Πόσο λυπημένο πέφτει του Νοεμβρίου ένα βράδυ!
Το Κερί μέσα στην κάμαρη ακτινοβολεί.
Ονειροπολώ, και η καρδιά μου δε φταίει γι’ αυτό·
Πραγματικά, αχ! πραγματικά, δεν είναι καλά.
Γύρω μας μήτε χαρά, μήτε συμφορά
Στο μέτωπο δε βρίσκεται μιας Ελπίδας το φτερό!
Έχω πεθάνει μήπως; Δεν ακούω μηδέ βλέπω.
Της πιο γοητευτικής φωνής καμία ηχώ.
Η φλόγα απλώνεται, και τρεμοπαίζει.
Στη σάλα μέσα ένας Νοέμβριος λυπημένος πλέει.
Ποιον λοιπόν κάποιες φορές ότι ακούω θαρρώ
Μέσα στη φανταστική θάλασσα που νιώθω;
Είναι, βλέπετε, η μοναχική μου η ψυχή
Που, απόψε, —με το Νοέμβριο να βροντά— γίνηκε άμμος!
Germaine Nouveau, από τη συλλογή Καταραμένοι Γάλλοι Ποιητές, εκδ. Ηριδανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου