Παρασκευή 30 Απριλίου 2021
A panther turned vegan - Ένας πάνθηρας έγινε χορτοφάγος
A panther turned vegan
Ordered a big salad
When he tasted it
he looked at it in disgust
called for the waiter
and ate him instead
No matter the effort
some things never change
Ένας πάνθηρας έγινε χορτοφάγος
Παρήγγειλε μια σαλάτα μεγάλη
Σαν τη δοκίμασε
την κοίταξε αηδιασμένος
φώναξε τον σερβιτόρο
και έφαγε τελικά αυτόν
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες
κάποια πράγματα δε γίνεται ν' αλλάξουν
Πέμπτη 29 Απριλίου 2021
το θαύμα της διαψεύσεως τίθεται επί τάπητος
https://www.andro.gr/empneusi/kiki-dimoula-easter/4/
«Συμβουλές της Μεγάλης Παρασκευής»
Αδρανείς.
Σε παρασύρει η φωτογραφία σου
ότι το έχεις δίπορτο
όποτε θέλεις είσαι τάχα εδώ
κι όποτε θες κατέρχεσαι.
Σ’ εξαπατούν επίσης
τα φουσκωμένα λόγια της ανοίξεως
δήθεν ότι τα άνθη της
συμπαρασύρουν σε ανάσταση
κι άλλα εσταυρωμένα χώματα.
Άκουσέ με, πάρε
στα χέρια σου την κύλιση του λίθου.
Ας σπρώξει λίγο και το Μεγάλο Σάββατο
γεροδεμένο είναι
σήκωσε θεία κλοπή ασήκωτη
και στα ουράνια μοναχό του την ανέβασε.
Μόνο βιάσου γιατί όπου να ’ναι
το θαύμα της διαψεύσεως τίθεται επί τάπητος
ακάνθινο.
Κική Δημουλά
(Από τη συλλογή «Χλόη θερμοκηπίου», εκδ. Ίκαρος, 2005)
Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/kiki-dimoula-easter/4/ ]
A walking tree - Ένα δέντρο που περπατούσε
I met a walking tree
Asking me for directions
I showed it the right way
Said goodbye and
watched it leaving
How about that!
If roots are used in
a proper way
they can be helpful enough
Συνάντησα ένα δέντρο που περπατούσε
Ζήτησε οδηγίες να του δώσω
Του έδειξα τον δρόμο τον σωστό
Είπα αντίο και το κοίταζα που έφευγε
Δες κάτι πράγματα!
Αν σωστά τις ρίζες
κουμαντάρεις
μπορούν χρήσιμες να σου φανούν
Τετάρτη 28 Απριλίου 2021
Pange Lingua Gloriosi - Catholic Hymns, Gregorian Chant
Pange, lingua, gloriosi
Corporis mysterium,
Sanguinisque pretiosi,
quem in mundi pretium
fructus ventris generosi
Rex effudit Gentium.
Nobis datus, nobis natus
ex intacta Virgine,
et in mundo conversatus,
sparso verbi semine,
sui moras incolatus
miro clausit ordine.
In supremae nocte coenae
recumbens cum fratribus
observata lege plene
cibis in legalibus,
cibum turbae duodenae
se dat suis manibus.
Verbum caro, panem verum
verbo carnem efficit:
fitque sanguis Christi merum,
et si sensus deficit,
ad firmandum cor sincerum
sola fides sufficit.
Tantum ergo Sacramentum
veneremur cernui:
et antiquum documentum
novo cedat ritui:
praestet fides supplementum
sensuum defectui.
Genitori, Genitoque
laus et jubilatio,
salus, honor, virtus quoque
sit et benedictio:
Procedenti ab utroque
compar sit laudatio.
Amen.
Sing, my tongue, the Savior's glory,
of His flesh the mystery sing;
of the Blood, all price exceeding,
shed by our immortal King,
destined, for the world's redemption,
from a noble womb to spring.
Of a pure and spotless Virgin
born for us on earth below,
He, as Man, with man conversing,
stayed, the seeds of truth to sow;
then He closed in solemn order
wondrously His life of woe.
On the night of that Last Supper,
seated with His chosen band,
He the Pascal victim eating,
first fulfills the Law's command;
then as Food to His Apostles
gives Himself with His own hand.
Word-made-Flesh, the bread of nature
by His word to Flesh He turns;
wine into His Blood He changes;
what though sense no change discerns?
Only be the heart in earnest,
faith her lesson quickly learns.
Down in adoration falling,
This great Sacrament we hail,
Over ancient forms of worship
Newer rites of grace prevail;
Faith will tell us Christ is present,
When our human senses fail.
To the everlasting Father,
And the Son who made us free
And the Spirit, God proceeding
From them Each eternally,
Be salvation, honor, blessing,
Might and endless majesty.
Amen.
Τρίτη 27 Απριλίου 2021
If - Αν
If I had a pineapple for head
If my skin was blue and red
If I had pins and nails on my bed
If I was always hungry, never fed
If I was a comet totally misled
If my last and final tear was shed
If my misery I was struggling to embed
If I was as fresh as the living dead
If all these things were real
Would you serve me my last meal?
Αν είχα ανανά αντί κεφάλι
Αν είχα δέρμα μαύρο χάλι
Αν είχα πρόκες στο κρεβάτι
Αν είχα πείνα σαν γινάτι
Αν πορεία είχα λαθεμένη
Αν είχα μια ζωή χαμένη
Αν τη μιζέρια πολεμούσα να χωνέψω
Αν μπορούσα σαν πεθαμένος να χορέψω
Αν σ' όλα αυτά δε βρίσκεις ψέμα
Θα μου σερβίρεις το τελευταίο γεύμα;
Δευτέρα 26 Απριλίου 2021
surprises - εκπλήξεις
Tomorrow
came yesterday
bringing some surprises
Φέρνοντας
εκπλήξεις ήρθε
χθες, το αύριο
[Δύναμή, η Αδυναμία]
https://searchingthemeaningoflife.wordpress.com/2021/04/24/my-strength-of-weakness/#more-18533
Θέλω να με καταλαβαίνεις
Πριν πω να προλαβαίνεις
Με χαρά στοργή να δίνεις
Ταίρι Αγάπης μου να γίνεις!
Εσύ όμως με προδίνεις
Με ποθείς και με συγκρίνεις
Μόνο χρήσιμη με βλέπεις
Στη δύναμή μου όλο τρέχεις!
Έχω, ξες, κι ευαισθησία
Ναι! Την κρύβω με μανία
Να αναλύω αδυναμία
Με ξεφτίζει η ουσία
Αν με εξιδανικεύεις
Να με νιώσεις δεν προφταίνεις
Ούτε να κατανοήσεις
Με απορρίπτεις με ότι δίνεις
Mars Attacks! (1996)
Η άφιξη των Αρειανών σε μια από τι πιο αδικημένες ταινίες επιστημονικής φαντασίας/τρόμου/μαύρου χιούμορ
on our own - μονάχοι μας
We fight for justice
We cry for freedom
We bring rebellion
We are the flies
caught in the web
we've made on our own
Μαχόμαστε για δικαιοσύνη
Φωνάζουμε για ελευθερία
Φέρνουμε την επανάσταση
Πιαστήκαμε σαν μύγες
στον ιστό που
φτιάξαμε μονάχοι μας
Κυριακή 25 Απριλίου 2021
Λατρευτικά άσματα των Βαϊων
https://www.pemptousia.gr/2021/04/vagiatika-latreftika-asmata/
Πέτρος Ανδρουτσόπουλος, Ιστορικός – Ερευνητής παραδοσιακών τραγουδιών
Η θριαμβευτική είσοδος του Κυρίου στην Αγία Πόλη απετέλεσε από τους πρώτους χριστιανικούς χρόνους κύριο θέμα τόσο στη χριστιανική τέχνη όσο και στη λόγια και λαϊκή παράδοση. Από εκείνους τους χρόνους η εορτή των Βαΐων εμφανίζεται με ποικίλα έθιμα και κάλαντα κατά τόπους κι έτσι προσφωνείται σε όλο τον ελληνισμό η ατμόσφαιρα των ημερών που στα χρόνια της ελληνικής επαναστάσεως σμίγει με τους καπνούς των ντουφεκιών της ηρωικής εξόδου του Μεσολογγίου κατά την οποία οι αγωνιστές έψαλλαν το Χριστός Ανέστη.
Ο επί πώλου όνου καθήμενος Κύριος, συνοδευόμενος από τους Αποστόλους, εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα. Ο λαός τον υποδέχεται βαστάζοντας βάγια στα χέρια, ζητωκραυγάζοντας Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. Η ανάμνηση αυτή πρωταγωνιστεί στην υμνογραφία της εκκλησίας μας με το μεγαλοπρεπή όρθρο που στο τέλος του διαβάζονται και μοιράζονται στο λαό τα Βάγια.
Η λόγια και λαϊκή έκφραση ορμάται από τα τροπάρια της εκκλησίας και συνθέτει λατρευτικά άσματα που τραγουδούν ομάδες παιδιών μετά τη Θεία Λειτουργία.
Στην Απείρανθο της Νάξου μετά από το κοινό:
Βάι-βάι τω Βαγιώ τρώνε ψάρι και κολιό
και την άλλη Κυριακή τρώνε κόκκινο αυγό
ακολουθεί άλλο ένα άσμα με θέμα την ικεσία προς το Θεό για βροχή ώστε να καρποφορήσουν τα στάχυα.
Κύριε βρέξε το έλεό σου πέψε
βρέξε Θεέ μου δυνατά να κάμομε εννήματα= γεννήματα.
Το θέμα του ανάγεται στην αρχαία εποχή «Ύσον ύσον ω φίλε Ζευ κατά τας αρούρας των Αθηναίων και των πεδίων»
Στην Ήπειρο συναντάμε βαγιάτικο τραγούδι συνδεδεμένο με το τοπικό έθιμο συλλογής των βαΐων για το στολισμό του Ιερού Ναού. Συγκεκριμένα στο χωριό Λοζέτσι (σημερινή ονομασία Ελληνικό) οι νεόνυμφοι του έτους, μαζεύουν τα βάγια την παραμονή (το Σάββατο του Λαζάρου) και τα φορτώνονται πηγαίνοντας στ’ αλωνάκι τραγουδώντας:
όλες οι δάφνες είναι εδώ κι όλες δροσολογιούνται
και νιά (μιά) βιργούλα δεν είν’ δω πάει στη βρύση για νιρό
Η γονιμοποιός δύναμη που εμπεριέχεται στο φύλλωμα των αειθαλών κλάδων της βάγιας, πιστεύεται από το λαό, ότι μεταδίδεται όχι μόνο στο άνθος της γυναικείας ηλικίας και στους νεονύμφους του έτους, αλλά και στα δέντρα και στα ζώα. Επί το γενικότερο σε καθετί το οποίο γεννά και καρποφορεί. Συνάμα έχουν τη δύναμη να διώξουν τους ψύλλους και άλλα ζωύφια που τα ξυπνά η επερχόμενη άνοιξη. Ο βλαστός της βάγιας, είναι σύμβολο ευρωστίας και θαλερότητος, γι’ αυτό τα παιδιά τη μεταφέρουν από πόστα σε πόρτα.
Στη Λέσβο κατασκευάζουν δεμάτιο από κλάδους δάφνης το στολίζουν με κόκκινα και πράσινα πανάκια από νεό φουστάνι, και στην κορυφή βάζουν ένα κουδουνάκι. Με αυτό γυρίζουν στα σπίτια ψάλλοντας το απολυτίκιο της εορτής: Τὴν κοινὴν Ἀνάστασιν πρὸ τοῦ σοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τὸν Λάζαρον Χριστὲ ὁ Θεός….και ακολουθεί το:
Έξω ψύλλοι ποντικοί, μέσα σε βαθύ ρουμάνι.
αφού έχει προηγηθεί χτύπημα του δέματος στο έδαφος τρεις φορές. Ύστερα ακολουθεί το γνωστό:
Ήρθ’ η Λάζαρους ήρθαν τα βάγια ήρθ’ η Κυριακή που τρων’ τα ψάρια
στο στίχο αυτό επισημαίνεται ο πανηγυρικός χαρακτήρας της εορτής και η χαλάρωση της νηστείας, όπως και την ιερή εορτή του Ευαγγελισμού. Ακολουθεί το δίστιχο:
Ήρθ’ η Λάζαρους ήρθαν τα βάγια ήρθ’ η μένεγους τουν κορασίδουν.
Μένεγους είναι ο αρχαίος Υμήν ή Υμέναιος. Η λέξη προέρχεται από το ύμνος κι ήταν γαμήλια ωδή. Επίσης πρόκειται για αρχαία ελληνική θεότητα που προστάτευε το θεσμό του γάμου. Σε αυτό το σημείο ο λαϊκός ποιητής συνετεί με υπομονή τα νεαρά κορίτσια υποψήφια εις γάμου κοινωνίαν, να περιμένουν μέχρι το Πάσχα για να παντρευτούν. Ως γνωστόν η παράδοση της Εκκλησίας μας δεν ευλογεί γάμο τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Και συνεχίζει το κάλαντο με το αίτημα του φιλοδωρήματος:
Κορασίδες μου αραδιαστείτε οι κοτούλες σας αυγά γεννούνε
οι φωλίτσες σας δε τα χωρούνε δώστε μας να ευχηθούμε
Κυριακή των Βαΐων στην Αμοργό. Πηγή: kathimerini.gr
Αξίζει να σημειωθεί πως στα χωριά του Μικρού Αίμου πραγματοποιείτο το έθιμο της συντέκνισσας κατά το οποίο τα κορίτσια του χωριού έτρωγαν μαζί και χόρευαν το τραγούδι της Βάγιας:
Εσύ κυρά μ’ με μάλωσες και θα σε παραδώσω
το τι είδες βάγια μ’ και το πεις το τι θα μαρτυρήσεις;
το τι είδαν τα ματάκια μου ‘κείνο θα μαρτυρήσω…..
Άλλο παλιό έθιμο από την Ύδρα, είναι το λούσιμο όλης της οικογένειας ώστε να είναι καθαροί τη Μεγάλη Εβδομάδα. Αυτό βεβαίως γινόταν μετά την ακολουθία του Όρθρου της Μεγάλης Δευτέρας που ψάλλεται την Κυριακή των Βαΐων εσπέρας.
Στις Κυδωνίες της Μικράς Ασίας η περιφορά της βάγιας γινόταν από το νεωκόρο υπό τη συνοδεία της ομάδας των παιδιών που τραγουδούσαν τα κάλαντα:
Βάγια βάγια τω βαγιώ
τρώσι ψάρι και κολιό
και τον άλλο Κυριακό
τρώσι κόκκινο αυγό.
Από περιγραφές κειμένων μαθαίνουμε ότι εισήχθη στο Πατριαρχείο των Ιεροσολύμων αναπαράσταση της ανάμνησης της θριαμβευτικής εισόδου του Κυρίου στην Αγία Πόλη, με τον Πατριάρχη καθισμένο σε γαϊδουράκι, να ξεκινάει από το όρος των Ελαιών, συνοδεία επισκόπων, και να εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα. Το έθιμο αυτό συνεχίστηκε τη βυζαντινή εποχή κι ονομαζόταν «ο περίπατος του Αυτοκράτορα». Ο Αυτοκράτωρ ξεκινούσε από τα ανάκτορα με μεγαλοπρεπή πομπή, κι έμπαινε στην Αγία Σοφία. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πομπής εψάλλετο το «Ἐξέλθετε ἔθνη, ἐξέλθετε καί λαοί καί θεάσασθε σήμερον τόν βασιλέα τῶν οὐρανῶν ὡς ἐπί θρόνου ὑψηλοῦ, ἐπί πώλου εὐτελοῦς». Ο Βασιλιάς μοίραζε βάγια και σταυρούς στο λαό, ενώ ο Πατριάρχης έψελνε με τα κεριά στα χέρια. Από την Κυριακή της Ορθοδοξίας και για όλη τη Σαρακοστή οι βυζαντινοί εύχονταν Καλή Ανάσταση, κι εννοείται πως και την ημέρα αυτή των Βαΐων αλλά και καθ’ όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα.
Ο αγερμός των παιδιών με κλαδιά μύρτου η με σταυρό στολισμένο με μύρτο παρατηρείται στις περιοχές γύρω της Κωνσταντινουπόλεως και της Μικράς Ασίας υπενθυμίζοντας το αρχαίο έθιμο της «ειρεσιώνης». Η ειρεσιώνη (από το είρος = έριον, μαλλίον) είναι κλάδος αγριελιάς στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό ή κόκκινο όπου τοποθετούσαν καρπούς από τη σοδειά. Τα παιδιά την περιέφεραν στους δρόμους της αρχαίας Ελλάδας τις εορτές του καλοκαιριού, και στα Πυανόψια, εορτή συγκομιδής καρπών. Όπως μέχρι τις ημέρες έτσι και τότε τα παιδιά έψελναν άσματα προς ευφορίαν των καρπών της γης κι εννοείται προς ευτυχία των ανθρώπων. Στην ίδια ενότητα των Βαΐτικων ανήκουν και τα λαζαρικά άσματα που λέγονται το Σάββατο του Λαζάρου σε διάφορες περιοχές του Ελληνισμού!
Καλή Ανάσταση!
ethereal dance - αιθέριος χορός
Dragonflies'
ethereal dance
above the lotuses
Λιβελούλων
αιθέριος χορός
πάνω στους λωτούς
Σάββατο 24 Απριλίου 2021
Παρασκευή 23 Απριλίου 2021
The romantic epic poems of tomorrow - Τα ρομαντικά επικά ποιήματα του αύριο
Dragons breathe nuclear fire
Witches cast their cybernetic spell
Knights wear their mechanic armors
The romantic epic poems of tomorrow
-or is it today already?-
Are written by robotic hands
Δράκοι βγάζουν φωτιές πυρηνικές
Μάγισσες επικαλούνται κυβερνοξόρκια
Ιππότες ντύνονται τις μηχανικές τους πανοπλίες
Τα ρομαντικά επικά ποιήματα του αύριο
-ή μήπως είναι κιόλας σήμερα-
Από ρομποτικά χέρια γράφονται
23η Απριλίου, Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου
Η 23η Απριλίου έχει καθιερωθεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου. Ορίστηκε επίσημα μόλις το 1996, μετά από εισήγηση της Διεθνούς Ένωσης Εκδοτών στην Ουνέσκο.
Το σκεπτικό ήταν ότι μία ετήσια «επέτειος» θα αποτελούσε αφορμή για την οργάνωση συντονισμένων δράσεων σε όλο τον κόσμο που θα αναδείκνυαν την αξία του βιβλίου, τη σημασία της ανάγνωσης και θα έριχναν φως σε τα πνευματικά δικαιώματα. Άλλωστε, ήδη από το 1988 η Ουνέσκο έκανε ανάλογες προσπάθειες, χωρίς όμως μία επίσημη και σταθερή βάση.
Η πρόταση της Διεθνούς Ένωσης Εκδοτών εγκρίθηκε τον Νοέμβριο του 1995 στο Παρίσι. Ως μέρα επιλέχθηκε η 23η Απριλίου εξαιτίας μιας μακάβριας σύμπτωσης. Τρεις σπουδαίοι συγγραφείς, ο Σαίξπηρ, ο Θερβάντες και ο Ίνκα Γκαρθιλάσο ντε λα Βέγκα, όλοι πέθαναν στις 23 Απριλίου του 1616. Στην πραγματικότητα βέβαια, ο θάνατος του Σαίξπηρ καταγράφηκε στις 23 σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο που χρησιμοποιούταν τότε στην Αγγλία. Στον ισπανόφωνο κόσμο, όπου ζούσαν ο Θερβάντες και ο «Ελ Ίνκα» είχε καθιερωθεί το Γρηγοριανό. Επιπλέον, ο Θερβάντες, παρόλο που πράγματι κηδεύτηκε στις 23, πέθανε στις 22.
Λογοτέχνες που επίσης πέθαναν στις 23 Απριλίου διαφορετικών ετών είναι ο Ζουζέπ Πλα και ο Ουίλιαμ Ουόρντσγουορθ. Ακόμα, το αριθμητικό μοτίβο της 23-04 απαντάται σε αρκετές γεννήσεις. Ο Μωρίς Ντρυόν, ο Χαλντόρ Λάξνες, ο Μανουέλ Μεχία Βαγιέχο, η Νγκάιο Μαρς είναι μερικά από τα γνωστότερα ονόματα, ενώ ο Βλαντίμιρ Ναμπόκοφ γεννήθηκε μία μέρα πριν, στις 22 Απριλίου!
