ένα ποίημα του Δημήτρη Κουτραφούρη
#
Λεπτά κλαδιά λυγίζουνε απ’ το βάρος της βροχής
ξερά κλαδάκια φορτωμένα ακόμα τις τελευταίες σταγόνες
και την ατέρμονη προσδοκία μιας νέας εκτίναξης
για μια στιγμή που αγγίζουνε τον μέγιστο βαθμό της αντοχής τους
για μια στιγμή που ορίζουνε τον μέγιστο βαθμό της ομορφιάς τους
για μια μόνο στιγμή, ένα παιδί – ένα πουλί ανασαίνει στο στήθος του
ένα παιδί γεννημένο στην ηλικία της πιο πρόσφατης ανάμνησης
δεν ξέρει τ’ όνομά του κι ωστόσο τον προσμένει το σύμπαν ολόκληρο.
#
Από πού έρχεται η βροχή; – Από το πουθενά.
Από πού έρχεται ο άνεμος; – Από το πουθενά.
Από πού και για πού έχει κινήσει ετούτο το παιδί
και ποιος θεός λουλουδίζει τον ύπνο του;
#
Κάθε παιδί κι ένα κλαδί που κάποτε θα γίνει δέντρο
κι η μνήμη του θε να σβηστεί στης ρίζας του τη δίψα
κάθε παιδί και μια βροχή, θα ξαναγίνει σύννεφο
κι ο ουρανός θε να σβηστεί μέσα στο όνομά του
κάθε παιδί ένας βασιλιάς, κάποτε θα γενεί πουλί
και η βασιλίδα θα σβηστεί μέσα στη λευτεριά του
στην όμορφη συναρπαγή απ' το τέλος των πραγμάτων
στην τέλεια αποτίναξη του ίδιου του εαυτού του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου