Ο Ψύλλος

poeticanet

3. The Flea

Mark but this flea, and mark in this,
How little that which thou deniest me is;
It suck'd me first, and now sucks thee, 
And in this flea our two bloods mingled be.
Thou know'st that this cannot be said
A sin, nor shame, nor loss of maidenhead;
    Yet this enjoys before it woo,
    And pamper'd swells with one blood made of two;
    And this, alas ! is more than we would do.

O stay, three lives in one flea spare,
Where we almost, yea, more than married are.
This flea is you and I, and this
Our marriage bed, and marriage temple is.
Though parents grudge, and you, we're met,
And cloister'd in these living walls of jet.
    Though use make you apt to kill me,
    Let not to that self-murder added be,
    And sacrilege, three sins in killing three.

Cruel and sudden, hast thou since
Purpled thy nail in blood of innocence?
Wherein could this flea guilty be,
Except in that drop which it suck'd from thee?
Yet thou triumph'st, and say'st that thou
Find'st not thyself nor me the weaker now.
     'Tis true; then learn how false fears be;
    Just so much honour, when thou yield'st to me,
    Will waste, as this flea's death took life from thee.




3. Ο Ψύλλος

Κοίταξε αυτόν τον ψύλλο, και πρόσεξε
πόσο λίγο είναι αυτό που μου αρνείσαι•
σταγόνα ρούφηξε από μένα, και τώρα ρουφά από σένα,
και σ’ αυτόν τον ψύλλο το αίμα μας έχει αναμειχθεί.
Το ξέρεις πως αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί 
απώλεια της παρθενίας, αμαρτία ή ντροπή.
Όμως αυτός χαίρεται πριν καν τον έρωτα γευτεί,
και με το αίμα και των δυό μας φουσκώνει ευτυχής,
κι αυτό, αλίμονο, είναι πιο πολύ απ’ ό,τι θα κάναμε εμείς.

Αχ, στάσου, μη σκοτώσεις σ’ ένα ψύλλο και των τριών μας τη ζωή,
όπου εμείς είμαστε κι από παντρεμένοι πιο πολύ: 
Ο ψύλλος είναι εσύ κι εγώ, αυτός είναι
του γάμου μας κρεβάτι και Ναός•
οι γονείς μπορεί να δυσφορούν, όπως κι εσύ, όμως εμείς
έχουμε μέσα στους μαύρους αυτούς τοίχους πια κλειστεί.
Μόλο που με την παγωμάρα σου συνήθως με σκοτώνεις,
Ας μη προσθέσεις και σ’ αυτό μια αυτοκτονία,
τρεις φόνοι, τρεις αμαρτίες, είν’ ιεροσυλία.

Σκληρή και απρόβλεπτη, έχεις κιόλας
το νύχι σου βάψει με αθώου το αίμα;
Αυτός ο ψύλλος σε τι έφταιξε;
Εκτός από κείνη τη σταγόνα που από σένα ρούφηξε;
Όμως θριαμβολογείς και επιμένεις σφόδρα
πως ούτε συ ούτε γω πιο αδύναμοι είμαστε τώρα:
Αλήθεια είναι. Μάθε τότε πόσο ψεύτικοι οι φόβοι:
όταν θα μου έχεις δοθεί, τόση μόνο τιμή 
θα χαθεί, όση, ο θάνατος του ψύλλου πήρε από σένα, ζωή.



John Donne

 Μετάφραση : Βάλλυ Δεσποτοπούλου