Πέμπτη 22 Απριλίου 2021
A new day dawns - Νέα μέρα ξημερώνει
A new day dawns
We slept as humans
We woke up pawns
The rich will feast
Upon the poor
When life is so filthy
Death seems so pure
Νέα μέρα ξημερώνει
Όποιος κοιμήθηκε άνθρωπος
Ξύπνησε πιόνι
Οι πλούσιοι θα τραφούν
Με τις σάρκες των φτωχών
Βρώμικη των ζώντων η ζωή
Καθάρια εκείνη των νεκρών
Τετάρτη 21 Απριλίου 2021
Συμβουλεύω ὅσους ξέρουν κολύμπι νὰ μὴν ἐπιχειρήσουνε ποτὲ νὰ αὐτοκτονήσουν διὰ θαλάσσης
Αν δεχτούμε αυτό που λέγεται συχνά, ότι οι ποιητές είναι αθάνατοι, τότε η αυτοκτονία του Καρυωτάκη ήταν ένας ρόλος που μαζί με την ποίηση του εξασφάλισε την πολυπόθητη αθανασία. Αν προσπαθήσει κάποιος να συνδέσει με την κλωστή της αφήγησης τα τελευταία γεγονότα που οδήγησαν στο μοιραίο, θα ξεκινούσε από την απόσπαση του υπαλλήλου Καρυωτάκη στην Πάτρα, τον Φεβρουάριο του 1928 και λίγο αργότερα στην Πρέβεζα. Η ελληνική επαρχία της εποχής θα φάνταζε γκρίζα και μονότονη για τα όνειρα και τον ποιητικό δυναμισμό ενός Καρυωτάκη. Θα πρέπει όμως να αναλογιστούμε και το πρόσθετο βάρος μιας αρρώστιας που του είχε γίνει βρόχος. Κυρίως θα πρέπει να συνυπολογίσουμε την συντριπτική κατάθλιψη που επιφέρει στον φορέα της η σύφιλη στο τελικό στάδιο, αν υποτεθεί ότι ο Καρυωτάκης είχε περάσει ήδη σ’ αυτό.
Στις 21 Ιουλίου 1928, στις 4.30 το απόγευμα ο Κώστας Καρυωτάκης, σε ηλικία 32 ετών, ξάπλωσε κάτω από έναν ευκάλυπτο και αυτοκτόνησε με πιστόλι στην καρδιά. Την προηγουμένη είχε αποπειραθεί να δώσει τέλος στη ζωή του προσπαθώντας μάταια επί δέκα ώρες να πνιγεί.
Η απόγνωση που εκφράζει στην αλληλογραφία με δικούς του ανθρώπους για την επαρχιακή ζωή και την μικρότητα της τοπικής κοινωνίας, θα μπορούσε να εξηγήσει ως ένα μόνο βαθμό το αποτρόπαιο της πράξης του.
Γεγονός είναι ότι από το παραλιακό καφενείο «Ουράνιος Κήπος», όπου ήπιε μια βυσσινάδα, αφήνοντας πουρμπουάρ 75 δραχμές σ’ ένα λογαριασμό 5 δραχμών, ο Καρυωτάκης βάδισε προς την αιωνιότητα σε μια απόσταση 400 μέτρων για την τελευταία πράξη του δράματος. Η φωτογραφία της Χωροφυλακής που τον δείχνει κουστουμαρισμένο, με το ψαθάκι και με το χέρι οπλισμένο στο ύψος του στήθους θα μπορούσε να είναι η εικόνα της ίδιας της ποίησης που θυσιάζεται ρομαντικά και ανεξήγητα για αυτό τον κόσμο.
Τα παραλειπόμενα της ειρωνείας που υπάρχουν συνήθως σε κάθε τραγικό γεγονός επιβεβαιώνουν ότι ο Καρυωτάκης αφού είχε αγοράσει το πιστόλι δεν ήξερε ούτε να το απασφαλίσει κι επέστρεψε διαμαρτυρόμενος στον οπλοπώλη ότι το όπλο δεν εκπυρσοκροτούσε.
Στο υστερόγραφο της επιστολής αυτοχειρίας δεν ξέχασε την αυτοσαρκαστική του διάθεση κι έγραψε:
«Καὶ γιὰ ν' ἀλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω ὅσους ξέρουν κολύμπι νὰ μὴν ἐπιχειρήσουνε ποτὲ νὰ αὐτοκτονήσουν διὰ θαλάσσης. Ὅλη νύχτα ἀπόψε ἐπὶ δέκα ὧρες, ἐδερνόμουν μὲ τὰ κύματα. Ἤπια ἄφθονο νερό, ἀλλὰ κάθε τόσο, χωρὶς νὰ καταλάβω πῶς, τὸ στόμα μου ἀνέβαινε στὴν ἐπιφάνεια. Ὡρισμένως, κάποτε, ὅταν μοῦ δοθεῖ ἡ εὐκαιρία, θὰ γράψω τὶς ἐντυπώσεις ἑνὸς πνιγμένου».
The Phantom 2040
The Phantom 2040: Πρόκειται για μια υπέροχη σειρά κινουμένων σχεδίων, η οποία εξιστορεί τις περιπέτειες του Phantom, του γνωστού ήρωα, αλλά μιας μελλοντικής εκδοχής του. Στο κανάλι στο youtube(https://www.youtube.com/channel/UCH8MMERy0ZxJxAUduM-018g) μπορείτε να βρείτε και τα υπόλοιπα επεισόδια. Αργά ή γρήγορα βέβαια θα τα ανεβάσω κι εγώ, εδώ πέρα.
madness reigns - Βασιλεύει η τρέλα
Pure
madness reigns
When wendigo cries
Ουρλιάζει
ο γουέντιγκο
Βασιλεύει η τρέλα
Τρίτη 20 Απριλίου 2021
Σχολιάζοντας το trailer του Shang - Chi
Με μεγάλη χαρά αλλά και μεγάλη επιφύλαξη άκουσα την είδηση πως η Marvel θα μεταφέρει στο κινηματογραφικό της σύμπαν τον Shang Chi.
Να πω ότι γενικά δεν με πολυτρελαίνει το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel. Λίγο η ανάμιξη ιστοριών από διάφορα εναλλακτικά σύμπαντα της Marvel, λίγο η κορεκτίλα που διαπνέει τις ταινίες, λίγο κάποιες επιλογές, όπως το να κάνουν τον Θωρ ολίγον τι κωμική περιπέτεια, λίγο ότι έχω γεράσει και έχω μείνει στις κλασικές ιστορίες όπως τις έμαθα, ε, προκαλούν μια κάποια δυσθυμία όταν βλέπω αυτές τις ταινίες.
Τέλος πάντων, τις βλέπω. Γκρινιάζοντας μεν, παρακολουθώντας δε.
Όπως θα έχετε καταλάβει, επειδή έχω και μια τρέλα με τις πολεμικές τέχνες, δεν άργησε ο Master of Kung Fu, ιστορία που στην Ελλάδα έγινε γνωστή από τις εκδόσεις Καμπανά, να γίνει από τις αγαπημένες μου φιγούρες. Αν και μικρός τότε που το διάβαζα, παρ' ότι με ξένιζε η σκοτεινιά αυτού του κόμικ, το δράμα που περνούσε ο ήρωας ο οποίος βρισκόταν σε σύγκρουση με τον διαβολικό πατέρα του, τον Fu Manchu, τις ψυχολογικές επιθέσεις- τεχνάσματα του πατέρα του που δεχόταν, το λάτρεψα. Οι πολεμικές τέχνες, η δράση, η πλειάδα των κακών που αντιμετώπιζε μου ήταν αρκετά ώστε να ξεπεράσω τα "εμπόδια" που ανέφερα παραπάνω και που πολύ τα εκτίμησα με το πέρασμα του χρόνου.
Για να έρθω στο trailer και στην εντύπωση που αποκόμισα από αυτό. Η ταινία θα είναι προφανώς άρτια. Οι πρωταγωνιστές εξαιρετικοί και η δράση καταιγιστική. Χαίρομαι, παραδόξως, που αντί του Fu Manchu, ο αρχικακός θα είναι ο Μανδαρίνος. Μετά από εκείνη την απαράδεκτη συμπεριφορά που επεφύλαξαν στο σπουδαίο αυτό χαρακτήρα, στο Iron Man, όπου Ben Kingsley(καταπληκτικός) έπαιζε έναν Μανδαρίνο ο οποίος ήταν ένας απλός απατεώνας-ηθοποιός, ήρθε η ώρα να εμφανιστεί ο πραγματικός Μανδαρίνος. Είδα κάποιους κακούς σημαντικούς από την ιστορία, πράγμα που επίσης με χαροποίησε.
Έχω κάποιες επιφυλάξεις για την προσέγγιση της ταινίας. Το Shang Chi, δεν είναι υλικό για να γίνει ένα Τίγρης και Δράκος α λα Marvel. Έχει βαρύ υπόβαθρο από πίσω του. Οι εσωτερικές συγκρούσεις του ήρωα είναι σημαντικότερες από τις - χορογραφημένες εξαιρετικά είμαι σίγουρος- συγκρούσεις με τους αντιπάλους του. Το δε "σκοτάδι" της αρχικής ιστορίας θα παραμείνει ή θα υποχωρήσει στην "μανία" που κληροδότησε ο μεγάλος Stan Lee στη Marvel για χιούμορ ακόμα και στα σκοτεινότερα σημεία;
Αυτά τα ολίγα για την ώρα και προσεχώς...περισσότερα
Δευτέρα 19 Απριλίου 2021
A vampiric love - Έρωτας σαν βρικόλακας
Kisses
that bite
A vampiric love
Φιλιά
που δαγκώνουν
Έρωτας σαν βρικόλακας
Κυριακή 18 Απριλίου 2021
Humanity - Ανθρωπιά
There's fear in the air
I am hiding in my lair
Poor people are dying
I've got no time to spare
Γύρω μου παντού φόβος
Στη κρυψώνα μου μόνος
Ο φτωχός πεθαίνει
Δε μου περισσεύει χρόνος
Ο Maurice Level και οι ιστορίες του Grand Guignol
της Ιλέην Ρήγα
« …Η γαλλική διάνοια ταιριάζει πιο φυσικά σε αυτό το σκοτεινό ρεαλισμό, παρά στην υπόνοια του αόρατου»
H. P. Lovecraft, Supernatural Horror in Literature
Σκοτεινός ρεαλισμός. Με αυτές τις δύο λέξεις-κλειδιά μου σύστησε ο H. P. Lovecraft τον Maurice Level, στο δοκίμιό του με τίτλο «Υπερφυσικός Τρόμος στη Λογοτεχνία». Λίγο αργότερα, στη διάρκεια της έρευνάς μου πάνω στο γαλλικό θέατρο του Grand Guignol, το όνομα του Level εμφανίστηκε και πάλι μπροστά μου.
