Βήματα...

Πού πήγε το φως,

πώς το σκοτάδι 

τόσο πυκνό 

σκέπασε τα πάντα; 

Και γιατί δεν ακούγεται

ο παραμικρός ήχος;

Κρατώ τα μάτια μου 

ανοιχτά

μήπως και συνηθίσουν

και κάτι μπορέσω να δω,

τεντωμένα τα αυτιά μου

μη και ακουστεί το παραμικρό...

Τίποτα όμως...

Ξαφνικά, τα βήματά σου

σπάνε τη σιωπή

και το σκοτάδι 

μια λάμψη αποκτά

Σαν τον κλέφτη

τα μεσάνυχτα

η παρουσία σου 

γεμίζει χρώματα 

και μελωδίες 

τη μέχρι πρότινος

στείρα νύχτα