Εἰς ἕν ἁγίασμα

penthosxaropon

Ὁ θάνατος δὲν εἶναι τὸ τέλος τῆς ὕπαρξης
τέλος τῆς ὕπαρξης βλέπει μόνο ἡ ἐντροπή,
αὐτὴ κρατᾶ ὅλη τὴν έννοια τῆς ἀμαρτίας τῆς ἀρχικῆς,
τῆς αἰτίας τῆς ἀποβολῆς μας ἀπὸ τὸν παράδεισο.

Δὲν ἤθελα νὰ πιστέψω στὸν ἄλλο κόσμο, ὅπου ἀδώνια
ἴαμα ρέει πρόσχαρο, καθάριο, πλούσιο τὸ νερό.
Δὲν ἤθελα τὴν ὁδὸ τῆς συνάντησης, ὅπου τὸ ἕνα
τὸ χέρι τείνεται σὲ χειραψία καὶ βρίσκει τ' ἄλλο.

Ἔτσι βλέποντας τὸ τέλος τῶν πάντων ἐγγὺς
ἔλεγα ὅτι πεθαίνω, ἀλλά, μάλλον ντρεπόμουνα,
ποὺ ἐνῶ ἕν' ἄξιο μάτι μ' ἔβλεπε, δὲν ἄφηνα
μὲ τὸ νερὸ ἡ βρύση νὰ ποτίσει τὴ βλάστηση.

Ἔτσι, ὅσο κι' ἂν προσπαθοῦσα, παγώνοντας τὰ νερά,
τὰ φυσικὰ νὰ μιμηθῶ φύλλα, πάντα ἤμουν βρώμικος,
ὁ χρόνος μέρα μὲ τὴ μέρα μέσα μου, σώριαζε
πράγματα, ποὺ δὲν ἤξερα πῶς νὰ τ' ἀποβάλλω.

Αὐτή 'ναι ἡ οὐσία τῆς ἀκαθαρσίας ποὺ ντρεπόμαστε.
Οὔτε τώρα μιλῶ, ἀλλ' ἀκούω εὔγλωττα τὴ σιωπή μου
μὲ τὴ μετακίνηση τριγύρω ἀπὸ τὸ σώμα μου,
τῶν νερῶν τῆς πηγῆς ὅπου βυθίζομαι.

Ἁγίασμα Χριστιανικό, ἀρχαίας Νύμφης ἐπώνυμο,
στοὺς δαιδαλώδεις δρόμους τῆς χώρας καταμεσῆς,
χάρις σου ἀνακτῶ τὴν ὑγεία μου τὴν ψυχική,
μ' ἕναν θάνατο εἰκονικό, διώχνοντας τὴν ντροπή.

Νίκος Γαβριὴλ Πεντζίκης 

12 Μαρτίου 1951

ἀπὸ τὴ συλλογὴ Ποιήματα Παλαιοντολογικά 1988