Φαντασμένος ποιητής

 

Την πένα μου ανασήκωσα

ποιήματα να γράψω

και σαν αστέρι τ' ουρανού

στον κόσμο αυτόν να λάμψω

Τα πλήθη θα μαγεύονται 

σε έκσταση θα πέφτουν

οι λέξεις ενώ στοιχίζονται

και ρίμες όσο συνθέτουν

Όλοι θα με θαυμάζουνε

-όμως εγώ κανένα-

σαν μονομάχο που 'μεινε

όρθιος στην αρένα

Ανάγκη δε βρίσκω πια καμιά

τους άλλους να διαβάζω

αφού στο πιο ψηλό σκαλί

εμένα ανεβάζω

Ελάτε και δοξάστε με 

χάρη σας κάνω αλήθεια

και αν είσαστε καλοί 

θα δώσω μια βοήθεια