Στον Άδη

 

Σαν μοιρολογίστρα που θρηνεί

η Άτροπος με το ψυχρό κοπίδι

κοιτά το νήμα της ζωής μου

Μια κίνηση απλή, ανάλαφρη 

το μόνο που απαιτείται

για να με ανεβάσει στου Χάροντα 

τη βάρκα

Μα δε θα δεχτώ, στον Άδη βαρκάρης να με πάει

στης Στύγας τα νερά και του Αχέροντα τα ρεύματα

πρώτος θα βουτήξω 

και κολυμπώντας θε να φτάσω στις μαύρες τους τις όχθες

ανάμεσα σε σκιές, σκιά κι εγώ να γίνω

και τους πεσμένους από καιρό ήρωες να συναντήσω

κι ας μη κρατάνε τίποτα πια 

απ' τη παλιά τους αίγλη

κι ας κλαίνε σα μικρά παιδιά

στα ανήλιαγα τα μέρη του Κάτω Κόσμου

κρασί πικρό μαζί τους θα πιω και ποτήρια

μαύρα θα τσουγκρίσω

γιατί της ζωής τα έργα όλα και τα λόγια

ο τρόπος που στον θάνατο παρουσιαζόμαστε

στο τέλος θα τα κρίνει