Λαμπρό το φως
που κρύβει το σκοτάδι,
κρυστάλλινη καθαρότητα
περιέχει η ομίχλη...
Κι ο ρυθμός που μοιάζει να 'ναι
του Κάτω Κόσμου
χερουβικές ουράνιες μελωδίες
ακολουθεί.
Κι αν αρμενίζω
σε λάθος θάλασσες,
τι μ' αυτό;
Σε αντίθετη ρότα
βρίσκεται το λιμάνι
όσο με τα κύματα
παλεύω.
Και λοιπόν;
Μέχρι να βουλιάξω
και να πνιγώ,
σαν άλμπατρος που χάθηκε...
το ταξίδι συνεχίζω.
Μήνυμα μου έστειλες
πως δε μπορείς να στείλεις
πως το προφίλ σου μπλέχτηκε
με το προφίλ μιας φίλης
--
Το μήνυμά σου άφησα
να μείνει διαβασμένο
ένα emoji έστειλα
βαθιά ενοχλημένο
--
Δε δυσκολεύτηκες πολύ
πάλι να με τουμπάρεις
μ' ένα gifακι χαρωπό
σαν τίλιο να με καλμάρεις
--
Στο προφίλ σου το delete
πώς θέλω να πατήσω
τα παλιά μηνύματα
να αρχειοθετήσω
--
Μα να σε στείλω δε μπορώ
ανεπιθύμητη στον κάδο
να χάνεται εκεί ψηφιακά
την επαφή σου νά δω!
Αφού μονάχο μ' άφησες
κι έφυγες για τη Ρώμη,
Κουάκερος θε να γενώ
και να μαζεύω βρώμη
--
Τη σοκολάτα μου ζεστή,
θα πίνω μα και κρύα...
όσο εσύ τουρίστρια
θα 'σαι στην Ιταλία
--
Καθώς θα επιβιβάζεσαι
στη Πάτρα για το Μπάρι,
μπορεί λαθρεπιβάτης να χωθώ
-σαν ποντικός στ' αμπάρι
--
Και αν με πιάσουν ναυτικοί
στη θάλασσα να με ρίξουν,
έναν Κουάκερο θα πω
πως άκαρδα θα πνίξουν
--
Για να σε βρουν οι στίχοι μου
στην Αιωνία Ρώμη,
προσκυνητής πεζοπορώ
μέχρι τη Μακρακώμη!
Το πρόσωπό σου βλέπω
σε άλλα πρόσωπα.
Εσύ η αθώωση
κι η καταδικαστική
ετυμηγορία
που περιμένω να ακούσω.
Άρχισε πάλι να ψιχαλίζει...
Το άρωμα της βροχής
το δικό σου μου φέρνει στον νου.
Ανοίγω τα χέρια μου σαν φτερά
μόνο και μόνο για να με ειρωνευτεί
κράζοντας μια περαστική κουρούνα...
Μετά τη βροχή,
οι δρόμοι μικρά ποτάμια...
Μια γάτα με κοιτάζει
με περιέργεια
την ώρα που κάνει την
ανάγκη της.
Το αυτοκίνητο που περνά
πετάει νερά και με μουσκεύει
Βρίζω μέσα από τα δόντια μου
και συνεχίζω να περπατώ
Όπου να 'ναι
θα βγάλει ήλιο και θα
με ενοχλεί η ζέστη
Αδίστακτα
μας χωρίζει -
η περασμένη ώρα
--
Αφήσαμε
για αργότερα
τόσες ανείπωτες κουβέντες
--
Μόνο
μια ηχώ
έμεινε να ψιθυρίζει
Κελαηδάνε
πουλάκια στο σκοτάδι
- Βροχερή αυγή
Birds singing
in the dark
—Rainy dawn.
Jack Kerouac
Αφόρητο,
εκείνο που
κρύβεται στους καθρέφτες
--
Που μου σιγοψιθυρίζει
καλά κρυμμένα
μυστικά
--
Σπάω
το γυαλί
άγνωστα να μείνουν
--
Τα λόγια τούτα
ας αποσιωπηθούν
παντοτινά
Λαμπρό αστέρι, να ήμουν αμετάβλητος όπως εσύ —
Όχι σε μοναχική λαμπρότητα κρεμασμένος ψηλά στη νύχτα,
και παρατηρώντας, με βλέφαρα αιώνια ορθάνοιχτα,
σαν τον καρτερικό, άγρυπνο ερημίτη της φύσης,
τα νερά που κινούνται στο ιερατικό τους έργο,
την αγνή τους πλύση γύρω απ’ τις ανθρώπινες ακτές της γης,
ή αγναντεύοντας το φρέσκο, απαλό λευκό πέπλο
του χιονιού που πέφτει σε βουνά και σε ερημιές—
Όχι — αλλά να ’μαι κι εγώ σταθερός, αμετάβλητος,
ξαπλωμένος πάνω στο ώριμο στήθος της αγαπημένης μου,
για πάντα να νιώθω το απαλό του κύμα, την ανάσα του ρυθμού,
για πάντα ξύπνιος μέσα σε γλυκιά ανησυχία,
ν’ ακούω, ν’ ακούω την ανάσα της, ήρεμη, απαλή —
κι έτσι να ζω για πάντα — ή αλλιώς, να λιποθυμήσω στον θάνατο.
----
Bright star, would I were stedfast as thou art—
Not in lone splendour hung aloft the night
And watching, with eternal lids apart,
Like nature's patient, sleepless Eremite,
The moving waters at their priestlike task
Of pure ablution round earth's human shores,
Or gazing on the new soft-fallen mask
Of snow upon the mountains and the moors—
No—yet still stedfast, still unchangeable,
Pillow'd upon my fair love's ripening breast,
To feel for ever its soft fall and swell,
Awake for ever in a sweet unrest,
Still, still to hear her tender-taken breath,
And so live ever—or else swoon to death.
John Keats
Μελωδία
φλογέρας σκοτεινή,
τη νύχτα ντύνει
--
Μαγευτική και ανατριχιαστική
το σκοτάδι
ζωντανεύει
--
Αυλητής
που υπνωτίζει
πλάσματα του ερέβους
--
Μα σαν σταματήσει
ο χορός
τούτος
--
Αναρωτιέμαι
ο μουσικός
τι θ' απογίνει;
--
Τι περιμένει εκείνους
που δαίμονες
παγιδεύουν;
Λίγη
κοσμική σκόνη
στον καφέ μου
-
Μια γουλιά κενού
με γεμίζει
σύμπαν
-
Πλέω
πίνοντας καφέ
στα απώτερα όρια
Είδα μια νύχτα
εκείνον τον πτωματοφάγο
δαίμονα της Αραβίας
να σέρνει τα πόδια του
στους λερωμένους δρόμους
αυτής της πόλης
Τον ρώτησα τι τον έφερε
από τα μέρη μας
"Της αποσύνθεσης η οσμή"
μου είπε
και ύστερα γέλασε -
αφήνοντας να φανούν
τα κιτρινισμένα δόντια του...
-
***Ghoul: δαίμονας της αραβικής παράδοσης που τρέφεται με πτώματα
Περνιέται
για σοφός
ο πλέον ανόητος
*
Εύκολα σαν ξεστομίζει
ως γνώση
φλυαρίες
*
Επιδεικνύοντας
με υπερηφάνεια
την άγνοιά του
Ο θάνατος είναι σήμερα μπροστά μου
όπως για τον ανάπηρο η υγεία
σάμπως να βγαίνης απ’ την κάμαρά σου ύστερ’ από αρρώστεια.
Ο θάνατος είναι σήμερα μπροστά μου
σαν της μυρτιάς την ευωδία
σάμπως να κάθεσαι σε στέγη σε ώρα ανέμου.
Ο θάνατος είναι σήμερα μπροστά μου
Σαν του λωτού την ευωδία
σάμπως να κάθεσαι στης μέθης το ρυάκι.
Ο θάνατος είναι σήμερα μπροστά μου
σαν μπόρα πούχει τελειώσει
σα γυρισμός στο αγαπημένο σπίτι
ύστερα από μεγάλη τρικυμία.
Ο θάνατος είναι σήμερα μπροστά μου
σάμπως ν’ ανοίγουν τα ουράνια
σαν την γλυκειάν επιθυμία
το σπίτι μας να ξαναϊδούμε
ύστερα από μακροχρόνια αιχμαλωσία.
Μετάφραση: Λεωνίδας Πολυδεύκης
* * *
Βρείτε μου ένα ύψωμα
πάνω του να σκαρφαλώσω
πως βλακας είν' ο κόσμος μας
εκεί να διατρανώσω!
Κοίταξα τον ουρανό,
λίγο πριν ντυθεί
τα μαύρα άμφια
της νύχτας.
Εκείνο το σύννεφο,
ντυμένο στη μελαγχολική
λαμπρότητά του,
έναν ύμνο έψελνε
πανάρχαιο και άγνωστο.
Και καθώς
το σκοτάδι καθόταν
στο θρόνο του,
ένα δάκρυ μου κύλησε,
ποτίζοντας
το στεγνό χώμα.
Κι αυτή η βροχή...
ποτέ δε πέφτει
όταν τη ζητάς.
Μόνο σαν νιώσει
ανεπιθύμητη
στρώνεται σαν μουσαφίρισσα
Σε είδα στον καθρέφτη μου
καθώς τα φώτα έσβηναν...
Μια στιγμή, φευγαλέα, σύντομη...
ήσουν όμως εκεί.
Είδα τη μορφή σου,
μύρισα το άρωμά σου
Μάρτυράς μου ο Θεός,
άκουσα το γέλιο σου...
και μετά...
σκοτάδι και σιωπή...
Τίποτα.
Τι να απέγινε
η τρελή ποιήτρια, εκείνη
που ακροβάτησε ανάμεσα
σε θάνατο και ζωή,
επιλέγοντας του πρώτου
την παγωμένη θαλπωρή;
Σε ποιο χάος να απαγγέλει
τα αχανή ποιήματά της;
Πόσα σύμπαντα σπειροειδή
οι αλχημικοί στίχοι της
να περιδιαβαίνουν;
Κι εκείνη η κουκουβάγια
π' ανάμεσα πετούσε
στων κεκοιμημένων τις ψυχές,
πόσες, άραγε, ιστορίες
στα φτερά της κουβαλά;
Να τη τώρα,
πάνω από το παλιό
καμπαναριό πετά.
Σαν κάθεται απάνω στον σταυρό
τι σκέψεις περνούν
απ' το μυαλό της
που τα μάτια της
κάνουν να φωτίζουν;
Πού θέλει να με οδηγήσει
καθώς χτυπά άλλη μια φορά
τα φτερά της δυνατά;
Άγγιξα,
εκείνο το αόρατο χέρι
που έγραφε στον τοίχο...
Τα αθέατα
ας παραμείνουν
κρυμμένα από τα μάτια μας