Πλέον, ο Γάλλος συγγραφέας είχε κεντρίσει αρκετά το ενδιαφέρον μου, ώστε να επικεντρώσω την έρευνά μου πάνω του. Ανακάλυψα πως η συμβολή του Level στον τρόμο, αν και σημαντική, παραμένει ακόμα υποτιμημένη και ο ίδιος, για αρκετούς αναγνώστες και λάτρεις του τρόμου, παραμένει άγνωστος – γεγονός που οφείλεται στο ότι τα περισσότερα έργα του, αν και διαθέσιμα στα γαλλικά, δεν έχουν ακόμα μεταφραστεί στα αγγλικά.
Από τα μυθιστορήματά του, το πιο γνωστό είναι το L’ épouvante (1908), που στα αγγλικά μεταφράστηκε ως The Grip of Fear (1909). Αφηγείται την ιστορία ενός νέου δημοσιογράφου που, επιστρέφοντας από δείπνο, πέφτει πάνω σε μια σκηνή εγκλήματος την οποία αλλοιώνει όταν οι δολοφόνοι απομακρύνονται, ώστε να γελοιοποιήσει την αστυνομία και να γράψει το άρθρο που θα απογειώσει την καριέρα του. Τα διηγήματά του εκδίδονταν σε εφημερίδες και περιοδικά της εποχής, κυρίως στη γαλλική εφημερίδα Le Journal και στο ιστορικό Weird Tales της Αμερικής. Σταδιακά, άρχισαν να συλλέγονται και από το 1903 και έπειτα να μεταφράζονται, με πιο γνωστή τη συλλογή Les Portes de L’Enfer (Οι Πύλες της Κολάσεως, 1910), αλλά και τη συλλογή των έργων του από την Αγγλίδα δημοσιογράφο και εκδότρια Alys Eyre Macklin, υπό τον τίτλο Tales of Mystery and Horror (Ιστορίες Μυστηρίου και Τρόμου, 1920).
Αν και κατά την διάρκεια της συγγραφικής του πορείας o Level ασχολήθηκε με πολλά λογοτεχνικά είδη, έδειχνε πάντα μια ιδιαίτερη προτίμηση στην αστυνομική λογοτεχνία, στη λογοτεχνία του φανταστικού και του τρόμου. Οι σύγχρονοι κριτικοί τον αποκαλούν διάδοχο των Villiers de l’Isle-Adam και Guy de Maupassant, ενώ τα αστυνομικά έργα του ακολουθούν τα χνάρια του πατέρα του μακάβριου, Edgar Allan Poe.
Όπως παρατήρησε και ο Lovecraft, ο τρόμος του Level δεν βασίζεται στο υπερφυσικό στοιχείο. Πηγάζει από τον άνθρωπο, τις σκοτεινές γωνιές της ανθρώπινης φύσης. Ο τρόμος του Level είναι ένας νατουραλιστικός, χειροπιαστός τρόμος. Δεν χρησιμοποιεί φαντάσματα και το Άγνωστο για να τρομάξει τον αναγνώστη, αλλά κάτι που είναι εξίσου εκτός του ελέγχου του: την πραγματικότητα. Ο Level χρησιμοποιεί την επιστήμη της εποχής, την ιατρική και την τεχνολογία για να οδηγήσει τον τρόμο σε σύγχρονα, πιο οικεία μονοπάτια. Τα στοιχειωμένα πορτρέτα δίνουν εδώ τη σειρά τους σε φωτογραφίες, τα μαχαίρια αντικαθίστανται από περίστροφα, ενώ τα απομονωμένα κάστρα παραγκωνίζονται και η δράση τοποθετείται μέσα στις συνοικίες του Παρισιού. Αντλεί τα θέματά του από την επικαιρότητα της εποχής, καταφέρνοντας έτσι να κερδίσει το απαιτητικό κοινό που διψά για νέες συγκινήσεις. Ακροβατεί με δεξιοτεχνία ανάμεσα στη λογική και το παράλογο, το ηθικό και το αρρωστημένο, και, σχεδόν πάντα, τον τελευταίο λόγο στα διηγήματά του τον έχει η ανατροπή.
Κάθε διήγημα ξεκινά με μια φράση που κεντρίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη και συνεχίζει ξετυλίγοντας το κουβάρι των γεγονότων μέσα από μια βαθμιαία αφήγηση που χειρίζεται άψογα την αγωνία και τρέφει την περιέργεια, ώσπου να καταλήξει σε ένα αναπόφευκτο τέλος που κρατά καθηλωμένο τον αναγνώστη. Η δεξιοτεχνία του Level είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή στα διηγήματα όπου το τέλος είναι προβλέψιμο ή προ-οικονομείται. Ακόμα κι εκεί, φυτεύεται τόσο αριστοτεχνικά ο σπόρος της αμφιβολίας, που η αφήγηση σε αιχμαλωτίζει.
Ένα από τα δυνατά χαρτιά των ιστοριών του Level είναι η παγίδα της Μοίρας που στήνει στους χαρακτήρες του. Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το πεπρωμένο, πόσο μάλλον από την καταδίκη, κι εκεί κρύβεται η πηγή του τρόμου, αλλά και της χαρακτηριστικής ειρωνείας στις πλοκές του. Οι ήρωές του είναι απλοί, καθημερινοί άνθρωποι από διάφορες κοινωνικές τάξεις και μορφωτικά επίπεδα, αποδεικνύοντας πως τα σχέδια της Μοίρας δεν κάνουν διακρίσεις. Μέσα από το πρίσμα των παθών, των αγωνιών, των φόβων τους, ερμηνεύουν καταστάσεις και παίρνουν θανάσιμες αποφάσεις, καταδικάζοντας τον εαυτό τους και τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Ως εκπρόσωπος του ρεύματος του νατουραλισμού, χρησιμοποιεί τα ένστικτα των ηρώων του, τις επιδράσεις των κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών ως βάσεις για τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις τους. Η κληρονομικότητα, το περιβάλλον, η πίεση της στιγμής συχνά καθορίζουν και θολώνουν τις σκέψεις τους, οδηγώντας τους με μεθοδική ακρίβεια στη μακάβρια τιμωρία τους.
Πρέπει επίσης να έχουμε κατά νου ότι την περίοδο που έγραφε ο Level, η εκτέλεση με γκιλοτίνα ήταν ακόμα νόμιμη, σε ισχύ, κι έτσι, αναπόφευκτα, αρκετά διηγήματα διαδραματίζονται γύρω από τις ιστορίες ανθρώπων που εκτελέστηκαν, ή ακόμα και των δήμιων, όπως «Η Γαλανομάτα». Ενδιαφέρον παρουσιάζει και ο δεισιδαιμονικός τρόπος με τον οποίο η εποχή αντιμετώπιζε ασθένειες, όπως τη φυματίωση ή την επιληψία, περιθωριοποιώντας τους ασθενείς εξαιτίας της έλλειψης γνώσεων και ιατρικής ανάπτυξης εκείνη την εποχή.
Η αγάπη χωρίς ανταπόκριση μας χαρίζει ένα από τα πιο σκληρά και γνωστά διηγήματα της συλλογής, το «Ένα Φιλί γι’ Αντίο» (έγινε από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις του Grand Guignol και αποτέλεσε τη βασική ιδέα του The Haunt of Fear του EC Comics το 1950), ενώ η αδελφική αγάπη στο «Η Νύχτα και η Σιωπή» έχει έντονη ατμόσφαιρα αρχαίας τραγωδίας. Μέσα στα πλαίσια της ιατρικής, το διήγημα «Το Κρανίο» φέρνει ένα γιατρό αντιμέτωπο με τη λάθος διάγνωσή του και τις ολέθριες συνέπειές της, ενώ η «Προδοσία του Χλωροφόρμιου» κάνει το θάνατο μονόδρομο.
Τα διηγήματα αυτά μεταφράζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά, και η επιλογή τους έγινε με τέτοιο τρόπο ώστε ο αναγνώστης να γνωρίσει νέες συγκινήσεις σε γνωστούς τρόμους μέσα από ένα συγγραφέα που χειρίζεται με μαεστρία την ειρωνεία στην πιο ακραία της μορφή. Διαβάζοντάς τα κανείς μπορεί να διακρίνει την επιρροή που άσκησαν αυτά τα μικρά διηγήματα φρίκης του Level στη σύγχρονη λογοτεχνία και τέχνη του τρόμου – ακόμα και στο σινεμά. Ιστορίες που ισορροπούν ανάμεσα στο έγκλημα και τον τρόμο, που μας φέρνουν αντιμέτωπους με προσωπικές φοβίες, που μας αναγκάζουν να ακούσουμε τα λυσσασμένα αλυχτίσματα των σκύλων, τον ήχο του πυροβολισμού, τη λεπίδα της γκιλοτίνας…
Βρισκόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα, χαραυγή του 20ού, κάπου στα στενά του Παρισιού, και τα βήματά μας μάς οδηγούν στον αριθμό 20 της οδού Chaptal. Οι ανατριχιαστικές αφίσες υπόσχονται να ικανοποιήσουν τα διψασμένα μάτια μας… Καλώς ήρθατε στo Grand Guignol.
Όλα τα προαναφερθέντα διηγήματα του Maurice Level θα τα βρείτε, μαζί με πολλά άλλα, στη συλλογή διηγημάτων από τις εκδόσεις Αρχέτυπο “Ιστορίες του Γκραν Γκινιόλ”.
Proper word - Σωστή κουβέντα
Rabbits are biting, butterflies are stinging
Lambs are growling, robins are spitting
I see you are struggling to find the proper word
Do not get anxious, we've made a wonderful world!
