Νεκροταφείο ονείρων

 

Ήμουν άφραγκος για πολύ καιρό εκείνη την εποχή, έτσι δεν το πολυσκέφτηκα πριν δεχτώ τη δουλειά. Το νεκροταφείο ονείρων της πόλη είχε γεμίσει και δεν είχαν που να θάψουν τα νεκρά όνειρα τα οποία συνέχιζαν να καταφθάνουν με αμείωτους ρυθμούς. Έτσι ο δήμος προχώρησε σε έκτακτες προσλήψεις ώστε να βρεθούν αρκετοί υπάλληλοι που θα ξεθάψουν τα όνειρα που από καιρό βρίσκονταν εκεί θαμμένα και θα τα ρίξουν στο χυτήριο ώστε να γίνουν σκόνη κι έτσι να δημιουργηθεί χώρος για να θαφτούν τα όνειρα τα οποία πρόσφατα αποχαιρέτησαν τον μάταιο τούτο κόσμο. Έτσι λοιπόν βρέθηκα με ένα φτυάρι μέσα στα χώματα και τις λάσπες, είχε βρέξει πρόσφατα, να ξεθάβω όνειρα πεθαμένα. Δεν ήταν και πολύ δύσκολη η δουλειά. Μια ζωή περπατώ και ζω μέσα στα όνειρα, οπότε ήμουν κάπως εξοικειωμένος. Ευτυχώς τα όνειρα δε θάβονται σε μεγάλο βάθος και το χώμα που τα σκεπάζει είναι ελαφρύ. Και τι δε πέρασε από το καρότσι μου(σε ένα καρότσι τα στοίβαζα πριν τα στείλω να κονιορτοποιηθούν) εκείνες τις ημέρες. Ανομολόγητοι έρωτες, καριέρες που δεν ακολουθήθηκαν, βήματα που δεν έγιναν, τραινάκια που δεν αγοράστηκαν(ναι, κάποιου μπόμπιρα ήταν αυτό), κόσμοι που δεν κατακτήθηκαν, ταλέντα που δεν καλλιεργήθηκαν, συγγνώμες που δε ζητήθηκαν....μια στιγμή! Ποιος είχε για όνειρό του να ζητήσει συγγνώμη; Αυτό το πράγμα ήταν πιο περίεργο και από τα σεξουαλικά απωθημένα του τομέα τέσσερα. Τέλος πάντων. Συνέχισα τη δουλειά μου αρκετές ημέρες. Μέχρι και υπερωρίες δούλεψα(μια μπύρα και τρία κομμάτια πίτσα η...αμοιβή, δεν ξαναέκατσα παραπάνω). Κάποια μέρα ξέθαψα ένα όνειρο. Μου φάνηκε κάπως γνώριμο. Το έβαλα σε μια πετσέτα και το καθάρισα από τα χώματα. Το κοίταξα καλά καλά και θυμήθηκα. Αυτό ήταν κάποτε ολοζώντανο και δικό μου. Πόσος χρόνος είχε περάσει από τότε! Είχα ξεχάσει και την ύπαρξή του. Ακόμα και σκληροί τύποι σαν εμένα δακρύζουν πότε πότε. Εκείνη  η στιγμή ήταν ένα από τα "πότε". Σκούπισα τα μάτια μου, τύλιξα την πετσέτα και έβαλα το νεκρό όνειρο μαζί με τα άλλα στο καρότσι. Συνέχισα τη δουλειά μου όπως κάθε μέρα. Την επόμενη παραιτήθηκα. Σε αυτό ήμουν πάντα κάλος. Ξεκίνησα να φύγω για άλλη πόλη. Και στο φευγιό ήμουν πάντα καλός. Πριν βραδιάσει ήμουν ήδη στο τραίνο. Τα χρήματα που είχα πάρει θα με έφταναν για λίγο καιρό. Τι; Ποιο ήταν αυτό το όνειρο; Ένα είδος ηλιθίου είναι χειρότερο από τον ηλίθιο που θάβει αντί να παλέψει για τα όνειρά του. Αυτός που συζητά για όνειρα από χρόνια χαμένα...