"Εσύ, που αποκαλείς τον Φρανκενστάιν φίλο σου, φαίνεται να γνωρίζεις τα εγκλήματα και τη συμφορά που προκάλεσα. Όμως, στη περιγραφή που εκείνος σου έδωσε δεν θα μπορούσε να μετρήσει τις ώρες και τους μήνες της δυστυχίας που πέρασα χαμένος στα αδύναμα πάθη. Γιατί, ενώ κατέστρεφα τις δικές του ελπίδες, δεν ικανοποιούσα τις δικές μου επιθυμίες. Ήταν διαρκώς σφοδρές και και φλογερές. Ακόμα επιθυμούσα την αγάπη και τη φιλία, και ακόμα ένιωθα την απόρριψη. Δεν ήταν άδικο αυτό; Μπορεί να θεωρήσει κάποιος πως ήμουν ο μόνος εγκληματίας, όταν όλη η ανθρωπότητα αμάρτησε εναντίον μου; Γιατί δεν μισείς τον Φίλιξ, που έδιωξε τον φίλο του από την πόρτα του τόσο προσβλητικά; Γιατί δεν απεχθάνεσαι τον χωρικό που προσπάθησε να σκοτώσει τον σωτήρα του παιδιού του; Όχι, αυτά είναι ενάρετα και άσπιλα πλάσματα! Εγώ, ο δυστυχής, είμαι ένα εξάμβλωμα, που του αξίζει να το απορρίπτουν, να το κλωτσούν και να το ποδοπατούν. Ακόμα και τώρα, το αίμα μου βράζει όταν σκέφτομαι την αδικία.
Ωστόσο, είναι αλήθεια πως είμαι άθλιος. Δολοφόνησα αξιαγάπητους και αβοήθητους ανθρώπους. Στραγγάλισα αθώους στον ύπνο τους και πίεσα μέχρι θανάτου τον λαιμό κάποιου που ποτέ δεν έβλαψε εμένα ή κάποιο άλλο ζωντανό πλάσμα. Ορκίστηκα να κάνω τον δημιουργό μου, ένα μοναδικό παράδειγμα ανθρώπου που αξίζει την αγάπη και τον θαυμασμό, δυστυχισμένο,. Τον καταδίωξα, μέχρι αυτό το σημείο ανεπανόρθωτης καταστροφής."
Φρανκενστάιν, της Μαίρη Σέλλεϋ, εκδ. Οξύ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου