Τούτη τη νύχτα που η βροχή κι οι άνεμοι χτυπούν δίχως έλεος την πόλη(το παρόν πόνημα γράφτηκε υπό κακοκαιρία), αποφάσισα να γράψω δυο λόγια παραπάνω. Από μικρό με συντρόφευε μια μελαγχολία. Λέω με συντρόφευε και όχι κατέτρεχε ή κατέτρυχε επειδή ποτέ κάτι κακό δε τη θεώρησα. Κάποιοι μου λένε πως και όταν χαμογελώ μια θλίψη φαίνεται να ξεπηδά από το χαμόγελό μου. Δε ξέρω αν ισχύει αφού σπάνια κάθομαι να κοιτάξω τον εαυτό μου και ποτέ δε του δίνω ιδιαίτερη προσοχή. Τους λόγους αυτής της μελαγχολίας μάλλον τους γνωρίζω μα τέτοια κουβέντα τώρα δα, προτιμώ να μην ανοίξω. Έμαθα την κατάσταση τούτη να τη μαζεύω πριν από τον έλεγχο ξεφύγει και καταλάβει μεγαλύτερο μέρος στο μυαλό μου απ' όσο πρέπει και μετά μπορέσει να κατέβει στη καρδιά. Γιατί η μελαγχολία εύκολα γίνεται στενοχώρια και η τελευταία γίνεται μιζέρια. Την τιθασεύω συνήθως με ιστορίες σκοτεινές, τρομακτικές που θυμίζουν τα έργα τα γοτθικά ή αφήνοντας τη φαντασία ελεύθερη να τρέξει. Αν τούτα δε λειτουργήσουν όπως πρέπει στη σάτιρα καταφεύγω και στο χιούμορ μου. Κι ας μη διεκδικεί και δάφνες ποιοτικές το τελευταίο. Κι όσο πιο δύσκολη η νύχτα που απλώνεται μέσα στο κεφάλι, τόσο πιο άγριο και δηκτικό τ' αστείο. Ποιον νοιάζει πραγματικά τούτο, θα πείτε, το γραπτό; Πραγματικά κανένανε θαρρώ εκτός από αυτόν που το ΄γραψε. Αλλά είναι ένα τρόπος κι αυτός, το δαιμόνιο τούτο να ξορκίσω, οπότε είτε συμμετάσχετε στο τελετουργικό ή όχι, αφήστε με τουλάχιστον με ζέση να το εκτελέσω. Σας ευχαριστώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου