Το κακό...

Κατοικούμε χιλιάδες χρόνια τον πλανήτη
εμείς οι πίθηκοι, εμείς οι  Νεάντερταλ κι εμείς οι Σοφοί  ανθρώποι.
Κι όμως ακόμα τίποτα  να καταλάβουμε για το κακό
για το απρόβλεπτο κακό
που πέφτει πάνω μας,
που γίνεται μοίρα μας
που χαλάει όλα τα σχέδιά μας
και τα κορμιά τα όμορφα των νέων
και των γονέων τις ευχές περιγελάει ως άχρηστες φλυαρίες.
Τίποτα δεν μπορούμε να καταλάβουμε
κι ούτε να προλάβουμε τίποτα δεν μπορούμε
τα μέσα μας όλα καταπίπτουν ανίσχυρα.
Γιατί αν καταλαβαίναμε το κακό θα ξέραμε και το καλό.
Θα ξέραμε ποιοι είμαστε. Θα ξέραμε τον Χρόνο. Και κείνο το μοιραίο λεπτό.
Όμως τίποτα δεν καταλάβαμε ακόμα. Ή κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Το ίδιο είναι.
Είμαστε αθώοι. Το κακό παραμένει ασύλληπτο.
Και κάθε τόσο μια κραυγή φρίκης και απόγνωσης
υψώνεται πάνω από τον  φωτισμένο πλανήτη μας
Ίδια κραυγή εδώ και χιλιάδες χρόνια
κι είναι θαρρώ το μόνο πράγμα που νικάει την βαρύτητα του κόσμου
και κάνει τον ουρανό να λυγίζει από το αθώο αίμα,
και είναι απαίτηση και θρήνος και παράκληση.
Ως πότε Θεέ μου;

para-cosmos