Τσιμπούν οι πεταλούδες, οι κούνελοι δαγκώνουν
Φτύνουν οι κοκκινολαίμηδες, τα πρόβατα θυμώνουν
Σωστή κουβέντα νά βρεις, σε βλέπω προσπαθείς
Υπέροχο κόσμο φτιάξαμε γι' αυτό μην αγχωθείς!
Σάββατο 17 Απριλίου 2021
Παρασκευή 16 Απριλίου 2021
Πέμπτη 15 Απριλίου 2021
do flies run? - οι μύγες τρέχουν; hay(na)ku
When
hares fly,
do flies run?
Όταν
λαγοί πετούν,
οι μύγες τρέχουν;
η σελήνη στον ουρανό της μέρας
Δε μου απομένουν παρά ελάχιστες στιγμές
αλλά μπορώ ακόμη τη σελήνη στον ουρανό της μέρας ν' αγναντεύω
Αγνώστου Ιάπωνα Καμικάζι
Η Εκδίκηση των Ανέμων, εκδ Το Ροδακιό
επιλογή-μετάφραση: Δημήτρης Χουλιαράκης
Τετάρτη 14 Απριλίου 2021
Avec moi!
A dinosaur I am
heading to my inevitable
extinction
Come, rejoice avec moi!
Ένας δεινόσαυρος είμαι
πορεύομαι προς της αναπόφευκτη
εξαφάνισή μου
Ελάτε, χαρείτε avec moi!
Τρίτη 13 Απριλίου 2021
Tempting - Δελεαστικός chain hay(na)ku
Tempting
yet bitter
The betrayal's wine
But we keep
drinking it
anyway
Δελεαστικός
μα πικρίζει
Της προδοσίας οίνος
Παρ' όλα αυτά
συνεχίζουμε να
πίνουμε
Δευτέρα 12 Απριλίου 2021
Aghori - Αγκόρι chain hay(na)ku
Aghori
Standing between
life and death
Drinking from skulls
covered in
ashes
Making
charnel grounds
their sweet home
Devouring without disgust
dead men's
flesh
Αγκόρι
Ζώντας μεταξύ
ζωής και θανάτου
Από κρανία πίνοντας
καλυμμένοι με
στάχτες
Κάνοντας
σπιτικό τους
την νεκρική γη
Καταβροχθίζοντας χωρίς απέχθεια
των νεκρών
σάρκες
Κυριακή 11 Απριλίου 2021
Ο Αγγελιαφόρος
Το Πράγμα είπε πως θα 'ρθει στις τρεις η ώρα τη νύχτα
απ'τον παλιό ναό που βρίσκεται κάτω από το λόφο.
Εγώ όμως κουρνιασμένος κοντά στη ζεστή φωτιά
από ξύλα βελανιδιάς, προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου
ότι αυτό δε θα συμβεί.
Σίγουρα, λέω, ήταν κάτι που ειπώθηκε έτσι απερίσκεπτα,
μια σκέψη κάποιου που δεν ξέρω πραγματικά,
ότι η Πρεσβύτερη Σφραγίδα, μια πανάρχαιη κληρονομιά,
απελευθερώνει τις αδέξιες μορφές του σκοταδιού.
Όχι, δεν το εννοούσε- παρ' όλα αυτά εγώ
άναψα ακόμη μια λάμπα την ώρα που ο Λέων
άρχισε να υψώνεται πάνω από τον Σίκονκ· εκείνη τη στιγμή
ακούστηκε η καμπάνα. Η ώρα τρεις, κι η λαμπερή
φωτιά έσβησε σιγά σιγά και τότε
ακούστηκε στην πόρτα ένα προσεχτικό κροτάλισμα
που η πραγματικότητά του με καταβρόχθισε
σαν φλόγα!
Χ.Φ. Λάβκραφτ - Οι Μύκητες Από Τον Γιόγγοθ - εκδ. Αίολος
Σάββατο 10 Απριλίου 2021
The rake - Η τσουγκράνα
Would you ever drink
a coffee made by a snake
Would you ever trust
a fox to bake a cake
I am sunbathing here
with a turtle by the lake
This place is full of leaves
Tell the hedgehog to grab a rake
Θα έπινες ποτέ καφέ
φτιαγμένο από φίδι
Θα εμπιστευόσουν ποτέ
αλεπού γλυκό να ψήσει
Λιάζομαι κολλητέ
με μια χελώνα στη λίμνη
Φύλλα παντού σκαντζόχοιρε
Η τσουγκράνα τίποτα δεν αφήνει
Αφιέρωμα στην απέραντη κακία του Doctor Doom
Αναμφίβολα, ο πιο εντυπωσιακός κακός του σύμπαντος της Marvel είναι ο Doctor Doom(Victor Von Doom). Σε μια κλίμακα κακίας από το 0 ως το 10, ο Doom φτάνει άνετα στο 1000! Έχει πραγματικά τα πάντα. Όνομα κακό(Δόκτωρ Καταδίκης ή Καταστροφής) έχει. Επιστημονικές γνώσεις φοβερές(συμφοιτητής του Ριντ Ρίτσαρντς γνωστού και ως Mr. Fantastic)έχει. Γνώσεις μαγείας(κληρονομιά από τη μητέρα του που ήταν μάγισσα) έχει. Δικτάτορας σε χώρα της ανατολικής Ευρώπης, είναι. Μην ξεχνάτε ότι τα περισσότερα comics με υπερήρωες δημιουργήθηκαν εν μέσω Ψυχρού Πολέμου. Ακόρεστη δίψα για εξουσία, έχει. Ζήλεια και φθόνο χωρίς τέλος για τον αρχηγό των Τεσσάρων Φανταστικών, Ριντ Ρίτσαρντς, έχει. Δυνάμεις αστείρευτες, έχει. Υπέρμετρη φιλοδοξία, έχει. Μια τραγική ιστορία με δύσκολα παιδικά χρόνια και παραμορφωμένο πρόσωπο(έτσι θεωρεί ο ίδιος δηλαδή), έχει. Ε, τι άλλο χρειάζεται για να ανακηρυχθεί ο πιο κακός κακός της Marvel; Τόσο κακός που ακόμα και ο Μεφίστο(ο διάβολος της Marvel) φαίνεται παιδάκι του νηπιαγωγείου μπροστά του! Νομίζω πως αν η Marvel είχε μόνο τον Dr. Doom σαν κακό και μόνο υπερήρωες, πάλι αρκετός θα ήταν. Μια χαρά θα τους στρίμωχνε όλους, ένα σωρό ιστορίες θα έβγαιναν και θα προλάβαινε να τρομοκρατήσει και τους υπηκόους του στην φανταστική χώρα της Λατβερίας. Σας λέω, αν η κακία έπρεπε κάπως να απεικονιστεί, η εικόνα θα ήταν αυτή του Dr. Doom!
Φυσικά υπάρχουν και άλλες πτυχές του σκοτεινού αυτού χαρακτήρα, που έχουν κατά καιρούς αναπτυχθεί από τους σεναριογράφους αλλά σε αυτό το κείμενο αποτίνω φόρο τιμής στη μοχθηρία, την κακία και το διαβολικό μεγαλείο αυτού του καταπληκτικού χαρακτήρα που δημιούργησαν ο Stan Lee και ο Jack Kirby. Άλλωστε πολλές φορές στις ΗΠΑ όταν κάποιος θέλει να πειράξει κάποιον φίλο του για την κακία που δείχνει σε κάποιο θέμα, του λέει σιγά ρε, Dr. Doom!
Δυο βίντεο συνοδεύουν το κείμενο. Ένα με τα 10 χειρότερα πράγματα που έχει κάνει ο Doom και ένα με τα 10 καλύτερα!
Παρασκευή 9 Απριλίου 2021
Silver Surfer
Let me fly among the distant stars
Let me go where no one went before
To meet alien civilisations and cultures,
strange creatures and wonders unimaginable
Let me travel alone in the outer space
Let me be a Silver Surfer...
Αφήστε με να πετάξω στα μακρινά αστέρια
Αφήστε με να πάω εκεί που κανείς ποτέ δεν πήγε
Να συναντήσω εξωγήινους πολιτισμούς και παραδόσεις,
παράξενα πλάσματα και θαύματα αδιανόητα
Αφήστε με να ταξιδέψω μόνος μου στο διάστημα
Αφήστε με να είμαι ένας Σίλβερ Σέρφερ ...
Silver Surfer είναι χαρακτήρας της Marvel Comics
Πέμπτη 8 Απριλίου 2021
An azure winged wolf - Ένας φτερωτός γαλάζιος λύκος
An azure winged wolf
flies in the sky every night
A predator hunting the stars
A strange herbs tea's effect
Φτερωτός γαλάζιος λύκος
πετά κάθε βράδυ στον ουρανό
Θηρευτής που άστρα κυνηγά
Συνέπεια τσαγιού βοτάνων μυστικών
Ένα αφιέρωμα στον Απίθανο Χαλκ (The Incredible Hulk)
Η εικόνα από το https://hulk.fandom.com/wiki/The_Incredible_Hulk_(Comics)
Ένας από τους αγαπημένους μου ήρωες της Marvel comics είναι χωρίς αμφιβολία ο πρασινοτόμαρος (καμιά φορά και γκριζοτόμαρος) γίγαντας που ονομάζεται Hulk. H ιστορία του είναι λίγο πολύ γνωστή στους φίλους των κόμικς. Ο επιστήμονας δρ. Μπρους Μπάννερ από ένα, όχι και τόσο αθώο, ατύχημα εκτίθεται σε ακτίνες Γάμμα που τον κάνουν όταν θυμώνει να γίνεται τεράστιος, πράσινος, κτηνώδης, όχι πολύ έξυπνος και πάνω απ΄ όλα πανίσχυρος. Μέσα στα χρόνια διάφορα στοιχεία προστέθηκαν και αφαιρέθηκαν τόσο στο χαρακτήρα όσο και στην ιστορία του.
Ο Hulk έγινε έξυπνος, μετά ξανάγινε πιο άμυαλος και πιο ζωώδης, μετά έγινε γκρίζος και έξυπνος, αργότερα εναλασσόταν μεταξύ Μπάννερ, γκρίζου έξυπνου Hulk και πράσινου άμυαλου Hulk, στη συνέχεια έγινε μόνο πράσινος και έξυπνος με την προσωπικότητα του Μπάννερ, κάποια στιγμή χωρίστηκαν οι δυο τους, πήγε στο διάστημα, κατέκτησε κόσμους, ξαναγύρισε, σκοτώθηκε, ζωντάνεψε, έγινε αθάνατος και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο.
Εγώ θα μείνω πιο πολύ στην αρχική ιστορία. Αυτή που κρύβει κι ένα δράμα, που θυμίζει αυτό του Τζέκυλ και Χάιντ, έναν άνθρωπο που τα παιδικά του τραύματα(είχε βίαιο πατέρα που ξεσπούσε πάνω του) και το ατύχημα με τις ακτίνες γάμμα, αντί κάποιου είδους φάρμακο που παρασκεύασε ο δρ. Τζέκυλ, δημιούργησαν μια δεύτερη ανεξέλεγκτη προσωπικότητα, όχι τόσο άσχετη με τον ίδιο τον Μπάννερ, η οποία φυσικά ήταν και η αιτία να καταστραφεί κάθε πιθανότητα να ευτυχήσει στη ζωή του. Πολλές φορές γυναίκες που αγάπησε και καλοί φίλοι, χάθηκαν ή σκοτώθηκαν λόγω των περιπετειών που προκαλούσε η παρουσία του Hulk.
Πραγματικά, ο Hulk είναι ένας ήρωας ζηλευτός για την απίστευτη δύναμη και τις θαυμαστές περιπέτειές του αλλά ο Μπάννερ είναι ένας άνθρωπος αξιολύπητος ακριβώς λόγω των στοιχείων που κάνουν ζηλευτή την άλλη προσωπικότητά του. Το θέμα του πολιτισμένου, σκεπτόμενου, φιλήσυχου ανθρώπου απέναντι στον κτηνώδη, οδηγούμενο από τα ένστικτα, απολίτιστο εαυτό που κρύβει διερευνήθηκε συχνά πυκνά από ιδιοφυείς σεναριογράφους στη διάρκεια της ιστορίας του Πράσινου Γίγαντα.
Κατά τη γνώμη μου κορυφαίο δημιουργικό δίδυμο είναι αυτό του σεναριογράφου Peter David και του εικονογράφου Dale Keown. Απλά αξεπέραστοι!
ΥΓ. Αυτό είναι το πρώτο δικό μου κείμενο σε σχέση με τα κόμικς. Ελπίζω να μπορέσω να γράφω συχνότερα τέτοια κειμενάκια.
Θεέ μου, δε Σε αγαπώ…
https://www.enoriako.info/index.php/prosefxi2/prosefxi/1257-thee-mou-de-se-agapo
Συγγραφέας: Noël Marie
Θεέ μου δε Σε αγαπώ, ούτε καν το επιθυμώ, και νοιώθω πως πλήττω μαζί Σου.
Ίσως μάλιστα να μην πιστεύω σε Σένα.
Αλλά, τώρα καθώς περνάς, κοίταξέ με.
Έλα και στάσου μία στιγμή μέσα στην ψυχή μου, και με μία Σου πνοή βάλε την σε τάξη.
Χωρίς να δείχνεις πως αυτό θέλεις να κάνεις, χωρίς να μου το πεις.
Αν επιθυμείς να πιστεύω σε Σένα, χάρισέ μου την πίστη.
Αν επιθυμείς να Σε αγαπώ, χάρισέ μου την αγάπη.
Εγώ ξέρω που δεν τα έχω αυτά και ξέρω πως τίποτε δε μπορώ να κάνω για να τα βρω.
Εγώ μπορώ μόνο ό,τι έχω να Σου δώσω: την αδυναμία μου, την οδύνη μου.
Και ετούτη την τρυφερότητα που με βασανίζει όπως το βλέπεις….
Και την απελπισία μου… και την ξέφρενη ντροπή μου…
Και το πόνο μου, τίποτε άλλο παρά τον πόνο μου…
Αυτά είναι, όλα κι όλα, όσα έχω.
Αλλά και την κρυφή ελπίδα μου…
Θεέ μου, Εσύ είσαι, ήρθες; Με έψαχνες;
Τι με θέλεις; Τίποτε δεν έχω πάλι να Σου δώσω…
Από την προηγούμενή μας συνάντηση, τίποτε δεν έβαλα στην άκρη για Σένα.
Τίποτα… Ούτε μία καλή πράξη… Ήμουν πολύ δειλή.
Τίποτα… Ούτε έναν καλό λόγο… Ήμουν πολύ θλιμμένη.
Τίποτε, εκτός από τη δυσκολία του να ζω, τίποτε εκτός από την πλήξη, τη στειρότητα.
-Δώσε μου!
Τί να Σου δώσω Θεέ μου; Την καθημερινή μου βιασύνη να δω τη μέρα να τελειώνει χωρίς να έχω φανεί άξια για ο,τιδήποτε;
-Δώσε μου!
Τί να Σου δώσω; Τη ναρκωμένη μου ψυχή, τις τύψεις για τη μαλθακότητα ή τη μαλθακότητα που είναι πιο μεγάλη κι από τις τύψεις;
-Δώσε μου!
Τί; Την ανάγκη να είμαι χαρούμενη, την τρυφερότητα που με συνθλίβει, την οδύνη να είμαι ο εαυτός μου χωρίς διέξοδο;
-Δώσε μου!
Τα προβλήματα, τα άγχη, τις αμφιβολίες;
-Δώσε μου!
Μα Θεέ μου, έρχεσαι σαν ένας ρακοσυλλέκτης και ζητάς να περιμαζέψεις όλα αυτά τα σκουπίδια, όλες αυτές τις ακαθαρσίες. Τι τα θέλεις όλα αυτά Κύριε;
-Θέλω με αυτά να χτίσω τη Βασιλεία των Ουρανών.
Marie Nöel (1883-1967)
Γαλλίδα ποιήτρια με μυστικιστικές τάσεις, προερχόμενη από μια οικογένεια αγνωστικιστών (πατέρας) και χριστιανών (μητέρα). Ανάμεσα σε μια νεανική αγάπη (ατελέσφορη) και σ’ ένα αιφνίδιο θάνατο (του αγαπημένου της αδελφού, Ευγένιου) βρίσκει την πίστη με τον δυναμισμό της προσωπικής απόφασης, που "ποτίζεται" από ένα παρελθόν ειλικρίνειας (πατέρας) και θυσιαστικής αγάπης (μητέρα-παπούδες).
Το έργο της είναι πολυβραβευμένο από την Γαλλική Ακαδημία και πολλούς άλλους φορείς, ο δε στρατηγός Ντε Γκωλ της απένειμε τον Σταυρό της Λεγεώνας της Τιμής.
Πέθανε τα Χριστούγεννα του 1967, μέσα σε θαυμαστή γαλήνη κοινωνώντας για τελευταία φορά. Το 2017 η Καθολική Εκκλησία ξεκίνησε την διαδικασία αγιοποίησής της (Μακαριωνυμία).
Μετάφραση: Χάρης Χατζηγώγος
Τετάρτη 7 Απριλίου 2021
Sasquatch on ice - Μεγαλοπόδαρος με πάγο
The world is filled with lies
Served by a crocodile who cries
Stare the warlock in his eyes
Yeti is just a sasquatch on ice
Σε ένα κόσμο με ψευτιές γεμάτο
Με δάκρυα κροκόδειλου στο πιάτο
Τα μάτια σου μη παίρνεις απ' τον μάγο
Ο γέτι είναι μεγαλοπόδαρος με πάγο
Μήλο
https://searchingthemeaningoflife.wordpress.com/2021/04/04/want-an-apple/#more-18559
Αυτόν το δράκο εγώ θα κάνω φίλο
Τον ζωγράφισα με χαμόγελο σε φύλο
Κάθε πρωί με καμάρι του χαμογελώ
Στην οργή του, δίνω να δαγκώσει μήλο
Τρίτη 6 Απριλίου 2021
Insane words - Παραφροσύνης λόγια hay(na)ku
Through
insane words
cosmic mysteries reveal
Της
παραφροσύνης λόγια
συμπαντικά μυστήρια αποκαλύπτουν
Δευτέρα 5 Απριλίου 2021
A flying racoon - Ένα ρακούν που πετά
A flying racoon
Couldn't be a boon
A warm night of June
It stole the full moon
Made it a balloon
Then it took a spoon
Played a funny tune
And sung a lampoon
Ένα ρακούν που πετά
Για δωράκι δε φτουρά
Μια νύχτα παραφυλά
Το φεγγάρι το βουτά
Σαν μπαλόνι το κρατά
Κουτάλι πιάνει μετά
Σκοπό φτιάχνει πεταχτά
Κωμικά το τραγουδά
Κουλτουριάρηδες ...
Του Ντίνου Χριστιανόπουλου*
Κουλτουριάρηδες είναι οι διανοούμενοι που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη γνώση και την πληροφόρηση και λιγότερη στο αίσθημα και το βίωμα. Ότι έμαθαν ή δεν έμαθαν έχει γι’ αυτούς μεγαλύτερη αξία από τη σκέψη. Κουλτουριάρηδες βρίσκονται σ’ όλες τις εποχές.
Στην αρχαία Ελλάδα τους κοροϊδεύει πολύ άσχημα ο Αριστοφάνης επειδή χρησιμοποιούσαν πάντα καινούριες και παράξενες λέξεις για να ξιπάσουν τον κόσμο. Και οι σοφιστές ήταν ένα είδος κουλτουριάρηδων της εποχής τους, γιατί έδωσαν πολλή σημασία στη γνώση και όχι στη σωστή κρίση.
Αλλά και παλαιότερα όταν λέγαμε «οι διανοούμενοι» ή «οι άνθρωποι των γραμμάτων» νιώθαμε κάτι σαν δυσφορία και ενόχληση, γιατί καταλαβαίναμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ξεφύγει πολύ από τη ζωή εν ονόματι δήθεν της τέχνης. Αυτοί νομίζανε ότι, επειδή ήτανε άνθρωποι των γραμμάτων, έπρεπε να μιλούν με ειδικό λεξιλόγιο, να καταλαβαίνονται μεταξύ τους, κι ας μην τους καταλαβαίνουν οι άλλοι.
Σε τελική ανάλυση, οι κουλτουριάρηδες είναι ψευτομορφωμένοι. Μόνο ένας ψευτομορφωμένος μπορεί να χρησιμοποιεί λεξιλόγιο που ξιπάζει και ξαφνιάζει, ή να μεταχειρίζεται ωραίες λέξεις και φράσεις για να κάνει εντύπωση, ενώ καταβάθος δεν κατέχει τη γλώσσα και δεν την χρησιμοποιεί σωστά.
Αυτό που σήμερα αποκαλούμε γλώσσα των κουλτουριάρηδων, είναι ένα κουρκούτι από νεόκοπες λέξεις, από ξένες αμετάφραστες λέξεις και από λέξεις παρμένες από διάφορες επιστήμες, λ.χ. «η μεταστοιχείωση της ντεμί νομενκλατούρας».
Μ’ ένα τέτοιο κουρκούτι στο τέλος δε βγάζουν νόημα ούτε αυτοί, ούτε φυσικά κι εμείς. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «δομή» που αναφέρεται στον χώρο, ενώ η λέξη «διαδικασία» αναφέρεται στον χρόνο. Τι θα λέγατε όμως αν ξαφνικά διαβάζατε «δομικές διαδικασίες» ή «διαδικαστικές δομές»;
Ρωτήθηκαν κάποιοι να τις εξηγήσουν, μα δεν μπόρεσε κανείς. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μπαρούφες. Τι μπορεί λοιπόν να σημαίνουν οι δύο αυτές φράσεις, όταν στην καθεμία το επίθετο αναιρεί το ουσιαστικό; Αλλά τι θα λέγατε αν αυτή η φράση γινόταν ολόκληρη πρόταση;
Διαβάστε λοιπόν: «Όταν οι δομικές διαδικασίες λειτουργούν ανασταλτικά μέσα στον χώρο του μεταμοντέρνου…». Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σ’ αυτή τη φράση; Πρώτα πρώτα πόσοι ξέρουν τον όρο «μεταμοντέρνο»; Κι έπειτα, τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στον χώρο του «μεταμοντέρνου», εάν λειτουργήσουν ή δε λειτουργήσουν οι «δομικές διαδικασίες»;
Αυτά είναι ακατανόητα και γι’ αυτόν που τα γράφει και γι’ αυτόν που τα διαβάζει. Είναι αλαμπουρνέζικα. Και σκεφτείτε ότι σαν κι αυτή τη φράση υπάρχουν χιλιάδες, που επαληθεύουν τα τρία χαρακτηριστικά των κουλτουριάρηδων: Πρώτον ότι δεν γνωρίζουν καλά τις λέξεις και τις έννοιές τους (κάποιος έγραφε τη λέξη «ενδιαίτημα» και εννούσε «ένδυμα»!), δεύτερον θέλουν να ξιπάσουν τους άλλους με διάφορες ακαταλαβίστικες λέξεις και τρίτον, δεν έχουν χωνέψει καλά αυτό που λένε.
Χώρια που δεν τα καταφέρνουν ούτε και με το συντακτικό και μπερδεύονται. Βέβαια το μπέρδεμα υπάρχει πρώτα στο μυαλό. Πάντως μ’ αυτά και μ’ αυτά, καταφέρνουν να κομπλεξάρουν πολλούς, και καμιά φορά όλους, ενώ συντελούν στο να πάει η γλώσσα μας κατά διαόλου.
θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, ότι αφού αποδεχόμαστε την ερμητική γραφή ορισμένων ποιητών, γιατί να μην αποδεχτούμε και τον δυσνόητο τρόπο γραφής των κουλτουριάρηδων; Από μία άποψη, κι ο ποιητής θα έπρεπε, οποιαδήποτε τεχνοτροπία κι αν ακολουθεί, να γράφει κατά τρόπο κατανοητό, για να μπορεί ο αναγνώστης να τον καταλαβαίνει.
Γιατί, τι να την κάνουμε την οποιαδήποτε ποίηση, όταν έχει κοπεί η γέφυρα της επικοινωνίας; Τι να τα κάνουμε τα ερμητικά ποιήματα, όταν δεν τα καταλαβαίνει κανείς; Κι αφού δεν μας λένε τίποτε, πως είναι δυνατόν να μας συγκινήσουν;
Βέβαια ο ποιητής έχει τη δικαιολογία ότι γράφει για να εκφράσει τον εαυτό του, αν και πάλι θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένας ποιητής που εκφράζεται ερήμην του αναγνώστη, τι σόι ποιητής είναι; Και αν ο σουρεαλισμός στην πρώτη φράση το παραξύλωσε, τι να πούμε για τους σημερινούς σουρεαλιστές της αρπακόλας, που γράφουν ότι τους κατέβει; Πάντως ο στοχαστής, επειδή δεν έχει καν τη δικαιολογία της έμπνευσης κι επειδή ο στόχος του είναι η συζήτηση με τον αναγνώστη, δεν θα έπρεπε να είναι ακαταλόγιστος σαν τους μοντέρνους ποιητές.
Κάποιοι ισχυρίζονται πως έτσι εμπλουτίζεται η γλώσσα μας, ενώ η απλότητα και η σαφήνεια διατηρούν τη γλώσσα στάσιμη. Αν όμως ο εμπλουτισμός της γλώσσας, γίνεται αιτία για να θριαμβεύσει η ακατανοησία, μήπως θα έπρεπε να προτιμήσουμε κάποιες φυλές τις Αφρικής που συνεννοούνται μόνο με τριακόσιες λέξεις;
Η αιτία του φαινομένου αυτού, οφείλεται όχι μόνο στην ημιμάθεια των περισσότερων κουλτουριάρηδων αλλά και στον εγωισμό τους. Δε θα μπορέσουν ποτέ οι άνθρωποι αυτοί να ακούνε περισσότερο απ’ όσο μιλάνε, να σκέφτονται περισσότερο απ’ όσο γράφουν, και να περνούν κάθε πληροφορία από το κόσκινο της κρίσης.
Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να είναι ταπεινός, να μη νομίζει πως αυτός τα ξέρει όλα και κανείς άλλος. Να μη λέει διαρκώς «εγώ νομίζω», «εγώ πιστεύω», «έχω τη γνώμη», και τα συναφή. Μέσα σ’ αυτό το βραχυκύκλωμα ημιμάθειας και εγωισμού, χωρούνε αριστεροί και δεξιοί, εφημερίδες και τηλεόραση, και ορθόδοξοι και νεο-ορθόδοξοι.
Κάποτε ένας κομμουνιστής πιπίλιζε τον Μαρξ και τελικά αποδείχτηκε πως δεν είχε διαβάσει ούτε μια σελίδα από το «Κεφάλαιο». Και πόσοι χριστιανοί δεν έχουν μεσάνυχτα από το ευαγγέλιο; Κι αφήστε εκείνους που δεν διαβάζουν λογοτεχνία, αλλά μόνο τις βιβλιοπαρουσιάσεις, κι έτσι είναι σαν να τα έχουν διαβάσει όλα!
Ας αφήσουμε όμως την πολλή θεωρία κι ας δούμε ένα παράδειγμα κουλτουριάρη. Ας δούμε λ.χ. ένα τεχνοκριτικό σημείωμα που αναφέρεται στη ζωγραφική ενός σπουδαίου καλλιτέχνη. Απολαύστε λοιπόν κριτική ζωγραφικής:
«Η χρονικότητα -στον τάδε ζωγράφο- είναι ψευδαίσθηση, απάτη, διάσπαση, εξαλλαγή, διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου, κατακερματισμός και αλλοτρίωση, γι’ αυτό κύριο μέλημά του είναι να την εξοστρακίσει αναζητώντας την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας, μιας ιδιωματικής μορφής, που θα του επιτρέψει την αναδόμηση (βάι, βάι, βάι, κι εδώ αναδόμηση), ενός κόσμου όπου μέσα του, ερωτικά συγκλίνουν τα πάντα, ικανοποιούνται, αποκαθίσταται».
Καταλάβατε τίποτα ή νιώθετε ανεπαρκείς;
Το πιο πιθανό είναι να μην καταλάβατε τίποτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είστε ανεπαρκείς. Ανεπαρκείς είναι αυτοί που γράφουν τέτοια πράγματα. Αλλά ας αρχίσουμε το ψείρισμα. Πρόκειται ουσιαστικά για μία και μόνη πρόταση. Στην αρχή δίνει την εντύπωση, πως αν το διαβάσεις προσεκτικά, θα βγάλεις κάποιο νόημα. Γελιέσαι, γιατί όσο προχωράς, ακόμη κι εκείνο που υποτίθεται κατάλαβες στην αρχή, ξεχνιέται. Η «χρονικότητα» λοιπόν για τον ζωγράφο μας, είναι «ψευδαίσθηση».
Λογικά, η χρονικότητα πρέπει να έχει σχέση με την έννοια του χρόνου. Τώρα πως ο χρόνος γίνεται χρονικότητα, αυτό είναι ένα από τα μυστήρια των κουλτουριάρηδων. Εδώ έχουμε ένα συγκεκριμένο έργο, ζωγραφιές, υλικά, τεχνοτροπίες, και μόνο στη χρονικότητα βρήκες να σκαλώσεις;
Έστω. Ο χρόνος λοιπόν για τον ζωγράφο μας είναι «ψευδαίσθηση». Είναι όμως και «απάτη». Πως μπορούν αυτά τα δύο να σταθούν πλάι πλάι; Δηλαδή, αν ο χρόνος τον εξαπατά, τότε πως μπορεί ο χρόνος να είναι ψευδαίσθηση; Ακολουθεί η «διάσπαση». Ο χρόνος δηλαδή, πρώτα τον εξαπατάει και τον κοροϊδεύει και ύστερα τον αναγκάζει να διασπαστεί; Και ποιο είναι το υποκείμενο; Διασπάται ο ζωγράφος ή ο ίδιος ο χρόνος είναι διασπασμένος;
Τι από τα δύο συμβαίνει; Ακολουθεί η «εξαλλαγή». Τι σημαίνει εξαλλαγή; Είναι ιατρικός όρος που σημαίνει την μεταβολή των καλοηθών νεοπλασμάτων σε κακοήθη. Δηλαδή ο χρόνος είναι καρκίνος; Καλό κι αυτό: Αμ τότε πως ο καρκίνος είναι ψευδαίσθηση; Παρακάτω γράφει: «διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου».
Η φράση ταιριάζει σε φιλοσοφική πραγματεία, όχι σε τεχνοκριτικό σημείωμα. Το κάθε ουσιαστικό απ’ αυτά που είδαμε ως τώρα δεν ταιριάζει με το διπλανό του, αλλά το ένα αναιρεί το άλλο. Προχωρώντας, διαβάζουμε «κατακερματισμός και αλλοτρίωση». Ενώ η προηγούμενη φρασούλα «διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου», είναι παρμένη από την φιλοσοφία, το «κατακερματισμός και αλλοτρίωση» ανήκει στο σύγχρονο λεξιλόγιο των κουλτουριάρηδων.
Συνοψίζοντας: Η χρονικότητα του τάδε ζωγράφου είναι 1) ψευδαίσθηση, 2) απάτη, 3) διάσπαση, 4) εξαλλαγή, 5) διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου, 6) κατακερματισμός, 7) αλλοτρίωση.
Κατάλαβε φαίνεται η συγγραφέας ότι μας μπούκωσε αρκετά και σταμάτησε εδώ τον κατάλογο, για να προχωρήσει σε κάποιες επεξηγήσεις: «γι’ αυτό κύριο μέλημά του είναι να την εξοστρακίσει». Το «την» αναφέρεται βέβαια στην χρονικότητα, θα μπορούσε όμως ν’ αναφέρεται και σε οποιοδήποτε ουσιαστικό θηλυκού γένους που αναφέρθηκε πιο πάνω, όπως την ψευδαίσθηση, την απάτη, την εξαλλαγή.
Καταλαβαίνετε λοιπόν τι σύγχυση δημιουργείται όταν κάποιος δεν ελέγχει τα λόγια του; Θέλει να πει ότι ο ζωγράφος προσπαθεί να βγάλει τον χρόνο έξω από το έργο του και για να το πει αυτό αυτό, μας αράδιασε του κόσμου τα αφηρημένα ουσιαστικά. Πως όμως θα το κάνει αυτό (να εξοστρακίσει τη χρονικότητα);
«Αναζητώντας την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας». Τι σημαίνει άραγε η λέξη «πρωτογένεια»; Μήπως θα πει το πρώτο γένος; Η πρώτη γέννηση; Η πρώτη φάση της ζωής του ανθρώπου; Αλλά εκείνο που είναι για γέλια, είναι η «νέα ονοματοθεσία». Τι θέλει να πει η ποιήτρια, ότι να εξοστρακίσει ο ζωγράφος τον χρόνο από τους πίνακές του, δίνει νέα ονομασία στα πράγματα; Γιατί μιλούμε βέβαια, για ζωγράφο. Και στη ζωγραφική, τι πάει να πει «ονοματοθεσία»; Και ποια είναι η νέα ονοματοθεσία και τι σχέση έχει με την πρωτογένεια, με τη διάσπαση του χρόνου και μ’ όλα τ’ άλλα που μας είπε παραπάνω;
Και δεν σταματά εδώ, αλλά συνεχίζει: Μέλημα του ζωγράφου είναι να εξοστρακίσει τη χρονικότητα, αναζητώντας, εκτός από την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας, και την πρωτογένεια μιας «ιδιωματικής γραφής». Αυτό το τελευταίο, παραδόξως φαίνεται κάπως κατανοητό. Υποθετικά πάντα, η ιδιωματική μορφή, είναι μια δική του τεχνοτροπία που αποδίδει το δικό του πρόσωπο ή έστω το ιδίωμα. Κι αυτό το απλό πράγμα, δηλαδή το να βρει ο ζωγράφος το προσωπικό του ύφος, το κάνει μόνο και μόνο για να εξοστρακίσει τον χρόνο; Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν στον χώρο της τέχνης κι ακόμα πιο μυστήρια στον χώρο της κριτικής…
Προσέξτε όμως να δείτε, ότι αυτή η ιδιωματική μορφή θα εκκολάψει στην τεχνοκριτικό, πολλά πράγματα παρακάτω: «…μιας ιδιωματικής μορφής, που θα του επιτρέψει την αναδόμηση, ενός κόσμου όπου μέσα του, ερωτικά συγκλίνουν τα πάντα, ικανοποιούνται, αποκαθίσταται».
Εδώ μπαίνει και το ερωτικό στοιχείο. Έτσι, πρωτού τελειώσει το τεχνοκριτικό σημείωμα της κυρίας αυτής, εμείς θα έχουμε γνωρίσει και το πρόβλημα του έρωτα του καλλιτέχνη μας. Αν καταλάβαμε λοιπόν σωστά, ο ζωγράφος προσπαθεί να εξοστρακίσει τον χρόνο, που είναι ένα σωρό πράγματα -αυτά τα περνάμε στο ντούκου- κι αυτό το κάνει αναζητώντας την προσωπική του έκφραση για να ξαναδημιουργήσει (η αναδόμηση που λέγαμε) τον κόσμο και να πετύχει και στον έρωτα, θαρρείς πως ο έρωτας δεν έχει σχέση με τον χρόνο. Βλέπετε λοιπόν, ότι αυτή κουλτουριάρα, με το να θέλει να πει πολλά, τελικά δεν λέει τίποτα;
Το «αφιέρωμα» στα αλαμπουρνέζικα των κουλτουριάρηδων, θα κλείσει με ένα ακόμα μικρό δείγμα της «κουλτούρας» τους. Δεν θα γίνει κάποια ανάλυση, όπως στο προηγούμενο κείμενο. Πάρτε το ως «άσκηση» για το σπίτι και πέστε και σε μας τι καταλάβατε:
«Ο ελλαδικός άνθρωπος στην Ορθοδοξία διατυπώνει τον αρνητικό του νόστο ως «ζώο θεούμενο», μέσα από τον διάλογο του Εγώ του με το Άλλο, ως Ανταρσία ενάντια σε ένα Είναι δίχως Πρόσωπο, αφηγείται το καθολικό του βίωμα, τη διαδικασία ενσάρκωσης στο Εγώ του, την πρόσκτηση, με ενοποιό τον εαυτό του, του διάχυτου και απρόσωπου ως την έλευση του γίγνεσθαι που μετουσιώνεται τώρα, μέσα από την ιστορία του, την διάρκεια της Πράξης του, στο Εσύ και το Εμείς του Εκκαθολικευόμενου Εγώ του…
Ο χριστιανικός άνθρωπος εγκολπώνει το Άλλο στο εκκαθολικευμένο του Εγώ, στο Εσύ και στο Εμείς, «ζωντανό σώμα του Θεού», εκκλησία του. Το Άλλο γίνεται έτσι Εσύ για να θριαμβεύσει ως Εμείς μέσα σε ένα Εγώ μεγαλωμένο δυνάμει στο άπειρο, Έρωτας ως Πράξη του Εσύ έξω από τον Καιρό, και ιστορία ως Πράξη του Εμείς, ενσαρκωμένος Καιρός, συμπίπτουν σε μια δισυπόστατη υφή ενός γίγνεσθαι που εκφράζεται στο Πρόσωπο, στην Παρουσία του Ανθρώπου ως ερωτικής σχέσεως, ως αγαπητικής πράξης».
(Περιοδικό «Αντί», αρ. 239, σελ. 20-21, 1983)
Κείμενα σαν τα παραπάνω, δίνουν το κακό παράδειγμα στη χρήση της γλώσσας, στους νέους που τα διαβάζουν. Η νεότερη γενιά που ψευτομορφώνεται με τέτοια κείμενα, θα γράφει ακόμα χειρότερα και οι παρατηρήσεις της θα είναι και χειρότερες και πιο γελοίες. Ο Στρατής Δούκας έλεγε χαρακτηριστικά, ότι με την λογοτεχνία σήμερα ασχολούνται αποκλειστικά οι άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από γλώσσα. Τα κακά επομένως είναι δύο:
1) Η διαφθορά των νέων που θα εκφράζονται χειρότερα στο μέλλον.
2) Η διαφθορά της ίδιας της γλώσσας που κι αυτή θα γίνει θολή και νερόβραστη.
Παλαιότερα, κάποιος καθηγητής γλωσσολογίας έλεγε: «Μακριά από τους μορφωμένους!» κι αυτό που έλεγε εκείνος ο αγαθός άνθρωπος, ισχύει εκατό φορές περισσότερο για τους σύγχρονους κουλτουριάρηδες που ούτε τη γλώσσα ξέρουν και ούτε έχουν οργανωμένη σκέψη.
Για όσους συναισθάνονται αυτή την εξαχρείωση της γλώσσας και θλίβονται κατάκαρδα για όλη αυτή την κατάντια, η λύση είναι μία: Να προσέχουμε πολύ τα λόγια μας κι ακόμα περισσότερο τα γραπτά μας. Κάθε τι που λέμε να το σκεφτόμαστε, και προπάντων πρέπει να γράφουμε κατανοητά. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να διαβάζουμε κλασικά κείμενα της λογοτεχνίας μας, που έχουν σωστή και ζωντανή γλώσσα κι επίσης να στήνουμε αυτί στις κουβέντες του λαού.
Ο Σολωμός πήγαινε στις ταβέρνες της Κέρκυρας για ν’ ακούσει πρόσφυγες από την Κρήτη που τραγουδούσαν μαντινάδες. Ο Καβάφης πήγαινε στα καφενεία και τα φαρμακεία της ελληνικής παροικίας της Αλεξάνδρειας κι έστηνε αυτί για να τσακώσει καμιά ζωντανή ελληνική φράση.
Ενώ εμείς, σήμερα διαμορφώνουμε τη γλώσσα μας από τις εφημερίδες, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, και χώρια που δεν μας μένει καιρός ούτε να σκεφτούμε, ούτε να χωνέψουμε αυτά που βλέπουμε κι ακούμε. Πάντως, ούτε το να στήνουμε αυτί αρκεί. Χρειάζεται και κάτι ακόμα: Να ασκούμαστε στο γράψιμο. Και η άσκηση γραφής, κρατάει μια ζωή…
*Πηγή: Το κείμενο είναι του συγγραφέα Ντίνου Χριστιανόπουλου και αποτελεί διασκευασμένο απόσπασμα από συζήτηση με τον επίσης συγγραφέα Περικλή Σφυρίδη («Αλαμπουρνέζικα ή η γλώσσα των σημερινών κουλτουριάρηδων», πρώτη έκδοση 1990). thessalonikiartsandculture.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)