Στάχτες και σκόνη

 

Η γκρίζα μουσική του φεγγαριού

η σκόνη των μαρμάρων που τρίβονται

καθώς χρόνος και τόπος 

ταχύτατα αλλάζουν 

Τυφλέ οδηγέ ποιον δρόμο 

θεωρείς καλό να πάρει ένα έθνος;

Δείξε μας σε ποιο γκρεμό 

να πέσουμε μαζί με την ένδοξη

φαντασίωση που αιώνες μας ταλαιπωρεί;

Δε φοβόμαστε πια τη φωτιά

δε καίγονται οι στάχτες 

μήτε τα μαυρισμένα κάρβουνα...