Παρατηρώ τον ήλιο που δύει, που "βασιλεύει" όπως λέγανε πιο παλιά. Τι σόι βασιλεία είναι αυτή που με τα χρώματα του θανάτου βάφει την ένδοξη μεγαλοπρέπειά της; Ίσως πράγματι την ώρα αυτή τα σύνορα των κόσμων να σβήνουν και οι ζωντανοί, έστω και φευγαλέα να πατούν στο ίδιο χώμα και να αναπνέουν τα ίδια αρώματα με τους κεκοιμημένους. Ίσως γι' αυτό ο ήλιος να βασιλεύει πραγματικά. Επειδή εκείνα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα, τους φωτίζει όλους και εκεί βρίσκεται και η πηγή της θλίψης του. Ότι διαρκεί μόνο για αυτές τις λίγες, πολύ λίγες και πολύτιμες στιγμές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου