-Δεν ήταν μια αντίδραση στην τυραννική καταπίεση που επέβαλλες στον ίδιο σου τον εαυτό ως άνθρωπος του Θεού;
-Αρνούμαι κι αυτή την ερμηνεία.Σου είπα πως ήταν μια αγγελική εκτίναξη προς το άγνωστο,κάτι σαν την αυγινή προσευχή του μουεζίνη.Ο έρωτας με χτύπησε με τη φλογερή σαΐτα του και το φως του ξεσκέπασε ένα όνειρο που ενσαρκώθηκε σε ένα και μόνο πρόσωπο.Με όπλισε με τέτοια δύναμη, που ένιωσα έτοιμος και ικανός να συντρίψω ακόμα και τους στιβαρούς τοίχους του κάστρου όπου έμενα, να εκτιναχθώ προς την ελευθερία με μια φανταστική εκσφενδόνιση αψηφώντας την πολυτέλεια, την άνεση και τα δεσμά, κι έπειτα να κυλιστώ στη λάσπη της αείμνηστης μητέρας μου.Έτσι όπως εγκατέλειψε ο Βούδας το παλάτι του χωρίς κανένα εύσχημο λόγο,τίποτα που να πείθει κανέναν άνθρωπο.Συμβαίνει αυτό στη ζωή μερικές φορές.Η πρόοδος,με την οποία σου γεμίζουν το μυαλό,δεν είναι παρά η πρακτική προεργασία για την αιφνίδια αυτή και αναπάντεχη αναγέννηση.Έχεις ένα ζωντανό παράδειγμα μπροστά σου,αλλά πολλά παρόμοια έγιναν σε μιαν αδόκητη και ανέλπιστη στιγμή.
Ναγκίμπ Μαχφούζ,Στην καρδιά της νύχτας,εκδ. Ψυχογιός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου