Σαν το φίδι κύλησε
το αίμα απ' τη πληγή,
πέφτοντας κόκκινο
έβαψε το κάποτε λευκό
κρινάκι
Μη βιαστείς από τα
χέρια μου να το πάρεις
γιατί τα μάτια μου λάμπουν
σαν του αρπακτικού
Στις σκιές περίμενα τον
ήλιο τον λαμπερό να δύσει
για να μπορέσω κοντά σου
να βρεθώ αγαπημένη
Δε είναι το δώρο της αθανασίας
αυτό που στα πόδια σου αφήνω
αλλά της αποφυγής του θανάτου
Δέξου το και περπάτησε μαζί μου
ανάμεσα στης ζωής και του θανάτου το
γκριζωπό κενό
Θα περιμένω ομορφιά μου
μέχρι μαζί μου να δεχτείς
του σκοταδιού παιδί να γίνεις
ή μέχρις ότου ο ήλιος μετά
το λάλημα του πετεινού ολόλαμπρος
να βγει και να με κάνει στάχτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου