νύχτες μεγαλώνουν καθώς ο κρύος χειμώνας πλησιάζει Πιο αδύναμο γίνεται του ήλιου το φως. Αυτές τις πρώτες μέρες του Φθινοπώρου Ανακαλώ της νιότης μου τις μνήμες και κλαίω Nights grow longer As the cold winter comes Sunlight getting weaker In these first days of Autumn
poemhunter "Φύση" είναι αυτό που βλέπουμε - Ο Λόφος-το Απόγευμα- Ο Σκίουρος- Η Έκλειψη- Η Αγριομέλισσα- Όχι-Η Φύση είναι ο Παράδεισος- Η φύση είναι αυτό που ακούμε- O Δολιχόνυγας-Η θάλασσα- Η βροντή-Το Τριζόνι -Όχι-Η Φύση είναι η Αρμονία- Φύση είναι αυτό που γνωρίζουμε- Μα ακόμα δεν έχουμε την τέχνη να το πούμε- Έτσι τόσο ανυπόφορη είναι η Σοφία μας Μπροστά στην απλότητα της. Η Emily Dickinson
Η νύχτα είναι Night is η αγαπημένη my favorite μου ώρα. time. Μόνο τότε Only then μέσα στην in the ησυχία την absolute απόλυτη silence μπορώ να I can ακούσω hear τους ήχους the sounds που κάνουν made by τα πνεύματα the spirits κλαίγοντας crying για τον for the Παράδεισο Paradise που έχασαν they lost ή δεν βρήκαν or never ποτέ. found
poemhunter Πηγαίνοντας να κοιμηθώ, σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος μου. Θα μου βάλουν τα χέρια με τέτοιο τρόπο. Θα φανεί σαν να πετάω στον εαυτό μου. Bill Knott
Είπε ο προφήτης φωνάζοντας απ'το βουνό το στόμα που δεν μιλάει με του δικαίου τη λαλιά φαρμάκι χύνει στων αδυνάτων τις πληγές. Είπε ο προφήτης με φωνή πιο βροντερή από των κυμάτων τον παφλασμό όποιος ζυγίζει με μέτρα δύο και δύο σταθμά καλύτερα στη γη να μην πατούσε Είπε ο προφήτης με θέρμη πιο καυτή απ'του ηφαιστείου τη λάβα αυτός που ζητά να άρχει και να ελέγχει ζητιάνος θα καταλήξει στη βασιλεία του Ουρανού Φώναξε ο προφήτης Μη φοβάστε την αλήθεια όσο κι αν σας πληγώνει αφήστε τον πόνο που προκαλεί να σας ξυπνήσει αγκαλιάστε τη δικαιοσύνη αγαπήστε την απλότητα και πορευθείτε.
Τη μέρα εκείνη περιμένω που τη σκόνη από τα πόδια μου θα τινάξω εντελώς και θα αποτελέσω μνήμη μακρινή Ξένος ήρθα ,ξένος φεύγω νομάδας ισόβιος και πιστός στης περιπλάνησης τις διαταγές. Χωρίς ραβδί(ετούτη τη φορά) χωρίς σάκο,χωρίς κάτι να αναμένω με το λόγο μου πορεύομαι Γελοίος και τραγικός συνάμα σαν κλόουν του τσίρκου I long for that day that the dust off my feet I 'll shake for good and I will become a distant memory A foreigner I came,a foreigner I leave a nomad all my life and loyal to the callings of roving. Without a stuff(thiw time) without a sack,with nothing to hope for with my word only I 'm going on Ridiculus and tragic at the same time like a circus clown
poemhunter Κάποιοι λένε ότι ο κόσμος θα τελειώσει στη φωτιά, Μερικοί λένε στον πάγο. Από ό, τι έχω δοκιμάσει από την επιθυμία πάω με εκείνους που προτιμούν τη φωτιά. Αλλά αν έπρεπε να αφανιστεί δύο φορές, νομίζω ότι γνωρίζω αρκετά για το μίσος Για να πω ότι για την καταστροφή ο πάγος είναι επίσης καταπληκτικός Και θα αρκούσε. Robert Frost
Ντόπια αγόρια παίζουν σε μια πλατεία κοντά στον τάφο του Αγίου Γεωργίου στην αρχαία πόλη του Dagestani Derbent. Ο Άγιος Γεώργιος, ένας φημισμένος πολεμιστής, είναι ο μόνος άγιος που λατρεύεται από χριστιανούς και μουσουλμάνους. Ο Vladimir Vyatkin, ο οποίος τράβηξε αυτή τη φωτογραφία, έλαβε το χρυσό μετάλλιο στην έκθεση Interphoto-98.
poemhunter «Με συγχωρείτε αν κάθισα πάνω σας», είπε το φλιτζάνι στο πιατάκι. «Φοβάμαι ότι ήμουν εδώ όλο το απόγευμα». «Αφήστε τις δικαιολογίες», είπε το πιατάκι . «Έχετε ξανακάτσει πάνω μου, κύριε.» «Ω,θα τον ανακατέψω άμεσα», είπε το κουτάλι. «Σταματήστε τον κρότο σας! Σταματήστε τον κρότο σας! Φώναξε η πιατέλα ψωμιού και βουτύρου "Ψιλή κουβέντα!" ειρωνεύτηκε η τσαγιέρα,σηκώνοντας τους ώμους. «Τώρα, το πιο σημαντικό ζήτημα είναι η χρόνια δυσπεψία μου». «Αχ, πήρες πάρα πολλή ταννίνη», χλεύασε η κανάτα. 'Εϊ εϊ εϊ!' Τραγούδησε ο επάργυρος δίσκος, «Ήρθε η ώρα να πλύνετε τα πρόσωπά σας. Ήρθα να μαζέψω! " Clarence Michael James Stanislaus Dennis
Η ψυχή μου είναι εξαντλημένη, η καρδιά μου ραγισμένη. Αλλά ραμμένη από τον Άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης, με θεϊκό φως θερμαίνεται και μαλακώνει. Το χιόνι καλύπτει ήσυχα την άσφαλτο, Αλλά δεν περιμένω πια το καλοκαίρι. Στα λείψανα του Αγίου Ιωάννη έρχομαι - Για πρώτη φορά να τον χαιρετίσω και να τον ευχαριστήσω. Liza Sud
Πες "ναι" στον Θεό, ο Θεός θα πει "ναι" σε σένα. Για την πύλη του ουρανού αυτό είναι το χρυσό κλειδί. Για τον γήινο δρόμο μου δεν με νοιάζει. Μπορεί να είναι μακρύς· σύντομος είναι ο δρόμος του Θεού σε μένα.
dragoneraleft ένα ποίημα του Δημήτρη Κουτραφούρη # Λεπτά κλαδιά λυγίζουνε απ’ το βάρος της βροχής ξερά κλαδάκια φορτωμένα ακόμα τις τελευταίες σταγόνες και την ατέρμονη προσδοκία μιας νέας εκτίναξης για μια στιγμή που αγγίζουνε τον μέγιστο βαθμό της αντοχής τους για μια στιγμή που ορίζουνε τον μέγιστο βαθμό της ομορφιάς τους για μια μόνο στιγμή, ένα παιδί – ένα πουλί ανασαίνει στο στήθος του ένα παιδί γεννημένο στην ηλικία της πιο πρόσφατης ανάμνησης δεν ξέρει τ’ όνομά του κι ωστόσο τον προσμένει το σύμπαν ολόκληρο. # Από πού έρχεται η βροχή; – Από το πουθενά. Από πού έρχεται ο άνεμος; – Από το πουθενά. Από πού και για πού έχει κινήσει ετούτο το παιδί και ποιος θεός λουλουδίζει τον ύπνο του; # Κάθε παιδί κι ένα κλαδί που κάποτε θα γίνει δέντρο κι η μνήμη του θε να σβηστεί στης ρίζας του τη δίψα κάθε παιδί και μια βροχή, θα ξαναγίνει σύννεφο κι ο ουρανός θε να σβηστεί μέσα στο όνομά του κάθε παιδί ένας βασιλιάς, κάποτε θα γενεί πουλί και η βασιλίδα θα σβηστεί μέσα στη λευτεριά του στην όμορφη συναρπαγή απ' το τέλος των πραγμάτων στην τέλεια αποτίναξη του ίδιου του εαυτού του...
