Χθες το βράδυ, ανέβηκα στη ταράτσα. Ρίχνοντας σε μια γωνία φως με τον φακό μου, είδα μια παρέα από τρεις κατσαρίδες να παίζουν ανέμελα στον τοίχο, στο πεζούλι, στο τσιμέντο. Με μια απίστευτη χάρη και αρμονικότητα στις κινήσεις του είχαν μετατρέψει έναν μικρό, για εμάς τους θηριώδεις ανθρώπους χώρο σε μια τεραστίων -γι' αυτές - διαστάσεων, παιδική χαρά. Η χαρά, η συντροφικότητα, η έλλειψη δόλου ήταν παραπάνω από εμφανή στα παιχνιδιάρικα τρεξίματά τους και στη χαρούμενη κίνηση των κεραιών τους. Το όλο θέαμα με έξανε να σκέφτομαι με πόση ευκολία συνθλίβουμε και εξολοθρεύουμε αυτά τα μικρά πλασματάκια τα οποία συχνά πυκνά παρουσιάζουν δείγματα εξαιρετικής ευφυίας και συναισθημάτων. Ας πούμε, τούτοι οι τρεις μικροί μασκαράδες έχουν γίνει αντικείμενο παρακολούθησης εδώ και τέσσερις νύχτες αφού μόλις βραδιάζει βγαίνουν στο ίδιο σημείο της ταράτσας και παίζουν. Σαν να έχουν δώσει προκαθορισμένο ραντεβού. Και ενώ στη πρώτη μας συνάντηση πανικοβλήθηκαν όταν, από τη δεύτερη βραδιά και μετά, ανακάλυψαν πως δεν αποτελώ κίνδυνο και καμία διάθεση δεν έχω να τις εξοντώσω, δείχνουν εκτός από μια ξεγνοιασιά όταν τις πλησιάζω και μια κάποια φιλοπερίεργη διάθεση. Μελετούμε ο ένας τον άλλον. Πιθανόν την ώρα που γράφω τούτο εδώ το κείμενο κι αυτές με τη σειρά τους με κάποιο τρόπο να μοιράζονται τις σκέψεις τους για τον περίεργο άνθρωπο που τις παρακολουθεί και γελάει μαζί τους αντί να τις κυνηγήσει να τις πατήσει. Όλα αυτά βέβαια όσο μένουν έξω από το σπίτι. Γιατί αν μπουν μέσα, ε, τότε έχουμε πόλεμο!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου