Η κραυγή του τσακαλιού

 

Στοιχειώνει τα δάση τις νύχτες 

η σκιά σου, τα μάτια σου δυο

φωτιές που οργισμένες καίνε,

τρέφονται από τη δική σου πείνα

Λένε πως με το θάνατο πλάι πλάι

περπατάς, μυρίζοντας τα θύματα

που πρόθυμα θα του προσφέρεις

Μα εγώ ξέρω πλάσμα ευγενικό

πως κι εσένα σε αδικεί ο κόσμος

καθώς τις χάρες και τα προτερήματά

σου αγνοεί, την ώρα που ανατριχιάζει

ακούγοντας τη κραυγή σου 

Πώς να καταλάβουν οι αδαείς

του τσακαλιού την υψηλή ποίηση

και τη περίτεχνη απαγγελία;