Θέαμα που δεν μπορώ ν'αντέξω, βλέπω στον καθρέφτη. Κι αν τον σπάσω σε κομμάτια χίλια χίλιες φορές το ίδιο θέαμα αντικρίζω. Απαίσιος,άθλιος,ελεεινός· οι λέξεις που έρχονται και στο μυαλό μου στροβιλίζουν. Σκεπάσου με πέπλο μαύρο,σκοτεινό σαν του κορακιού τα φτερά καθρέφτη καταραμένε! Λύτρωσε και τους δυο από την όψη που σιχαμάρα μας φέρνει. A spectacle I cannot stand in the mirror I see. An if I break it to thousand pieces a thousand times the same image I behold. Abominable,pathetic,miserable; these words come to my mind and spin around it. Cover yourself with a cloak so black and dark like the crow's wings you cursed mirror! Save us both from a face that leaves us in disgust.
poetry-chaikhana Την ημέρα που ο κόσμος τελειώνει Μια μέλισσα κυκλώνει ένα τριφύλλι, Ένας ψαράς επιδιορθώνει ένα γυαλιστερό δίχτυ. Ευτυχισμένες φώκιες πηδούν στη θάλασσα, Δίπλα στην υδρορροή μικρά σπουργίτια παίζουν Και το φίδι είναι χρυσόδερμο όπως πρέπει πάντα να είναι. Την ημέρα που ο κόσμος τελειώνει Οι γυναίκες περπατούν στα χωράφια κάτω από τις ομπρέλες τους, Ένας μπεκρής ξαπλώνει νυσταγμένος στην άκρη ενός χλοοτάπητα, Οι μικροπωλητές λαχανικών φωνάζουν στο δρόμο Και ένα κ σκάφος με κίτρινα πανιά πλησιάζει το νησί, Η φωνή ενός βιολιού διαρκεί στον αέρα Και οδηγεί σε μια έναστρη νύχτα . Και εκείνοι που περίμεναν αστραπές και βροντές είναι απογοητευμένοι. Και εκείνοι που περίμεναν σημάδια και σάλπιγγες αρχαγγέλων δεν πιστεύουν ότι συμβαίνει τώρα. Όσο ο ήλιος και το φεγγάρι είναι ψηλά, Όσο η αγριομέλισσα επισκέπτεται ένα τριαντάφυλλο, Όσο γεννιούνται ροδαλά βρέφη Κανείς δεν πιστεύει ότι συμβαίνει τώρα. Μόνο ένας γέρος με λευκά μαλλιά, ο οποίος θα ήταν προφήτης, όμως, δεν είναι προφήτης, γιατί είναι πολύ απασχολημένος. Επαναλαμβάνει ενώ δένει τις τομάτες του: Κανένα άλλο τέλος του κόσμου δεν θα υπάρξει, Κανένα άλλο τέλος του κόσμου δεν θα υπάρξει. Czeslaw Milosz
Το παρεκκλήσι αυτό στεγάζεται στο τελευταίο βαγόνι μιας πλήρως εξοπλισμένης νοσοκομειακής αμαξοστοιχίας, η οποία κάνει μηνιαίες μετακινήσεις στον σιδηροδρομικό ιστό της Σιβηρίας για να εξυπηρετεί τις κοινότητες με δύσκολη πρόσβαση είτε στην υγεία είτε στην ποιμαντική φροντίδα.