Ο Βασιλιάς των Γεωργιανών ποιητών Galaktion Tabidze-125 χρόνια από τη γέννησή του

georgianjournal.ge
Η Γεωργία γιορτάζει τα 125α γενέθλια ενός από τους πιο σημαντικούς γεωργιανούς ποιητές, του Γαλακτίονος Tabidze. 

Ο Tabidze γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1891, στο χωριό του Δήμου Βάνι ,Chkvishi, στη δυτική Γεωργία. Συχνά αποκαλούνταν «ιδιοφυΐα» και «ο βασιλιάς των ποιητών» από τους συγχρόνους του. Με τα απίστευτα ρομαντικά ποιήματά του,ο Γαλακτίων δημιούργησε το δικό του, μοναδικό κόσμο ποίησης, προσφέροντας την ομορφιά της γεωργιανής γλώσσας και την ελαστικότητα των λέξεων. 

Ο πατέρας του, Βασίλ Tabidze, ήταν ένα γνωστό  δημόσιο πρόσωπο(σημ.ιερέας και δάσκαλος του χωριού), που πέθανε απροσδόκητα, σε νεαρή ηλικία, 8 μήνες πριν γεννηθεί ο Γαλακτίων . Όταν ο μέλλον ποιητής ήταν 8 ετών, η μητέρα του τον πήγε στην πόλη Kutaisi και τον έγραψε στο σχολείο που διοικούντταν από έναν από τους ιερείς, πιο συγκεκριμένα τον Νέστορα Kubaneishvili. Μετά από αυτό, ο Γαλακτίων εισήλθε στην  Θρησκευτική Σχολή του Kutaisi. 

Το 1910,ο Γαλακτίων μπήκε στην Θεολογική Ακαδημία της Τιφλίδας  και δημοσίευσε το πρώτο του περιοδικό που ονομαζόταν  "Shuki" (Το Φως). Σύντομα άφησε την ακαδημία και άρχισε να εργάζεται ως δάσκαλος σε ένα από τα σχολεία της υπαίθρου. 

Το 1912,ο  Γαλακτίων συνάντησε τη μελλοντική σύζυγό του στο Kutaisi - Όλγα (Όλια) Okujava. Ταυτόχρονα, είναι γνωστό ότι υπήρχε μια άλλη γυναίκα στη ζωή του, το όνομα της οποίας ήταν Μαρία Shervashidze και η  οποία ήταν μία από τους κύριες εμπνεύσεις για τον ποιητή. Από τότε που γνώρισε τη  Μαρία, η ποίηση του  Γαλακτίονος έγινε εντελώς διαφορετική από ό, τι ήταν πριν. 

Ωστόσο, Γαλακτίων δεν γνώριζε Μαίρη προσωπικά και δεν είχαν καμία απολύτως σχέση. 

Μαίρη Shervashidze

Ο Γαλακτίων την αγαπούσε, αλλά αυτή η αγάπη ξεπεράστηκε όταν συνάντησε τη μελλοντική σύζυγό του, Όλγα. Όταν αποφάσισαν με την  Όλγα να παντρευτουν, το 1915,οΓαλακτίων έγραψε ένα τελευταίο, αποχαιρετιστήριο ποίημά στη  Shervashidze και το ονόμασε "Mary". 

Όλγα Okujava και Γαλακτίων Tabidze

Το πρώτο βιβλίο του Γαλακτίονος δημοσιεύθηκε το 1914 και το δεύτερο - το 1919. Αυτές οι συλλογές ποιημάτων του έφεραν μεγάλη επιτυχία. Το 1916, τα ποιήματά του τυπώθηκαν σε ένα από τα πιο δημοφιλή περιοδικά που ονομαζόταν "The Blue Horns" ( "Tsisperi Kantsebi"). Ωστόσο, λόγω κάποιας διαφωνίας ανάμεσα σε αυτόν και δύο άλλους ποιητές,τη Βαλεριάνα Gaprindashvili και τον Paolo Iashvili, ο Tabidze εγκατέλειψε το "The Blue Horns." 

Παρόλο που ήταν αρκετά γνωστός και δημοφιλής,ο Tabidze είχε σοβαρά  οικονομικά προβλήματα. Δεν είχε δικό του διαμέρισμα, ποτέ δεν είχε φορέσει καλά παπούτσια ή παλτά. 

"Είμαι άρρωστος και πάλι και πιθανότατα θα συναντήσω το Νέο Έτος με άδειες τσέπες. Δεν έχω παπούτσια και το μόνο μου επίτευγμα είναι αυτό το νέο παλτό.
 Το ξυπνητήρι  θα χτυπήσει ακριβώς στις δώδεκα και θα ξέρω ότι το νέο έτος έχει έρθει. Υπάρχει κάτι που αξίζει να θυμηθούμε από το απερχόμενο έτος; "- έγραψε στο ημερολόγιό του," Πούλησα το τελευταίο μου παντελόνι κατά τη διάρκεια της κρίσης. Πρόσφατα, ήμουν άρρωστος για σχεδόν δύο εβδομάδες. Ήμουν ξαπλωμένος στο κρεβάτι πεινασμένος και παγωμένος και κανείς δεν ήταν κοντά για να με βοηθήσει. Για τα τελευταία πέντε χρόνια κανείς δεν με επισκέφθηκε, ούτε καν ένας φίλος. Δεν είναι μια ατυχία; Αν πεθάνω τώρα, οι άνθρωποι θα το καταλάβουν μόνο μετά από 15 ημέρες, όταν η φρικτή μυρωδιά του σώματος σε αποσύνθεση φτάσει στους δρόμους ». 

Σπάνια φωτογραφία του Γαλακτίονος Tabidze που διατηρείται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Γεωργίας

Το 1918,ο Γαλακτίων ταξίδεψε στη Μόσχα και παρακολούθησε μαθήματα 6 μηνών των φίλων του θεάτρου. Μετά από αυτό επέστρεψε στην Τιφλίδα και έζησε εκεί μέχρι το θάνατό του. 

Από το 1921, ήταν ο αρχιεκδότης  του περιοδικού που ονομαζόταν Lomisi και την ίδια στιγμή είχε δημιουργήσει το δικό του λογοτεχνικό περιοδικό, ονομάζοντας το «Το Περιοδικό του Γαλακτίονος Tabidze. " 

Κατά τη διάρκεια των τραγικών γεγονότων του 1921-1924  στη Γεωργία, όταν η χώρα είχε καταληφθεί από το ρωσικό στρατό,ο Tabidze έγραψε το μεγάλο ποίημα που το ονόμασε " Οι Αναμνήσεις από τις ημέρες όταν ο κεραυνός χτύπησε". Όλα τα αντίγραφα του περιοδικού Mnatobi, όπου αυτό το ποίημα δόθηκε στη δημοσιότητα, αργότερα καταστράφηκαν από τους Μπολσεβίκους (μόνο λίγα από αυτά γλίτωσαν) και ο Γαλακτίων βρέθηκε  στη φυλακή. 

Το 1933, ωστόσο,στον Γαλακτίων δόθηκε ο επίσημος τίτλος του «Λαϊκού Συγγραφέα» και τα 25 χρόνια της  λογοτεχνικής του δραστηριότητας γιορτάστηκαν στην  Όπερα της Τιφλίδας. 
Το 1936, του απονεμήθηκε το Παράσημο του Λένιν. 

Παρά την επιτυχημένη αυτή περίοδο,ο Γαλακτίων συχνά ένιωθε ότι είχε ξεχαστεί από τους συναδέλφους του, καθώς και από τις  αρχές. Μερικές φορές, ακόμα και αρκετά επιθετικά άρθρα δημοσιεύθηκαν εναντίον του. Εκτός από όλα αυτά, κατά τη διάρκεια της σταλινικής καταπίεσης του 1937, η σύζυγός του Όλγα Okujava συνελήφθη και εξορίστηκε στη Σιβηρία. Επέστρεψε στην Τιφλίδα αρκετά χρόνια αργότερα, αλλά συνελήφθη ξανά, σε ισόβια φυλάκιση και αργότερα εκτελέστηκε. Οι επιστολές που ο Γαλακτίων και η Όλγα έγραψαν ο ένας στην άλλη  όσο ήταν μακριά είναι γεμάτες από αγάπη, πόνο και συναισθήματα. 

Μετά από αρκετά χρόνια,ο Γαλακτίων είχε μια στενή σχέση με μια άλλη γυναίκα,την Όλγα Darius. Δεν παντρεύτηκαν επισήμως  ποτέ , αλλά ο Γαλακτίων αναφερόταν πάντα σε αυτήν ως  γυναίκα του. Στη συνέχεια παντρεύτηκε τη Νίνο Kvirikadze,  χήρα του Στρατηγού Ebanoidze, με τον οποίο είχε δύο παιδιά.Ο Γαλακτίων αγάπησε  πολύ τα θετά του παιδιά όπως και αυτά τον αγάπησαν. 

Στις 17 Μαρτίου 1959,ο  Γαλακτίων αυτοκτόνησε πηδώντας από το παράθυρο του νοσοκομείου στην Τιφλίδα. Τη νεκρική πομπή παρακολούθησαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι από όλη τη  Γεωργία. 

Ο Γαλακτίων Tabidze κηδεύτηκε στο Πάνθεον  Mtatsminda . 

Μια γέφυρα στον  ποταμό Mtkvari στην Τιφλίδα φέρει το όνομά του.