όπως κάνω κάθε που μεσάνυχτα σημαίνουν
Ένα πλάσμα αξιοθρήνητο, δυσώδες πάντα πεινασμένο,
να γυρεύω τροφή ανάμεσα στους ζωντανούς
Το αίμα τους, τη ζωτικότητά τους, το πνεύμα τους
με βουλιμία καταβροχθίζω μα ακόμα λιμοκτονώ
Δε γεννήθηκα έτσι, πιστέψτε με, κάποτε κι εγώ
με την ίδια ροδαλή ζωντάνια περιδιάβαινα τους δρόμους
μέχρι που ένα πλάσμα όμοιο με τη τωρινή μου άθλια μορφή
με καταδίκασε να ζω αιώνια στα σκοτάδια, στο κρύο, στην πείνα
Μα δε της κράτησα κακία, εκδίκηση δεν ζητώ από εκείνη
ίσα ίσα, την ατέρμονη χειμωνιάτικη νύχτα σαν φυλαχτό κρατώ
και την αποκτήνωση μου ως δώρο της φυλάω στη καρδιά μου
κι ας μη χτυπά πια όπως κάποτε χτυπούσε εξαιτίας της
Κάθε φορά που τρέφομαι, σ' εκείνη θυσία αποδίδω και τιμή
προσμένοντας εκείνο το πρωινό που το φως το πρώτο του ήλιου
θα με προλάβει πριν στη κρύπτη μου να χωθώ
και το δράμα μου στις φλόγες τυλιγμένο θα τελειώσει
αφήνοντας πίσω ένα σωρό στάχτης μοναχά
που ο άνεμος στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα θα σκορπίσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου