Αντάμωσα έναν Κιβτσάγι
Στο δρόμο καθώς πήγαινα
Να βγω για το Μουχράνι
Έναν Κιβτσάγι αντάμωσα μου ζήτησε ψωμί
Του πρόσφερα σταρένιο.
Να φάει κρέας ζήτησε
Τον φίλεψα κυνήγι
Κρασί μου ζήτησε να δροσιστεί
Τον κέρασα σταφυλόζουμο.
Ζήτησε τη γυναίκα μου να πάρει
Παιδί αλλουνού να δώσω αρνήθηκα
Στη μάνα της την πήγαινα
Κι εκείνος την αρπάζει.
Στο στόμα τη φιλεί
Της λύνει την πλεξούδα
Την πήρε το παράπονο και κλαίει η καημένη:
"Αλίμονό μου η δόλια να έχω τέτοιον άντρα!"
Ήταν τα λόγια της αυτά
Δεν τ'άντεξε η καρδιά μου
Στο χέρι το σπαθί τραβώ
Σαν κεραυνός με προλαβαίνει
Αλλά ξαστόχησε ο δολερός
Χάρη χρωστάω στο Θεό
Τώρα εγώ θα τονε φάω
Μαζί μου ο θαυματουργός του Λάσαρι ο σταυρός.
Κομμάτια τον έκανα κι αυτόν και τ'άλογό του
Παλέψαμε και κάτω κυλιστήκαμε
Τον αποτέλειωσα
Εκείνον τον ανάξιο να ζει,το φως του ήλιου να μην βλέπει.
Και τη γυναίκα μου οδήγησα,στη μάνα της να πάει
Κι εκείνος έμεινε εκεί,χώμα να τρώει.
Γεωργιανό δημοτικό ποίημα
Κιβτσάγι: τουρκόφωνη φυλή του Μεσαίωνα στα ανατολικά του Βόλγα που τον 11ο αιώνα μετακινήθηκαν στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας(γνωστοί και ως Κουμάνοι)
Μουχράνι:Χωριό στην περιοχή του Κάρτλι στην ανατολική Γεωργία
το Λάσαρι ο σταυρός:Το κυριότερο προσκύνημα στην περιοχή Πσάβι και προστάτης των δώδεκα φυλών της περιοχής.Ευλογεί τη σοδειά και προστατεύει από ζημιές και αρρώστιες.Ηλατρεία του είναι διαδεδομένη και σε άλλες ορεινές περιοχές(Τουσέτι,Χεβσουρέτι)αλλά και στις κοντινές πεδινές.
Από το βιβλίο "Ανθολογία Γεωργιανής Ποίησης",εκδ.Καστανιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου