Κοσμόραμα

 

Με ξύπνησε ένα θλιμμένο τραγούδι. Μια σχεδόν πένθιμη μελωδία. Από που ερχόταν δε κατάλαβα στην αρχή. Κοίταξα γύρω μου. Οι τοίχοι τοι δωματίου είχαν εξαφανιστεί. Γύρω μου απλωνόταν απέραντο και ανείπωτο το σύμπαν. Αστερισμοί και νεφελώματα ξεδίπλωναν τις απόκρυφες πτυχές τους. Η μυστηριακή μουσική του διαστήματος γινόταν ολοένα και πιο δυνατή. Ο αρχέγονος ρυθμός της δημιουργίας καταλάμβανε ξανά το χώρο που πάντα του αναλογούσε. Κομήτες έπλεαν τριγύρω σαν φωτεινά αενάως κινούμενα στο άπειρο νησιά. Ήλιοι και πλανήτες γεννιόνταν και χάνονταν μέσα σε μια σταλαγματιά αιωνιότητας. Έκανα ένα βήμα προς στο άπειρο περνώντας δίπλα σε υπερκαινοφανείς αστέρες που πάλλονταν από τη φωτιά της χαοτικής τάξης που διαφεντεύει τον κόσμο. Είδα ουράνια σώματα να καταπίνονταν από απίστευτα σκοτεινές, αδηφάγες μαύρες τρύπες που με τη δύναμη της βαρύτητας πάλευαν να χορτάσουν την ακόρεστη πείνα τους. Μακρινές εκρήξεις σηματοδοτούσαν τη γέννηση και το θάνατο ολόκληρων γαλαξιών. Φτάνοντας στη πηγή του οράματος ένα φως τόσο εκτυφλωτικό που κατέληγε σε σκοτάδι με ξύπνησε. Πάνω από το πρόσωπό μου μια πεταλούδα της νύχτας πετούσε χτυπώντας δυνατά τα φτερά της και αφήνοντας τη σκόνη που τα καλύπτει να πέφτει απαλά πάνω μου και να διεισδύει στο μυαλό μου. Άπλωσα το χέρι μου για να την αγγίξω. Τότε αυτή χάθηκε μέσα σε μία αέρινη λίμνη φωτός. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Η πόλη απλωνόταν θλιμμένη και σκοτεινή περιμένοντας το ξημέρωμα που θα αργούσε λίγες ώρες ακόμα. Ψηλά στον ουρανό μια θλιμμένη μελωδία και ένα πένθιμο τραγούδι γέμιζαν τον κενό χώρο του διαστήματος...