Το τελευταίο τρένο - Γκαλακτίον Ταμπίτζε

 

Φεύγει το τρένο όπου να 'ναι

Με της ζωή ς μου μοιάζει

Αναχωρεί κι η ελπίδα μου μαζί του

Της τύχης μου το αστέρι

Ξέρω καλά τι είναι αυτή η αναχώρηση-

Τι να θρηνούμε τώρα.

Πότε μπόρεσε ένα τρένο

Να με λυπηθεί και να με συμπονέσει;

Ο συρμός όπως η λάβα γλαρωμένος

Η αμαξοστοιχία αναχωρεί εντός πέντε λεπτών

Παρακαλούνται οι επισκέπτες να κατέβουν 

Η αμαξοστοιχία αναχωρεί εντός πέντε λεπτών

Να, οι σιδερένιες ρόδες του γυρίζουν

Δίπλα τους τρέχω μ' ένα παράπονο πνιχτό.

Παντοτινός αποχαιρετισμός

Σε χαιρετώ για πάντα!

Γιατί σ' εμένα τέτοια μοίρα-

Κάθε στιγμή να χάνω κι από μια ελπίδα-

Γιατί αυτή την τέχνη του αποχαιρετισμού

Άλλος κανείς από τον ποιητή δεν ξέρει;

Ανθολογία Γεωργιανής Ποίησης, εκδ. Καστανιώτης