Η νύχτα έξω πέφτει
κι εγώ σκέφτομαι εσένα
τα παλιά ίσως πέρασαν
μα δεν είναι ξεχασμένα
Τα μάτια σου, τα χείλη σου
και το λεπτό σου σώμα
το σπορ το αυτοκίνητο
με το μεταλλικό του χρώμα
Πόσο μου λείπει το άγγιγμα
το τρυφερό σου χάδι
και το χωράφι στο χωριό
που βγάζει τόνους λάδι
Να ξεχάσω πώς μπορώ
τη γλυκιά φωνή σου
τ' ακίνητα στη Βάρη
που σ' αφήσαν οι νονοί σου
Δεν τελειώνουν εύκολα
κι έτσι απλά οι σχέσεις
όταν υπάρχουνε στη τράπεζα
τόσες καταθέσεις
Σε αγαπώ αλήθεια
στο λέω νέτα σκέτα
θα ήταν άδικο να χάσω
κι εκείνη τη μεζονέτα
Μη με παρεξηγείς
θα ήταν μεγάλο κρίμα
τίποτα δεν είναι τα λεφτά
μπροστά σε τόσο χρήμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου