Το μαντήλι

 

Από μικρός χανόταν στον

νυχτερινό ουρανό

κοιτάζοντας τ' αστέρια

Όποτε κάποιο έπεφτε, μια

ευχή ψιθύριζε εκείνος

Πέρασε χρόνους πολλούς

να κυνηγά κάποιας νεράιδας

το μαντήλι

για να βρει την αγάπη των παραμυθιών

ή των εφιαλτών την τρέλα

Κάποιοι είπαν πως τον είδαν με τα 

δέντρα να μιλά και με τα θηρία

και τον αποκάλεσαν τρελό

Δεν τους έδωσα καμία σημασία...

Σκιές ανθρώπων δε μπορούν

για τους ανθρώπους να μιλούν

Κατάφερα να τον βρω

σ' ένα καπηλειό να πίνει

προσπαθώντας να πνίξει τα όνειρα του

αφού δε μπόρεσε ο κόσμος να τα θάψει

Τραγουδούσε σιγανά και παραμιλούσε

λόγια και στίχοι χωρίς νόημα να βγάζουν

κάποτε κλαίγοντας και κάποτε γελώντας

Τα ρούχα του φθαρμένα μα το δαχτυλίδι

άστραφτε στο χέρι

Μα αυτό που μου τράβηξε το βλέμμα δεν

ήταν άλλο

από το μεταξωτό μαντήλι που 

στα χέρια του κρατούσε